Από το 1946 μέχρι σήμερα στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουν μιλήσει οκτώ ηγέτες. Ανάμεσα τους ο Αϊζενχάουερ, ο Ντε Γκωλ, ο Τζορτζ Μπους (και μάλιστα λίγο μετά τις ιστορίες του Κόλπου), ο Νικολά Σαρκοζί ο Φρανσουά Ολάντ. Πάντα τα έδρανα και τα θεωρία ήταν ασφυκτικά γεμάτα, πάντα όλοι οι βουλευτές και τα κόμματα είχαν δώσει το παρόν. Η Βουλή έπρεπε να δώσει βήμα στον Πρόεδρο της Ουκρανίας, ο οποίος απευθύνθηκε έως τώρα σε 25 εθνικά κοινοβούλια και διεθνείς οργανισμούς. Επρεπε, γιατί είναι ο εκλεγμένος ηγέτης μιας χώρας που διαλύεται από βόμβες και πυραύλους και μετρά εκατοντάδες νεκρούς. Όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για το πώς φτάσαμε εδώ, για το τι πιστεύει κανείς για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και της Δύσης , δεν παύει να υπάρχει η τραγωδία του ουκρανικού λαού. «Δίκαιες» εισβολές δεν υπάρχουν. Επομένως και αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας χρειάζεται και να ακούσουμε τι λέει η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του. Όμως, η αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας, δεν μπορεί να επεκταθεί και σε ακροδεξιές και εθνικιστικές φωνές, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συχνά είναι μέρος του προβλήματος. Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την «αστοχία και λάθος», για να αποκατασταθεί το πνεύμα υποστήριξης προς την Ουκρανία, την ευθύνη που το μήνυμα «θόλωσε», με αποτέλεσμα σήμερα να κάνει την δική του προπαγάνδα ό καθένας είτε από εδώ, είτε από εκεί, είτε από πάρα πέρα, με αποτέλεσμα να χάνεται η μεγάλη εικόνα και να πέφτει νερό στο μύλο των υποστηρικτών του Πούτιν.
Θόλωσε το μήνυμα
