Αμείλικτα και ακόμη αναπάντητα τα ερωτήματα που θέτει στον περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου Γιάννη Μαχαιρίδη και στον δήμαρχο Ρόδου Στάθη Κουσουρνά ο Γιάννης Αργυρόπουλος, αδελφός του αδικοχαμένου καθηγητή Κώστα Αργυρόπουλου, ενός από τα τέσσερα θύματα των πλημμυρών της Ρόδου τον περασμένο Νοέμβριο, που πνίγηκε στη γέφυρα της Κρεμαστής. Στην επιστολή διαμαρτυρίας, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις τραγικές στιγμές μέχρι τον εντοπισμό και την αναγνώριση της σορού του αδελφού του, τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από τους τοπικούς φορείς και την άρνηση μέχρι σήμερα περιφερειάρχη και δημάρχου να αναλάβουν τις ευθύνες τους για παραλείψεις, λάθη και αστοχίες που οδήγησαν στην τραγωδία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΣΠΡΟΚΛΗΣΙΑ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ
ΠΡΟΣ : ΚΑΘΕ ΑΡΜΟΔΙΟ – «ΥΠΕΥΘΥΝΟ»
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ – ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ και ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟ, ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟΥ (ΣΤΙΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΤΗΣ 22 ΝΟΕ 2013 ΣΤΗ ΡΟΔΟ) ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΜΙΣΩ ΠΟΝΗΡΟΝ, ΧΡΗΣΤΟΝ, ΟΤΑΝ ΕΙΠΕΙ ΛΟΓΟΝ
(ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ)
(Σιχαίνομαι τον κακό άνθρωπο όταν πει καλό λόγο)
<<Ο λόφος ήταν άγονος ξερός κάπου στην γη μας την άγια και ο ένδοξος τους είπε στρατηγός Δέον καταληφθεί πάση θυσία Μια πιθαμή και μια ζωή Δεν μας κοστίζει και πολύ Είχανε πει οι ειδικοί Και ο λόφος κατελήφθη πέτρα πέτρα Μα τους νεκρούς αν σου βαστάει μέτρα>>
Αυτό είναι ένα μέρος τραγουδιού του Ρόδιου καλλιτέχνη Τάκη Βούη που είχε πει πριν από μερικά, αρκετά θα έλεγα χρόνια. Και εμείς μετρήσαμε τους νεκρούς μας στη Ρόδο στις 22 του Νοέμβρη.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ γίνανε θυσία, όχι για να καταλάβουν το λόφο, αλλά στην πάλη της επιβίωσης, στον αγώνα για ΖΩΗ.
Τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν όχι απλά ΑΔΙΚΑ, αλλά και τόσο ΤΡΑΓΙΚΑ από την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΜΕΛΕΙΑ την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ και προπάντων την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ αυτών που ο λαός ορίζει να ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ την τύχη του τόπου και των πολιτών του. Τελικά όμως αυτό που γίνεται κάθε φορά και δυστυχώς επαναλαμβάνεται επί δεκαετίες, αυτός ο λαός που όχι μόνο δεν είναι ΑΦΕΝΤΗΣ στον τόπο του και νοικοκύρης, βλέπει κάθε μέρα με τον χειρότερο τρόπο να τον ξεπουλάνε οι νομείς της εξουσίας και μαζί μ’ αυτόν να ξεπουλάνε και τις ζωές μας τις ζωές των παιδιών μας και να ακολουθούν τα εγγόνια μας και ίσως ακόμα πιο πέρα.
Γαντζωμένοι όλοι τους από την κορυφή της εξουσίας μέχρι τις πιο μικρές βαθμίδες το μόνο τους μέλημα, αφού θρονιαστούν στους θώκους που κατέλαβαν, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, με υποσχέσεις, με φανφάρες, με απειλές και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς (βέβαια σχεδόν πάντα επικαλούνται τον λαό και την ευημερία του και το συμφέρον της χώρας) αλλά τελικά το μόνο που νοιάζονται είναι τα δικά τους συμφέροντα και κρυμμένοι πίσω από τις ασυλίες, την ατιμωρησία με νόμους που φτιάχνουν και ψηφίζουν (κυρίως νύχτα) για να καλύπτουν τις παρανομίες τους πορεύονται ποδοπατώντας τον λαό και τις κατακτήσεις του.
