Η σοκαριστική υπόθεση της βάναυσης κακοποίησης µέχρι θανάτου του 3χρονου Άγγελου από τη µητέρα του και τον σύντροφό της «γονάτισε» το πανελλήνιο και επανέφερε στο προσκήνιο τη φρίκη των παιδοκτονιών. Είναι ένα έγκληµα που τελείται πίσω από τις κλειστές πόρτες σπιτιών που µετατρέπονται σε κολαστήρια για αθώα και ανυπεράσπιστα πλάσµατα και αρχίζει να παίρνει παγκοσµίως τροµακτικές διαστάσεις, ενώ τείνει να εξελιχθεί σε µία νέα µάστιγα της ενδοοικογενειακής βίας µετά τις γυναικοκτονίες.
Αν και η κοινωνία συγκλονίζεται στο άκουσµα τέτοιων περιστατικών, τις περισσότερες φορές παραµένει απαθής στα τραγικά γεγονότα της διπλανής πόρτας. Η «Απογευµατινή» ζήτησε τη γνώµη των ειδικών πώς και γιατί γίνεται αυτό.
Παιδική κακοποίηση: «Άλλοι ανησυχούν για τον φόβο των αντιποίνων από την πλευρά του κακοποιητή»
Για τη σιωπή, που αποτελεί ένα από τα πιο κρίσιµα ζητήµατα στην κακοποίηση, µίλησε η γνωστή ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου: «Είναι αξιοσηµείωτο ότι σε πολλές περιπτώσεις που υπάρχουν ενδείξεις (φωνές, βρισιές και λοιπά), που κινούν υποψίες κακοποίησης, δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί κάποιος νοήµων άνθρωπος ότι ένα παιδί µπορεί να είναι θύµα κακοποίησης από τους γονείς του, κυρίως αν δεν είναι βέβαιος. Όλοι θεωρούν ότι τα παιδιά είναι πηγή χαράς, η ελπίδα για το αύριο».
Σύµφωνα µε την κυρία Καππάτου, υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που κάποιοι δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει κακοποίηση, επειδή δεν διαθέτουν την κατάλληλη ενηµέρωση: «Επικρατεί, εξάλλου, η αντίληψη για την ιδιωτικότητα µιας οικογένειας. Άλλοι ανησυχούν για τον φόβο των αντιποίνων από την πλευρά του κακοποιητή ή την πιθανή σχέση που µπορεί να έχουν µαζί του ή φοβούνται ότι τυχόν καταγγελία µπορεί να επιφέρει τη διάλυση της οικογένειας. Αυτή η αντίληψη εξυπηρετεί δυστυχώς τη συνέχιση της κακοποίησης, µια και µένει κρυφή πίσω από ερµητικά κλειστές πόρτες».
Η ψυχολόγος ανέφερε ότι µε αφορµή την τραγική ιστορία του Άγγελου «επανέρχεται το θέµα των µέτρων πρόληψης της κακοποίησης αλλά και των ενεργειών που οφείλει να κάνει κάθε υπεύθυνος και ευαισθητοποιηµένος πολίτης όταν αντιλαµβάνεται ότι κάτι συµβαίνει στο περιβάλλον του. Χρειάζεται να δηµιουργηθούν δράσεις που θα στοχεύουν στην ενηµέρωση και ευαισθητοποίηση των µαθητών για αυτό το θέµα και όχι µόνο. Στόχος η δηµιουργία ενός σχολείου που δεν θα προσφέρει µόνο γνώσεις, αλλά θα είναι σε θέση δυναµικά να διαχειρίζεται τις προκλήσεις της εποχής και θα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας και εµπιστοσύνης για τους µαθητές».
«Θα σκεφτεί κάποιος ότι ίσως το παιδί εκτεθεί σε µεγαλύτερο κίνδυνο»
Με τη σειρά της, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού ∆ικτύου για τη Βία και ψυχολόγος Ph.D., Κική Πετρουλάκη, τόνισε ότι από το 2022 παρατηρείται µια αύξηση των παιδοκτονιών καθώς και των αποπειρών: «Το 2021 είχαµε τη δολοφονία ενός αγοριού, το 2022 καταγράφηκαν πέντε δολοφονίες παιδιών και τρεις απόπειρες και το 2023 υπήρξε µία δολοφονία και τρεις απόπειρες (νούµερα που αφορούν τις εξιχνιασθείσες υποθέσεις)».
Σύµφωνα µε την ίδια, τα δεδοµένα δείχνουν αύξηση των αριθµών των παιδοκτονιών και των αποπειρών από το οικογενειακό περιβάλλον, φαινόµενο που τείνει να πλησιάζει ανησυχητικά τις γυναικοκτονίες. Αναφορικά µε τη σιωπή του κόσµου, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού ∆ικτύου ανέφερε ότι το πρόβληµα στην Ελλάδα είναι πως αυτός που καταγγέλλει πρέπει να έχει αποδείξεις: «Κανονικά την τεκµηρίωση θα έπρεπε να την αναλαµβάνει το σύστηµα προστασίας παιδιών, όπως σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν υπηρεσίες που ονοµάζονται “child protection system”. Αυτές επεµβαίνουν άµεσα, διερευνούν αν η υποψία εκείνου που κατήγγειλε έχει βάση. ∆υστυχώς, τα παιδιά δεν τα θεωρούµε ως πραγµατικούς φορείς δικαιωµάτων αλλά ως το µέσο για να ασκήσουµε γονεϊκή εξουσία. Αυτό µας δυσκολεύει και στην καταγγελία. Θα πει κάποιος “πώς να µπλέξω εγώ στο σπίτι του άλλου” ή θα σκεφτεί ότι ίσως το παιδί εκτεθεί σε µεγαλύτερο κίνδυνο».
Πηγή: parapolitika.gr
