Ακρως ενδιαφέροντα στοιχεία που σε πολλές περιπτώσεις ανατρέπουν ιστορικά δεδομένα προσφέρουν νέες εξελιγμένες μέθοδοι ιατρικών ερευνών και διαγνώσεων με τις οποίες μελετώνται άνθρωποι που έγραψαν το όνομά τους στα βιβλία της Ιστορίας
Οι νέες προηγμένες απεικονιστικές μέθοδοι σε συνδυασμό με τις νέες τεχνικές μελέτης του ανθρώπινου DNA και άλλες σύγχρονες διαγνωστικές μεθόδους επιτρέπουν στους ειδικούς να μελετούν τα λείψανα ανθρώπων που έχουν πεθάνει ακόμη και πριν από χιλιάδες έτη και να ανακαλύπτουν σημαντικές πληροφορίες τόσο για τον τρόπο ζωής τους όσο και για τις αιτίες θανάτου τους. Παράλληλα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν λείψανα από τις άλλες διαθέσιμες πληροφορίες, οι ειδικοί ανακαλύπτουν νέα στοιχεία για τους διασήμους της Ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει μια σειρά από τέτοιες μελέτες με πιο πρόσφατη αυτή που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες εβδομάδες και αφορά τον Μπετόβεν. Ο μεγάλος γερμανός συνθέτης άρχισε στην ηλικία των 31 ετών να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ακοής που τελικά κατέληξαν σε σχεδόν ολική κώφωση. Ως πιθανές αιτίες έχουν αναφερθεί η σύφιλη, ο τύφος, δηλητηρίαση, ακόμη και η συνήθειά του να βυθίζει το κεφάλι του σε κρύο νερό για να παραμένει ξύπνιος. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας υποστηρίζουν τώρα ότι ένοχο για την πάθηση του Μπετόβεν ήταν ένα ελαττωματικό γονίδιο. Πρόκειται για το γονίδιο Nox3 που παίζει κρίσιμο ρόλο στο πόσο ευάλωτος θα είναι κάποιος σε παθήσεις της ακοής. Οι ερευνητές θεωρούν ότι ο Μπετόβεν διέθετε μια ελαττωματική εκδοχή του Nox3 και μάλιστα πιθανολογούν ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με πολλούς διάσημους σημερινούς καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ακοής, όπως ο Φιλ Κόλινς και ο Ερικ Κλάπτον.
Ο Ριχάρδος Γ’
Τον Σεπτέμβριο του 2012 ομάδα αρχαιολόγων από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ εντόπισε σε ανασκαφή λείψανα που θεωρήθηκε ότι ανήκουν στον βρετανό βασιλιά Ριχάρδο Γ’. Αμέσως μετά έγιναν κάποιες εξετάσεις DNA οι οποίες απέδειξαν ότι τα λείψανα όντως ανήκουν στον Ριχάρδο. Από τότε γίνονται συνεχώς μελέτες και αναλύσεις τους από τις οποίες προκύπτουν διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον θρυλικό βασιλιά που έγινε ευρύτερα γνωστός επειδή έγραψε για αυτόν ο Σαίξπηρ.
Ο Ριχάρδος Γ’ αναφέρεται συνήθως και ως «καμπούρης» αφού οι περιγραφές τον θέλουν να πάσχει από σοβαρή κύφωση και να κινείται με μπαστούνι. Μια νέα μελέτη δείχνει ότι είχε μεν ένα σοβαρό ανατομικό πρόβλημα αλλά δεν ήταν καμπούρης και επιπλέον το πρόβλημά του δεν τον εμπόδιζε να κινείται κανονικά, να ανεβαίνει σε άλογα κ.λπ.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ σε συνεργασία με ειδικούς από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ διεξήγαγαν αξονικές τομογραφίες στον σκελετό του βρετανού βασιλιά και στη συνέχεια πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες έδειξαν ότι ο Ριχάρδος είχε οξεία σκολίωση η οποία του δημιούργησε ανατομικό πρόβλημα που εκδηλώθηκε στην παιδική του ηλικία. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η πάθηση προκάλεσε κύρτωση στη σπονδυλική στήλη που είχε ως αποτέλεσμα να «κοντύνει» ο κορμός του ενώ ταυτόχρονα ο ένας του ώμος βρισκόταν πιο ψηλά από τον άλλο. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μάλιστα έναν εκτυπωτή 3D και δημιούργησαν ένα αντίγραφο της σπονδυλικής στήλης του βασιλιά.
Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δυσμορφία του Ριχάρδου μπορούσε σχετικά εύκολα να «κρυφτεί» στα ενδύματα ή στην πανοπλία που φορούσε και πιθανότατα το εύρος της διογκώθηκε από τον Σαίξπηρ. Επίσης υποστηρίζουν ότι σε καμία περίπτωση ο Ριχάρδος Γ’ δεν είχε κινητικά προβλήματα τέτοια που να τον υποχρεώνουν να χρησιμοποιεί μπαστούνι αλλά αντίθετα μπορούσε άνετα να ιππεύει και να συμμετέχει ενεργά στις μάχες. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στην ιατρική επιθεώρηση «The Lancet».
Ο Τουταγχαμών
Από την ανακάλυψη του σχεδόν άθικτου τάφου του Τουταγχαμών το 1922 ως σήμερα, τα αίτια του θανάτου του έφηβου φαραώ αποτελούν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των ειδικών. Μεταξύ των θεωριών που έχουν διατυπωθεί κάποιες κάνουν λόγο για δολοφονία ή για τσίμπημα φιδιού το οποίο του στοίχισε τη ζωή, ενώ άλλες για λέπρα, φυματίωση, ελονοσία ή δρεπανοκυτταρική αναιμία. Μια από τις τελευταίες μελέτες που έγιναν στα λείψανά του οδήγησε τους ερευνητές στην ανάπτυξη μιας ακόμη θεωρίας η οποία αποδίδει τον θάνατο του Τουταγχαμών σε πτώση από το άρμα του.