Επειδή είμαι και κάποιας ηλικίας και μπορώ να θυμάμαι άριστα όλη την πορεία της λεγόμενης μεταπολίτευσης εκείνο που γνωρίζω από αυτήν την πορεία είναι ότι ποτέ σε αυτά τα χρόνια (40 σχεδόν) και παρ’ όλα τα εγκλήματα που γίνανε σε βάρος του λαού ΟΥΔΕΙΣ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ, ΟΥΔΕΙΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΞΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ, ούτε την παραμικρή ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του, όσο μικρές ή μεγάλες ήταν.
Νομίζω πως η χώρα μας πρέπει να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ατιμωρησίας πολιτικών για οτιδήποτε παράπτωμα και να έχουνε κάνει (δε ξέρω αν το ρεκόρ έχει καταχωρηθεί και στο βιβλίο Γκίνες).
Έχουμε βέβαια και άλλα προνόμια σαν χώρα. Ήμαστε μια χώρα θαυμάτων κάθε είδους και τα ζούμε επί χρόνια, τώρα με μεγαλύτερα αυτά των πολιτικών (κυρίως κυβερνητικών) που ενώ μπαίνουν στην βουλή σχεδόν ξεβράκωτοι μέσα σε λίγα χρόνια βρίσκονται με κάποιες δεκάδες ακίνητα, με παχυλές καταθέσεις στην Ελλάδα και στους φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού, με αμέτρητες οφ σορ εταιρείες και κάποια (ΑΜΑΞΑΚΙΑ ΧΙΛΑΔΩΝ ΚΥΒΙΚΩΝ). Εγώ προσωπικά θαυμάζω την εργατικότητα τους και ειδικά την κούραση που τραβάνε στην βουλή για να ψηφίζουν ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ, αλλά και την σκληρή οικονομία που κάνουν μερικοί κάνοντας το σκατό παξιμάδι για να τα βγάλουν πέρα. Και επειδή έχοντας κυβερνήσει τόσο επάξια την χώρα τους και τον λαό της, όταν χάσουν την βουλή και το υπουργείο για να μην χάσει η χώρα τους σωτήρες της και να μην μείνουνε άνεργοι οι άνθρωποι (είναι κρίμα σε μία ευημερούσα χώρα να έχουμε ανέργους) τους φροντίζουμε για να βγάλουν τον άρτο τον επιούσιο να βολευτούν σε κάποια περιφέρεια, σε κάποιο δήμο, κάποια γραμματεία, σε οργανισμούς, υπουργεία, νοσοκομεία κτλ. Για να μην πεινάσουν οι άνθρωποι αλλά και να μην πάει χαμένη και η «εμπειρία» τους για το καλό του λαού. Όσο για τα τρία εκατομμύρια ανέργους (εγγεγραμμένους και μη), σιγά να μην σκάσουμε γι’ αυτούς. Και κάποια Ισπανίδα βουλευτής του ΡΑΧΟΪ (νομίζω κόρη καταχραστή τραπεζίτη) είπε ότι λαός είναι εμείς, την εκλογική πελατεία να μην χάσουμε και άσε τους άλλους να τρέχουν στα συσσίτια και τους κάδους των απορριμμάτων να βρούνε λίγο φαΐ.
Εδώ νομίζω πως πρέπει να θυμηθώ την μεγάλη κουβέντα του πατρός Μητσοτάκη <<ΛΙΓΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ>> γιατί σήμερα βγαίνει αληθινό (ίσως είναι θαύμα και αυτό). Η Ελλάδα λιγοστεύει σε όλα με τρόπο τρομακτικό. Οι νέοι πτυχιούχοι επιστήμονες τρέχουν αλλόφρονες σε κάθε σημείο της γης να βρουν δουλειές και ζωή. Η χώρα ξεπουλιέται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι άνθρωποι αυτοκτονούν, πεθαίνουν από πείνα, από κρύο, από πυρκαγιές, από πλημμύρες και εσείς καβαλάρηδες της εξουσίας παρελαύνετε πάνω σε όλα αυτά.
Αλήθεια για όλα αυτά κανένας δεν έχει ευθύνη; Μήπως για όλα φταίει η ΤΡΟΙΚΑ; Είναι κρίμα να αφήνετε να σας κλέβει την δόξα η τρόικα, αναλάβετε και εσείς μία ευθύνη.( Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συγχαρώ εκείνο το ΠΑΛΙΚΑΡΙ τον Άδωνι, που με περισσή λεβεντιά είπε πως τις απολύσεις θα τις κάνω εγώ και δεν θα αφήσω την τρόικα να μου πάρει την δόξα.)
