Της Νεκταρίας Μπίλλη
Ο αείμνηστος εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε ότι «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται». Κορυφαίος θεσμός της πολιτικής είναι η διπλωματία που μέσα από σύνθετες πρακτικές διαχειρίζεται και διεκπεραιώνει τις εξωτερικές σχέσεις ενός λαού, μιας χώρας, ή ενός έθνους. Στη διπλωματία λοιπόν πρέπει να γνωρίζει κανείς πότε πρέπει να ανεβάσεις τους τόνους και πότε θα διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου προκειμένου να καταφέρεις αυτό που θες.
Η χώρα διέρχεται μια κρίσιμη περίοδο με πολύ σοβαρές εξελίξεις στις σχέσεις της με την Τουρκία. Η τουρκική ηγεσία προσπαθεί να βγει από τη διπλωματική της απομόνωση στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια.
Επιδιώκει να πετύχει τετελεσμένα στη Μεσόγειο αναζητώντας συμμάχους προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της στην περιοχή. Η συμφωνία που υπέγραψε με τη Λιβύη για τα θαλάσσια σύνορα στη Μεσόγειο όταν ανάμεσα τους υπάρχει ο τεράστιος όγκος της Κρήτης, εκτός από αγεωγράφητη κίνηση υποκρύπτει και σκοπιμότητα.
Με έωλα και αβάσιμα επιχειρήματα απώτερος σκοπός είναι η ενίσχυση της διαπραγματευτικής της θέσης έναντι της Ελλάδας όταν ξεκινήσουν κάποια στιγμή οι διαπραγματεύσεις για τα όρια της ελληνικής και τουρκικής ΑΟΖ. Με το έτσι θέλω λοιπόν “διέγραψε” από τον χάρτη την υφαλοκρηπίδα της Κρήτης, της Ρόδου, του Καστελλόριζου και προεξέτεινε τις βλέψεις της μέχρι την ανατολική Λιβύη θεωρώντας την Ελλάδα κράτος μειωμένης κυριαρχίας που πρέπει να αποδεχθεί τις απαιτήσεις μιας περιφερειακής δύναμης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η εξωτερική πολιτική τους τελευταίους μήνες ακολουθεί μια τακτική διεθνοποίησης των τουρκικών προκλήσεων που φαίνεται να αποδίδει. Η Άγκυρα μέρα με την μέρα μοιάζει να κινείται ολοένα και με πιο γρήγορους ρυθμούς στο δρόμο της απομόνωσης καθώς ισχυρές χώρες και διεθνείς οργανισμοί αποδοκιμάζουν και καταδικάζουν την οδό έντασης που έχει επιλέξει. Η Αίγυπτος, η Κύπρος, το Στέιπ Ντιπάρτμεντ, το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών, η Λιβυκή Βουλή ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τις συνομιλίες της Λιβύης έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στο Μνημόνιο και ανησυχούν για κλιμάκωση της έντασης με αφορμή τις τουρκικές κινήσεις. Η ΕΕ με σκληρή ανακοίνωση της αποδοκιμάζει ρητά τη θέση για το ξεγύμνωμα των νησιών από θαλάσσιες ζώνες, αλλά και η ανακοίνωση του Ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Η συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο σαφώς και δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Τα αποτελέσματα για το πόσο καλά ή πόσο άσχημα πήγε η επαφή των δύο ηγετών θα εξεταστούν σε συνάρτηση με το ποιες θα είναι οι εξελίξεις στο μεταναστευτικό αλλά και στο ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών όπου είναι διαχρονικές οι απαράδεκτες αξιώσεις της Τουρκίας.
Στη δεδομένη λοιπόν συγκυρία που τα εθνικά ζητήματα χτυπούν κόκκινο και οι πολίτες παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε να ανεβάσει το θέμα πολύ ψηλά.
Ο κ. Τσίπρας κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν ενεργοποιεί τις κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας την ώρα που η ενεργοποίηση των κυρώσεων είναι αρμοδιότητα της ΕΕ και όχι της Ελλάδας.
Εγκαλεί επίσης την κυβέρνηση ότι δεν έχει προβεί σε σύγκλιση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών- η στήλη πιστεύει ότι αυτό θα γίνει τις επόμενες μέρες- κάτι που ό ίδιος δεν έπραξε κατά την έναρξη των συζητήσεων για τις Πρέσπες. Απεναντίας ο ίδιος κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και τους ενημέρωσε μεμονωμένα όταν ήδη είχαν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες.
Τα εθνικά θέματα απαιτούν κοινό τόπο και όχι έντονη και επιθετική αντιπολιτευτική ρητορική.
Απαιτούν συνεργασίες σιωπηλές και αποτελεσματικές. Το 1976 ο Ανδρέας Παπανδρέου με το «βυθίσατε το Χόρα» ζήτησε πιο σκληρή στάση από την Κυβέρνηση σε συνεννόηση τότε με τον Πρωθυπουργό. Αν ο κ. Τσίπρας λοιπόν ζητούσε από την κυβέρνηση να ασκήσει ποιο σκληρή τακτική και στάση από να κατηγορεί για παθητικότητα και κατευνασμό ….. τότε τα λόγια θα είχαν διαφορετική βαρύτητα και αξία.
ΥΓ. Επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν δηλώσεις ότι η χώρα θα μείωνε τους εξοπλισμούς και σε περίπτωση τουρκικής επιθετικότητας «ΘΑ ΡΙΣΚΑΡΑΜΕ»
Οι λέξεις έχουν την αξία και το βάρος τους. «Κι όταν οι άνθρωποι ξεχνούν πάντα θυμούνται εκείνες».
