Α-τυπος και υπογραμμός: Ισως

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για τα νέα μέτρα, αν δεν είναι σχιζοφρενικοί, είναι τουλάχιστον παράλογοι.
Η συμφωνία περιλαμβάνει μέτρα 3,6 δισ. Η περικοπή των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου, μόνο το κεφάλαιο δεν πρόκειται να ακουμπήσει. Το βάρος θα το σηκώσουν πάλι οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι. Τα ερώτημα είναι, αντέχουν;
Η μεσαία και η μικρομεσαία τάξη έχουν λυγίσει από καιρό, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι υποφέρουν, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Η προκλητικότητα της κυβέρνησης, που έχει ακόμα το θράσος να μιλά για κράτος δικαίου, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ας βγουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στους δρόμους, όπως έβγαιναν κάποτε όταν έστηναν λαϊκά δικαστήρια σε πλατείες, να δουν τι γίνεται γύρω τους. Να ακούσουν αυτά που έχουν να τους πουν οι πολίτες. Ας πάνε στην λαϊκή αγορά, ας πάνε στην ΔΕΗ, ας πάνε στο ΙΚΑ, ας πάνε στα καφενεία, ας πάνε στα συσσίτια να μιλήσουν για έργα και κράτος δικαίου.
Με την ασφάλεια του μισθού του βουλευτή, είναι πολύ εύκολο να ρητορεύει κανείς και να υπερασπίζεται το έργο μιας κυβέρνησης που «ντρόπιασε» την Αριστερά.
Ο κόσμος υποφέρει και όποιος δεν μπορεί να το δει ή ανίκανος είναι ή τον ενδιαφέρει περισσότερο η καρέκλα από την «αριστερή» του συνείδηση.
Ας μην αναφερθούμε ξανά στις κόκκινες γραμμές και τις κάλπικες υποσχέσεις του –κατά λάθος- πρωθυπουργού. Και ο πιο αδαής έχει καταλάβει πλέον το μέγεθος της εξαπάτησης.
Απορίας άξιον παραμένει πάντως, πώς οι θιασώτες της σημερινής κυβέρνησης εξακολουθούν να υπερασπίζονται την άθλια πολιτική τους και πώς οι πολίτες σαν αποχαυνωμένοι ασχολούνται με το Survivor όταν θα έπρεπε σε κάθε δρόμο και σε κάθε πλατεία να γίνονται πορείες και συλλαλητήρια.
Η απάντηση για το τι απέγιναν οι αγανακτισμένοι του 2011, δεν έχει δοθεί ακόμα… Ζουν καλύτερα; Βελτιώθηκαν οι αποδοχές τους; Το κράτος τους παρέχει καλύτερες υπηρεσίες; Πληρώνουν λιγότερα στην εφορία; Βρήκαν εργασία; Γλίτωσαν τα σπίτια τους από τις κατασχέσεις; Αυξήθηκαν οι συντάξεις τους; Βελτιώθηκε η πολιτική κατάσταση; Το μέλλον των παιδιών τους φαντάζει καλύτερο; Είναι ποιοτικότερη η καθημερινότητά τους;
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο μέσος άνθρωπος της πλατείας ήταν ένας άνθρωπος «που αγανακτεί για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών του και την έλλειψη προοπτικής, για την ανεργία και την κακή οικονομική κατάσταση, για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση και για την παιδεία. Θεωρεί τους πολιτικούς κύριους υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας, καταλογίζει, όμως, και στον εαυτό του μερίδιο ευθύνης γιατί δεν αντέδρασε νωρίτερα».
Τι περιμένουν λοιπόν σήμερα για να ξαναβγούν στους δρόμους; Το «ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο» κίνημα των αγανακτισμένων προφανώς έχασε τους «πατερούληδες» που το υποκινούσαν και που σήμερα είναι βολεμένοι σε όλο το φάσμα του δημόσιου τομέα. Ισως αν  το κίνημα ήταν πραγματικά ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο, ίσως αν δεν λειτουργούσε ως «δούρειος ίππος», σήμερα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Η δύναμη παραμένει στα χέρια των πολιτών, αρκεί να μάθουμε να την χρησιμοποιούμε εναντίον τους και όχι να την στρέφουμε εναντίον μας.