Ακολουθήστε λοιπόν το παράδειγμά του και πάψτε επιτέλους να λέτε ότι για τις αυτοκτονίες φταίνε εκείνοι που αυτοκτονούν, για τους πεινασμένους που πεθαίνουν φταίνε αυτοί που δεν έτρωγαν, για τους καμένους φταίνε αυτοί που πήγαν στη φωτιά και όχι η φωτιά που τους κύκλωσε, για τους πνιγμένους φταίνε αυτοί που πήγαν στο νερό και όχι το νερό που τους παρέσυρε κοκ.
Και έτσι, αφού βρίσκουμε τους ενόχους (που για σας είναι πάντα τα θύματα) και έχοντας και την άλλη ρήση του πατέρα Μητσοτάκη πως θα περάσουν τα χρόνια και θα το ξεχάσουμε, καβαλάμε και πάλι το άρμα μας για διαγάγουμε νέους ρωμαϊκούς θριάμβους.
Και μιας και αναφέρθηκα σε Ρωμαίους, Ενετούς, Ιταλούς που κατείχαν τα Δωδεκάνησα, δράττομαι της ευκαιρίας να απευθύνω μερικά ερωτήματα προς στους σημερινούς (κατακτητές της Δωδεκανήσου), ήτοι περιφερειάρχες, δημάρχους κτλ.
Και θα αρχίσω από τον περιφερειάρχη Μαχαιρίδη που επί δεκαετίες από διάφορες θέσεις εξουσίας χειρίζεται τις τύχες του νομού της Ρόδου. ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ; ΕΙΧΑΤΕ ΣΑΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΗΝΗ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΕΙΧΕ ΘΡΗΝΗΣΕΙ ΘΥΜΑΤΑ; (το ότι ήσασταν στην Αστυπάλαια και ότι δεν ήταν αρμοδιότητας σας, όπως μου είπατε και στην κατ ιδίαν συνάντηση μας, το άκουσα και το ακούω βερεσέ).
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΩΣΑΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΑΝΝΑΛΑΒΕΤΕ ΕΣΤΩ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΡΙΞΕΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ;
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΡΙΞΑΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΝ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ; ΑΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΩΝ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ; ΕΣΕΙΣ ΧΤΕΣ ΠΗΓΑΤΕ ΣΤΗ ΡΟΔΟ; ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ;
Η συγκεκριμένη γέφυρα της Κρεμαστής όπως και πολλές άλλες στο νησί έχει κατασκευαστεί από τους Ιταλούς πριν από ογδόντα χρόνια και ίσως για την εποχή της να ήταν το Ρίο-Αντίριο. Εσείς σε αυτές τις δεκαετίες που τα χρήματα πέφτανε σαν βροχή πόσες γέφυρες έχετε φτιάξει; (το ότι, όταν ήρθα στο γραφείο σας, θελήσατε να μου δείξετε τον φάκελο για την κατασκευή της νέας γέφυρας το θεώρησα μια ακόμα ΥΒΡΗ και φυσικά αρνήθηκα να τον δω).
Στο σημείο αυτό θα ρωτήσω το δήμαρχο της Ρόδου αν την Κυριακή, δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν, σε αίτημα των συναδέλφων εκπαιδευτικών των θυμάτων στο σχολείο που δίδασκαν στο Παραδείσι να μην λειτουργήσει τη Δευτέρα, απάντησε αρνητικά, λέγοντας πως κάτι τέτοιο είναι εκτός νόμου. (Ευτυχώς που οι γονείς των παιδιών προς τιμήν τους δεν στείλανε τα παιδιά τους στο σχολείο)
Εδώ βάζω στο δήμαρχο το ερώτημα
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΕ ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΔΕΚΤΟ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ; ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ;
Αυτοί νομίζω, πως ούτε που θα είχαν ασχοληθεί με ένα τόσο ασήμαντο γεγονός γιατί έχουν επωμισθεί το μεγάλο βάρος να σώσουν τη χώρα δηλαδή, το μεγάλο κεφάλαιο, τις τράπεζες, τους βιομηχάνους, τους μιζαδόρους και τα κεφάλαια τους γενικά και σιγά μην ίδρωνε το αυτί τους. Στο κάτω-κάτω, άλλωστε, τους νόμους που λίγο πολύ ξέρουμε πως ψηφίζονται και πως χρησιμοποιούνται πάντα κατά το δοκούν, γι αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί κανείς για παράβαση του νόμου, οπότε εσείς τι είχατε να φοβηθείτε από τη στιγμή που ανήκετε στην κυβέρνηση.
