Με την υπ’αριθμ. 1978/2019 απόφαση του ΣΤ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου απορρίφθηκε αίτηση αναιρέσεως απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών με την οποία ένας ημεδαπός είχε κηρυχθεί ένοχος για πλαστογραφία μετά χρήσεως και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης πέντε μηνών.
Ο κατηγορούμενος στην Αθήνα, την 25η Νοεμβρίου 2011, κατάρτισε πλαστό έγγραφο με σκοπό να παραπλανήσει με την χρήση του άλλον σχετικά με γεγονός που μπορούσε να έχει έννομες συνέπειες, ακολούθως έκανε χρήση του πλαστού εγγράφου και ειδικότερα, αφού έλαβε στην κατοχή του την με ημερομηνία 25-8-2010 βεβαίωση του νομίμου εκπροσώπου μιας ανώνυμης εταιρείας σύμφωνα με την οποία ο τελευταίος δήλωνε προς την Συνεταιρική Τράπεζα Δωδεκανήσου ότι ο κατηγορούμενος είχε εξοφλήσει προς την εταιρεία αυτή τραπεζική επιταγή της Συνεταιριστικής Τράπεζας εκδόσεώς του στην Ρόδο, την 10 Αυγούστου 2010, ποσού 5.667 ευρώ, η οποία είχε εμφανιστεί προς πληρωμή την 13 Αυγούστου 2010, πλην, όμως δεν πληρώθηκε λόγω ανυπαρξίας επαρκών κεφαλαίων, έθεσε πλησίον της υπογραφής του ως άνω προσώπου έντυπη σφραγίδα την οποία συμπλήρωσε χειρόγραφα με το γνήσιο της υπογραφής και έθεσε δυσανάγνωστη υπογραφή προκειμένου να παραπλανήσει με τη χρήση της τους αρμοδίους υπαλλήλους της εταιρείας ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. ότι η προαναφερθείσα τραπεζική επιταγή είχε εξοφληθεί εντός τριάντα ημερών, όπως προέκυπτε από την σχετική βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής και ως εκ τούτου η σχετική σε βάρος του καταχώρηση θα έπρεπε να διαγραφεί από τα αρχεία οικονομικής συμπεριφοράς της ως άνω εταιρείας.
Από την άλλη πλευρά ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι το έγγραφο είχε αληθές περιεχόμενο και ότι και χωρίς το πλαστό μέρος με τη βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, αυτό θα επέφερε τις ίδιες έννομες συνέπειες και ότι επομένως δεν τέλεσε το αδίκημα της πλαστογραφίας.
Ωστόσο, το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του καθώς αποδείχθηκε ότι η βεβαίωση δεν θα γινόταν δεκτή, ως δικαιολογητικό, στην αίτηση διαγραφής από τα αρχεία της οικονομικής συμπεριφοράς της ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε. αν δεν βεβαιωνόταν το γνήσιο της υπογραφής του δηλούντος και δοθέντος ότι ο χρόνος εξόφλησης της επιταγής προκειμένου να γίνει δεκτό το αίτημα της διαγραφής του εκκαλούντος έπρεπε να αποδεικνύεται ότι ήταν εντός 30 ημερών από τη σφράγιση της, και επομένως η βεβαίωση με το γνήσιο της υπογραφής χρησίμευε ως απόδειξη του χρόνου εξόφλησης.
Επιπλέον, ο συντάκτης της βεβαίωσης, κατέθεσε στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο ότι η επιταγή εξοφλήθηκε τμηματικά από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβριο του 2010 και ότι η βεβαίωση δόθηκε στον κατηγορούμενο μετά την πλήρη εξόφληση τον Οκτώβριο με προγενέστερη ημερομηνία για να μην έχει πρόβλημα με τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
Το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου έκρινε ότι η απόφαση περιελάμβανε ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία τόσο στο σκεπτικό όσο και στο διατακτικό της αφού εξέθεσε σ’ αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν στην ενοχή του κατηγορουμένου και έτσι απέρριψε όλους τους λόγους αναιρέσεως του.
