Η πιο χαρακτηριστική, η πιο συγκινητική παρουσία, της προχθεσινής παρέλασης, ήταν αυτή του μικρού Χρήστου και της δασκάλας του. Του μοναδικού μαθητή των Αρκιών. Κι είναι αυτή η εικόνα, που πρέπει να έχουν στο μυαλό τους, όλοι όσοι από τους διεκδικητές των κοινών, τον αγκάλιασαν, του χαμογέλασαν, τον τίμησαν πάνω στην εξέδρα των επισήμων. Γιατί ο μικρός Χρήστος, ο κάθε μικρός Χρήστος των μικρών εγκαταλελειμμένων στη τύχη τους νησιών, το μοναδικό που θέλει είναι να μείνει στο νησί του. Νησιά που θα υπάρχουν περισσότερες παιδικές φωνές στα σχολεία, νησιά που δεν θα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν οι κάτοικοί τους, ξεχασμένοι Ο τόπος, χωρίς την παρουσία των ανθρώπων του, απαξιώνεται, αποδυναμώνεται. Ας κάνουν κάτι για να μην τους στοιχειώνει αυτή η φωτογραφία αγκαλιά με τον Χρήστο, που όλοι έσπευσαν να βγάλουν, για να μη μείνουν θλιβεροί δεκάρικοι οι δηλώσεις τους για το «όραμα των απελευθερωμένων Δωδεκανησίων» πριν 71 χρόνια.
Μια φωτογραφία