Νομίζω όμως πως σαν άρχοντες της περιοχής το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνετε μετά τα τραγικά γεγονότα, σαν ελάχιστο φόρο τιμής για τα θύματα, θα ήταν να κηρύξετε τουλάχιστον ένα μονοήμερο πένθος στο νησί. Βέβαια τίποτα τέτοιο δεν έγινε κ πέρα των ευθυνών που έχετε και για τις οποίες νομίζω πως έχει επιληφθεί ήδη η δικαιοσύνη και ελπίζω να τις βρει και να τις καταλογίσει κ εν τέλει να πάψει πια να υπάρχει το ατιμώρητο. Και αν κάποιος είναι πράγματι ένοχος να πληρώσει. Βέβαια και αν γίνει κάτι τέτοιο το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι ούτε ο αδελφός μου ούτε τα άλλα τραγικά θύματα θα γυρίσουν πίσω. Ο λόγος που θα ήθελα να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη είναι για να αποκατασταθεί η μνήμη τους και ακόμη πιο πολύ εύχομαι να είναι τα τελευταία θύματα. Γιατί φοβάμαι με αυτό το χάος που επικρατεί, (αν και το απεύχομαι σφόδρα και από τα βάθη της ψυχής μου) μπορεί να θρηνήσουμε και άλλα αθώα θύματα.
Στο σημείο αυτό ερχόμενος στα γεγονότα θα ήθελα να τονίσω την ανυπαρξία του κράτους από την κορυφή της ηγεσίας μέχρι τον τελευταίο κρατούντα ακόμα και μετά τα τραγικά γεγονότα. Και καταρχήν μετά το τραγικό συμβάν, (όχι κατά την γνώμη μου αλλά κατά τη γνώμη ειδικών) οι έρευνες έγιναν σε λάθος κατεύθυνση για τους αγνοούμενους ώστε χάθηκε πολύτιμος χρόνος και οι ελάχιστες ελπίδες διάσωσης να σβήσουν γρήγορα. Και ενώ ακόμα βρισκόμασταν στην πορεία της αναζήτησης όχι μόνο δεν είχαμε εκ μέρους της πολιτείας καμιά σχεδόν συμπαράσταση, αντίθετα θα έλεγα πως υπήρξε μία σχεδόν προκλητική αδιαφορία (φυσικά δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους και τις υπηρεσίες πυροσβεστικής στρατού αστυνομίας που συμπαραστάθηκαν και μας στήριξαν με κάθε τρόπο και τους εξέφρασα τις ευχαριστίες μου δημόσια). Κορυφαία στιγμή, τρεις μέρες μετά το τραγικό συμβάν και όταν ήρθε η είδηση ότι βρέθηκε στις ακτές της Τουρκίας άνθρωπος που πιθανόν να ήταν ο αγνοούμενος αδελφός μου (και στο σημείο αυτό θα μπορούσα να πω ευτυχώς που τελικά ήταν αυτός και μπορέσαμε να τον παραλάβουμε και να τον κηδέψουμε με τιμές που του ανήκαν και να αναπαυθεί η ψυχή του και να λυτρωθούμε και εμείς από το μαρτύριο της ανεύρεσης του.
Όταν το βράδυ της Δευτέρας 25/11/13 τηλεφώνησα στο λιμεναρχείο λέγοντάς τους πως είμαστε τα αδέλφια του αγνοούμενο καθηγητή, μου απάντησαν ότι πράγματι βρέθηκε σε παραλία κοντά στην πόλη Ντάτσα της Τουρκίας, αλλά για συγκεκριμένες πληροφορίες να πάρω το πρωί νωρίς όπως και έκανα. Στα επανειλημμένα τηλεφωνήματα η απάντηση ήταν σχεδόν στερεότυπη ότι δεν έχουμε κάτι νεότερο και μόλις θα έχουμε θα σας καλέσουμε εμείς.
Και ξαφνικά το μεσημέρι περίπου και ενώ περιμέναμε έχοντας ήδη διασταυρώσει ορισμένα στοιχεία σχετικά κυρίως με τα ρούχα που φορούσε και τα παπούτσια όταν βρέθηκε και τα οποία σχεδόν επιβεβαίωναν την αναγνώριση, εμείς μάταια περιμέναμε να μας ειδοποιήσουν οι αρχές για να πάμε για την αναγνώριση.