Ομάδα ειδικών μελέτησε ωστόσο δύο χιλιάδες τομογραφίες που έχουν γίνει στα λείψανα του Τουταγχαμών αλλά και τις γενετικές αναλύσεις που έχουν γίνει στον νεαρό φαραώ και στους κοντινούς συγγενείς του. Τα συμπεράσματα της «εικονικής νεκροψίας», όπως τη χαρακτηρίζουν οι ερευνητές, παρουσιάστηκαν σε ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για λογαριασμό του BBC.
Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της νέας μελέτης ήταν ότι οι γονείς του Τουταγχαμών ήταν αδέλφια! Με απλά λόγια ο φαραώ, που εκτιμάται ότι πέθανε το 1323 π.Χ. σε ηλικία 18-19 ετών, ήταν προϊόν αιμομιξίας. Μια ακόμη ενδιαφέρουσα αποκάλυψη ήταν ότι για άγνωστο λόγο το ένα του πόδι ήταν «στραβό», για αυτό και χρειαζόταν τη βοήθεια μπαστουνιού για να περπατήσει (να σημειωθεί εδώ ότι στον τάφο του Τουταγχαμών έχουν βρεθεί 130 αντικείμενα που μοιάζουν με μπαστούνια υποστήριξης για περπάτημα). Αν πρόκειται για γενετική ανωμαλία ενισχύεται παράλληλα και το σενάριο της αιμομιξίας.
Ταυτόχρονα αν πράγματι ο Τουταγχαμών είχε τόσο σοβαρό πρόβλημα κίνησης, αυτό σημαίνει ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο – αν όχι αδύνατον – να παίρνει μέρος σε αρματοδρομίες, κάτι το οποίο αποδυναμώνει τη θεωρία ότι σε μία από αυτές έπεσε από το άρμα και τα τραύματά του ήταν τέτοια που τον οδήγησαν τελικά στον θάνατο.
Μέγας Αλέξανδρος
Ανάμεσα στις διάφορες θεωρίες που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας σχετικά με τον μυστηριώδη θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι ότι ο μεγάλος στρατηλάτης έπεσε θύμα δηλητηρίασης. Πολλοί ειδικοί έχουν προτείνει διάφορες ουσίες που πιθανώς χρησιμοποίησαν οι εχθροί του Αλέξανδρου για τον εξοντώσουν. Ο νεοζηλανδός τοξικολόγος Λίο Σκεπ, που θεωρείται από τους κορυφαίους του κλάδου, έριξε πρόσφατα στο τραπέζι μια νέα θεωρία ή καλύτερα ένα νέο δηλητήριο που δεν είχε αναφερθεί στο παρελθόν.
Ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε την τελευταία του πνοή το 323 π.Χ. στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορα Β’ στη Βαβυλώνα. Σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό Διόδωρο όλα ξεκίνησαν όταν ο Αλέξανδρος ήπιε άκρατον οίνο προς τιμήν του Ηρακλή. Λίγο μετά άρχισε να πονά και ασθένησε.
Υστερα από μάχη 12 ημερών, κατά την οποία κάποια στιγμή δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε να περπατήσει, ο Αλέξανδρος τελικά πέθανε. Ανάμεσα στα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί ότι παρουσίασε κατά τη διάρκεια της ασθένειας που τον οδήγησε τελικά στον θάνατο ήταν γαστρικοί πόνοι, ναυτία, εμετοί, βραδυκαρδία, υπόταση και σοβαρή μυϊκή αδυναμία.
Το BBC πλησίασε το 2003 τον Λίο Σκεπ που εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Δηλητηρίων της Νέας Ζηλανδίας και ζήτησε τη γνώμη του για τις συνθήκες θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο πλαίσιο ενός σχετικού ντοκιμαντέρ που ετοίμαζε. Ο Σκεπ αποδέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόταση συνεργασίας αλλά χρειάστηκε τελικά μια δεκαετία για να καταλήξει μαζί με τους συνεργάτες του σε μια απάντηση.
Οι ερευνητές μελέτησαν τις ιστορικές και άλλες αναφορές που υπάρχουν για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για τον θάνατο του Αλεξάνδρου δεν μπορεί να ευθύνεται κάποιο γνωστό δηλητήριο, όπως το αρσενικό ή η στρυχνίνη, τα οποία έχουν προταθεί στο παρελθόν ως «δολοφόνοι» του μακεδόνα βασιλιά. Αυτά τα δηλητήρια, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα είχαν δράσει πολύ πιο επιθετικά και κυρίως πολύ πιο γρήγορα από ό,τι συνέβη στην περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Θεωρούν ως πιο πιθανό ένοχο ένα δηλητηριώδες φυτό με την επιστημονική ονομασία Veratrum album, που ανήκει στην οικογένεια των κρίνων και είναι γνωστό ως λευκός ελλέβορος. Οι ερευνητές πιθανολογούν ότι ο Αλέξανδρος ήπιε οίνο που περιείχε το εν λόγω φυτό το οποίο του προκάλεσε έναν αργό και επώδυνο θάνατο. Τον ελλέβορο χρησιμοποιούσαν συχνά οι αρχαίοι Ελληνες ως βότανο κατά του εμετού και σύμφωνα με τους ερευνητές το φυτό ήταν σε θέση να επιφέρει τον θάνατο, και μάλιστα με τα ίδια χαρακτηριστικά (π.χ. αργή δράση) και τα συμπτώματα που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Το ΒΗΜΑ
