Aν ψάχνει κανείς παραδείγματα γενναιόψυχης αξιοπρέπειας, πρόσωπα που μαρτυρούν με την ίδια τους την έκφραση και την όψη, την άρνηση της βίας, τα βρίσκει στις παρουσίες των γονιών του 19χρονου Άλκη, του τελευταίου θύματος της άγριας οπαδικής βίας, τις τόσο διακριτικές, ακόμα και μέσα στη στιγμή του πιο μεγάλου πόνου. Καταρρακωμένοι, μαυροντυμένοι, κρατώντας ο ένας τον άλλο από το χέρι, βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν και να ζητήσουν όπως η είπε ο πατέρας: “Πρέπει να θεραπευτεί το απόστημα και όχι να σπάσει, για το καλό όλης της ελληνικής κοινωνίας. Το να σπάσεις ένα απόστημα με λερωμένα χέρια ξαναδημιουργεί το απόστημα. Πρέπει να θεραπευθεί και να βρει το φάρμακο η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος ενωμένος μαζί με την αστυνομία, τη δικαιοσύνη για να λυθεί. Θέλω αυτό το γεγονός να ενώσει την πόλη στην οποία γεννήθηκα και αγαπώ. Την αγαπούσα και τη θεωρούσα την πιο όμορφη πόλη του κόσμου”. Να έχει φύγει το παιδί σου τόσο άδικα, κι εσύ να έχεις τη δύναμη να λες : «Πραγματικά δεν κρατάω κακία. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη, πιθανό να δέχτηκαν απόρριψη από την οικογένειά τους. Καταλαβαίνω πως τους έχει λείψει η αγάπη, κάτι που υπήρχε στη δική μας οικογένεια. Ο Άλκης μεγάλωσε με αγάπη» λέει η μητέρα του ΑΛκη. «Ο Άλκης θα έστελνε την αγάπη του, αγάπη προς όλο τον κόσμο. Ο Άλκης ήταν ένα εξαίρετο παιδί, ήξερε μόνο ν’ αγαπά. Κι αυτό ζητούσε, ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο» Αυτό να καλλιεργήσουμε. Κι εμείς οι γονείς, στις οικογένειες, στα σχολεία, παντού» κατέληξε. Ενα μάθημα σεβασμού και αποδοχής προς τον άλλο, μια στιγμή που ομορφαίνει τον κόσμο και μας τον παραδίδει λίγο καλύτερο. Ετσι θεραπεύονται τα αποστήματα, έτσι οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι και δεν γίνονται τέρατα.Τα άδεια μάτια των ανθρώπων αυτών, σπάνε τις γυάλινες οθόνες, τρυπάνε τη ψυχή και φωνάζουν: -Κάνε κάτι επιτέλους. Είναι παντού πια νύχτα. Νύχτα πολύ…
Τα πρόσωπα της άρνησης της βίας