Στο σημείο αυτό έχω κάθε λόγο να απευθύνω το εύλογο ερώτημα προς τις αρχές που γνώριζαν ότι από την επομένη του συμβάντος ήμασταν στη Ρόδο (ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΕΝΑΡΧΕΙΟ ΤΗΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΗΞΕΡΕ Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ, ο οποίος την Κυριακή το πρωί, ενώ συνεχιζόταν η αναζήτηση και ενώ βρισκόμασταν δίπλα στην γέφυρα μαζί με τον αδελφό και τον θείο της άτυχης δασκάλας που είχε βρεθεί και ήρθαν να παραλάβουν την σωρό της και έναν τοπικό παράγοντα του δήμου νομίζω πρώην ή νυν δε θυμάμαι) αυτός σταμάτησε κάπου δίπλα με ένα πολυτελέστατο αμάξι Μερσεντές νομίζω συνομίλησε για λίγο με τους αστυνομικούς, που εκ των υστέρων είχαν κλείσει το σημείο και κάποιους ακόμα τοπικούς πιθανόν παράγοντες γιατί νομίζω πως ήτανε και ο τοπικός πρόεδρος, ο οποίος στη συνέχεια έφυγε σαν τον κλέφτη, αντί να ‘ρθει δίπλα μας, ως όφειλε. Αν δεν είχε να πει κάτι ας μας έλεγε έστω συλλυπητήρια (ίσως να είχε πρόβλημα που δεν υπήρχαν κάμερες και φωτογράφοι για να βγάλουν το γεγονός στις εφημερίδες και στην τηλεόραση για να προβληθεί). Ερωτώ λοιπόν και πάλι γιατί, ενώ ήταν πολύ συγκεκριμένες οι ενδείξεις ότι το άτομο που βρέθηκε ήταν πιθανότατα ο αγνοούμενος αδελφός μου, γιατί δε μας κάλεσαν αμέσως να πάμε για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες μετάβασης και αναγνώρισης; Ποιος και για ποιο λόγο κάλεσε (αν πράγματι κάλεσε) τον πρώην πεθερό του αδελφού μου που ξαφνικά θυμήθηκε ότι είναι γαμπρός του ενώ υπάρχει επίσημα το δεδικασμένου του διαζυγίου, να πάει αυτός να κάνει αναγνώριση και δεν κάλεσαν τα αδέλφια, ως όφειλαν ως συγγενείς πρώτου βαθμού; Θα ήθελα, αν μπορεί κάποιος, να μου δώσει μία απάντηση.
Αναγκαστήκαμε λοιπόν με την αδελφή μου να ζητήσουμε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες της μετάβασης για αναγνώριση στην Τουρκία. Γεγονός πάντως είναι ότι στο λιμεναρχείο είχαν αρχίσει με συμμετοχή του ΛΙΜΕΝΑΡΧΗ, ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΠΥΡ/ΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΤΟΥΡΚΙΑ. Η επιλογή μετάβασης με σκάφος του λιμενικού έγινε με δική μας πρωτοβουλία, παρ’ όλο που η πυροσβεστική νομίζω διέθετε ελικόπτερο, κάποιο γραφειοκρατικό για την άδεια πτήσης… στην ουσία δεν βοηθούσαν, ώστε να κερδηθεί κάποιος χρόνος.
Επιβιβαστήκαμε στο σκάφος με προορισμό στην Σύμη και από κει για Τουρκία. Ποιος υπεύθυνος μας συνόδευε στη Σύμη; ΚΑΝΕΙΣ!
Στην Σύμη όταν φτάσαμε ο μόνος που μας περίμενε ήταν ο Δήμαρχος του νησιού, ο οποίος, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, με δική του πρωτοβουλία και χωρίς καμία συμπαράσταση (από το λεγόμενο ελληνικό κράτος) φρόντισε να συνεχιστεί η μετάβασή μας για την Τουρκία.
Με την ανιδιοτελή προσφορά των κατοίκων της Σύμης σε όλους τους τομείς, πήγαμε στην Τουρκία με ταχύπλοο και με συνοδεία του δημάρχου και λίγων κατοίκων. Στην Ντάτσα, όπου φτάσαμε αργά το απόγευμα της Τρίτης 26/11 μας περίμεναν οι τουρκικές αρχές (ΔΗΜΟΣ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΧΟΥΣΕΙΝ ΓΚΟΥΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΤΕΛΩΝ ΧΡΕΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΑΣΑΝ), λόγω όμως του προχωρημένου της ώρας ήταν αδύνατον να μεταβούμε στα Μουλά, όπου ήταν η σωρός και αφού έγιναν οι απαραίτητες επικοινωνίες και συνεννοήσεις κανονίστηκε να γίνει η μετάβαση την επομένη το πρωί και επιστρέψαμε στη Σύμη για διανυκτέρευση.
Στο σημείο αυτό νομίζω πως πρέπει να αναφερθώ στην αμέριστη συμπαράσταση σε αυτές τις δύσκολες ώρες το δήμαρχο των κατοίκων της Σύμης και ειδικά στην χωριανή μας και συμμαθήτριας της αδελφής μου, Μαρίας Παπαευθυμίου και του συζύγου της Σπύρου Βασιλικού, που ανταμώσαμε στη Σύμη, όπου δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια επαγγελματικά (η συνάντηση μας έγινε χωρίς να γνωρίζουμε την εκεί παρουσία τους).
Την επομένη και πάλι με το ιδιωτικό σκάφος του καπετάν Φραγκίσκου αν θυμάμαι καλά, πήγαμε Τουρκία και κατόπιν αφού η αναγνώριση είχε σχεδόν γίνει στα γραφεία της εισαγγελίας της Ντάτσα από τις φωτογραφίες που είδαμε, μεταβήκαμε στα Μουλά με αυτοκίνητο του επιχειρηματία Χουσείν και συνοδούς το δήμαρχο Σύμης και τον μεταφραστή καπετάν Χασάν.
Στα Μουλά μας περίμενε μία υπάλληλος του προξενείου Σμύρνης, η κυρία Φωτεινή Μαύρου, αν θυμάμαι καλά το όνομα της. Δεν είχαμε βέβαια ούτε την ηρεμία ούτε το καθαρό μυαλό για να θυμόμαστε απόλυτα όσα συνέβησαν κατά την παραμονή μας στο νεκροτομείο αλλά θυμάμαι πεντακάθαρα ότι, μετά την οριστική αναγνώριση, παρουσία του ιατροδικαστή και του εισαγγελέα, ξεκίνησαν οι διαδικασίες για να γίνει η μεταφορά της σωρού στη Ρόδο. Τότε ήρθε η κύρια Μαύρου και μας είπε ότι θα χρειαστούν κάποια χρήματα για το γραφείο τελετών που θα έκανε την μεταφορά της σωρού στο λιμάνι της Ντάτσας, τα οποία ήταν 500 ευρώ και τα δώσαμε πράγματι για την πληρωμή του γραφείου. Κατόπιν η κυρία Μαύρου ενημέρωσε ότι τα χρήματα δόθηκαν από τους οικείους κ μπορούμε να προχωρήσουμε την διαδικασία της μεταφοράς. Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας για να δω τι ειπώθηκε μετά στον πάνω όροφο αλλά ο δήμαρχος της Σύμης που ήταν εκεί, ήρθε σε λίγο σχεδόν οργισμένος και με ρώτησε αν πράγματι μου ζήτησαν χρήματα και αν τα έδωσα. Του είπα ναι και στο ερώτημα γιατί τα έδωσα του απάντησα: <<Τι να έκανα να μην τα έδινα για να πάρω τον αδελφό μου όσο πιο γρήγορα γίνεται;>>
Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε μετά από αυτό, εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο Χουσείν προσφέρθηκε να μεταφέρει την σωρό του αδελφού μου μέχρι την Ρόδο και οι αρχές μας αρνήθηκαν, δε ξέρω για ποιο λόγο. Αν δεν είχαμε τα χρήματα τι θα γινόταν; Ποια ήταν η μέριμνα του λεγόμενου ελληνικού κράτους;
(Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω πως και οι Τούρκοι που ήταν εκεί και οι κάτοικοι της Σύμης όταν φτάσαμε στην Ντάτσα και μάθανε για τα χρήματα αμέσως σπεύσανε να μας πούνε πόσα χρειαζόμαστε, χωρίς να γνωρίζουν ότι έχουμε ήδη πληρώσει.
Το απόγευμα έχοντας επιστρέψει στην Ντάτσα όπου θα ερχόταν λίγο μετά η σωρός, μαζί μας περίμεναν στο λιμάνι άνθρωποι της δημοτικής αρχής με επικεφαλής τον αντιδήμαρχο, την διεύθυνση της αστυνομικής αρχής, τηλεοπτικά συνεργεία, δημοσιογράφοι, οι οποίοι αφού μας εκφράσανε τα συλλυπητήρια τους και παρέχοντας μας κάθε είδους συμπαράσταση περίμεναν μαζί μας με ανθοδέσμες να υποδεχθούν τη σωρό του αδελφού μας.
Αφού ήρθε η σωρός στο λιμάνι μας κάλεσε η κυρία Μαύρου και είπε πως κατάφερε να γίνει έκπτωση 100 ευρώ από το γραφείο τελετών μας έδωσε τα χρήματα. Είπε πως δεν προβλέπεται τέτοιο κονδύλιο, θα μας δώσει τα υπόλοιπα 400 ευρώ ο περιφερειάρχης από προσωπικά του κεφάλαια. Πράγματι μετά από πάροδο είκοσι περίπου ημερών τα χρήματα μου εδόθηκαν. Όμως να μην φανταστεί ο Μαχαιρίδης ότι με 400 ευρώ θα ξεπλύνει τις όποιες ευθύνες τυχόν έχει και προπάντων την ΞΕΦΤΙΛΑ τη δικιά τους και του κράτους πολύ περισσότερο.
Και επανέρχομαι στη μεταφορά της σωρού και θα θέσω πάλι το ερώτημα. ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΖΕ ΑΝ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΧΟΥΣΕΙΝ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΡΟΔΟ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΥΜΗ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΤΡΟΜΑΞΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗ ΡΟΔΟ, ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΚΑΝΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ, ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΥΣΙΜΑ ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ;
Είναι περιττό να σας πω ότι στο λιμάνι εκτός από τους δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς, φίλους και συναδέλφους του αδερφού μου και το γραφείο τελετών δεν υπήρχε κανένας εκπρόσωπος της πολιτείας (ή μάλλον του κατεστημένου) άσχετα αν εγώ προσωπικά δεν επιθυμούσα την παρουσία τους. Μακρηγόρησα κάπως, όχι μόνο για να βγάλω τον θυμό μου και την οργή μου αλλά και να δώσω όσο πιο καλύτερη εικόνα των γεγονότων για να μπορέσει ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του. Δεν ξέρω αν για όλα αυτά προκύψουν ευθύνες και τιμωρηθούν κάποιο στο τέλος
Εκείνο που θέλω είναι κάποτε να σταματήσει αυτή η ανευθυνότητα, η αδιαφορία, η ασυδοσία, η διαφθορά, που καταστρέφει αυτή τη χώρα και το λαό της.
Η Ρόδος είναι πράγματι ένα πανέμορφο νησί και ίσως δίκαια να το λένε σμαραγδένι,ο όπως άλλωστε όλη η χώρα μας έχει τεράστιες ομορφιές. Επειδή στη Ρόδο βρέθηκα και πριν 20 χρόνια μπορώ αδίστακτα να ρωτήσω γιατί μετά από τόσα χρόνια αντί να προστατέψετε αυτό το στολίδι που έχουν επισκεφτεί εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο αφήσατε να καούν τα δάση, να μπαζωθούν τα ρέματα και να κτιστούν. Εφαρμόσατε μόνο το νόμο των ρουσφετιών και της εκλογικής πελατείας και το έργο που θα έπρεπε να γίνει για ακόμη καλύτερη ανάπτυξη του νησιού είναι σχεδόν ανύπαρκτο διότι η κατεύθυνση ήταν για προσωπική ανάπτυξη. Κάθε φορά πριν της εκλογές τα έργα ήταν υπό χρηματοδότηση, οι φάκελοι έτοιμοι, αλλά μετά της εκλογές όλα μένανε στο συρτάρι περιμένοντας τις επόμενες.
Δεν μπορώ σίγουρα να γίνω μετά Χριστόν προφήτης, για να ξέρω αν θα γίνει κάτι στη Ρόδο και σε όλοι τη χώρα γενικά και ειδικά από αυτούς που τη ρημάξανε ή τη ρημάζουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Εκείνο όμως που ξέρω και που πρέπει όλοι συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα είναι ότι αυτή η χώρα που δίδαξε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία σε όλο σχεδόν τον κόσμο είναι του ΛΑΟΥ ΤΟΥ και όχι μερικών τρωκτικών που θέλουν να νέμονται τα πάντα για πάρτη τους. Εμείς είμαστε που πρέπει να μείνουμε όρθιοι και να την κρατήσουμε όρθια και ΑΚΕΡΑΙΑ, γιατί εμείς είμαστε που την υπηρετήσαμε και την υπηρετούμε από κάθε μετερίζι.
Εγώ, τα αδέρφια μου και τα παιδιά μου ήμασταν στρατιώτες στα σύνορα όπως και πολλά παιδιά και αδέρφια των Ελλήνων που είναι πραγματικοί ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ. Όσο λοιπόν και να θέλουν να μας διώξουν και να μας ισοπεδώσουν δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατίρι. Εμείς θα μείνουμε να παλέψουμε για τον τόπο μας γιατί μας ανήκει και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τον ξεπουλήσουν. Πρέπει να μείνει κληρονομιά στα παιδιά και στα εγγόνια μας, σαν ΑΦΕΝΤΕΣ και όχι σαν είλωτες των κάθε Άγγλων, Γερμανών, γερμανοτσολιάδων κατακτητών. Φτάνει μόνο να πιστέψουμε ότι οι χασάπηδες που μας έσφαζαν τόσα χρόνια λέγοντας ότι μας σώζουν και θα μας σώσουν ξανά, τη στιγμή που ακονίζουν τα μαχαίρια για να μας σφάξουν πιο γλυκά.
Πρέπει να πάψουν όσο πιο γρήγορα γίνετε να ρυθμίζουν ακόμη τις ζωές μας
Πρέπει να πάψουμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και να απλώνουμε τα χέρια για ένα πιάτο φαί, ζητιανιά σε αυτούς που μας κλέβανε το φαί για τόσα χρόνια, να πάψουμε να σκύβουμε το κεφάλι και να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας όπως αυτοί θέλουν να την ορίζουν είτε τρομοκρατώντας μας είτε με πλύση εγκεφάλου από τους εκλεκτούς τους καναλάρχες και δημοσιογράφους, υπηρέτες του συστήματος, είτε πασάροντας εχθρούς από Ανατολή, Δύση ενώ στην πραγματικότητα οι μόνοι εχθροί της χώρας είναι οι κυβερνώντες και τα αφεντικά τους.
Ας σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, ας κάνουμε τα χέρια γροθιά και να παλέψουμε για εκείνα που μας ανήκουν ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗΣ, ΜΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗΣ ΜΑΣ, ΧΩΡΑΣ.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΞΥΠΝΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.
Υ.Γ.
Δεν ξέρω αν θα πάρω απαντήσεις , πόσες και σε ποια ερωτήματα από όσα έθεσα στους ανευθυνοϋπεύθυνους αυτής της χώρας. Όμως τα τελευταία γεγονότα με τις μίζες, τις δωροδοκίες, τις προμήθειες σε μεσίτες στρατηγούς των ενόπλων δυνάμεων, μου απαντούν σε πολλά. Αλήθεια οι πολιτικοί προϊστάμενοι όλων αυτών, πού βρισκόταν όταν γίνονταν όλα αυτά; Μήπως ήταν εκτός Ελλάδας και δεν μπόρεσαν να πάρουν τίποτα χαμπάρι; Πιθανόν να είναι έτσι αφού στο βρώμικο αυτό αλισβερίσι με το χρήμα του εργαζόμενου και άγρια φορολογούμενου πολίτη όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι πολιτικοί είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Φοβούνται να αναφέρουν τα ονόματα γιατί μετά θα έρθει χιονοστιβάδα να τους παρασύρει. Φαντάζονται ότι τους πιστεύουμε.
Τελειώνοντας οριστικά την επιστολή μου θα ήθελα να αναφέρω πως πριν λίγες μέρες κάναμε το μνημόσυνο του αδικοχαμένου αδερφού μου στη γενέτειρα του την Ασπροκκλησιά Καλαμπάκας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια και στη Ρόδο όπου έζησε και δίδαξε για σχεδόν 25 χρόνια.
Μέσα από αυτές τις γραμμές θα ήθελα να του καταθέσω και ένα πολιτικό μνημόσυνο γιατί πέρα από άριστος εκπαιδευτικός, από ενάρετος και ηθικός άνθρωπος με ιδανικά, υπήρξε σεμνός αγωνιστής της ζωής και των ανθρώπινων αξιών. Πάλεψε άπλα και αθόρυβα για ένα καλύτερο αύριο μέχρι τη στιγμή που έφυγε τόσο τραγικά και αδόκητα.
Εύχομαι η θυσία του να μην πάει χαμένη και να είναι ελαφρύ το χώμα της Ρόδου που τον σκέπασε και όσο πιο γρήγορα γίνεται, από αυτό το χώμα και όλο το ευλογημένο ελληνικό χώμα να φυτρώσουν λουλούδια ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
ΠΗΓΗ: www.kalabakacity.gr
