Tην δυνατότητα νέων και μάλιστα μαζικών προσφυγών για την ακύρωση πλέον του νόμου με τον οποίον καταργήθηκαν οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ στα νησιά «ανοίγουν» οι υπ’ αρίθμ. 1231, 1232, 1233, 1234, 1235 και 1236/2017 αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας!!
Μπορεί συγκεκριμένα η πρώτη μάχη για την κατάργηση του επαίσχυντου νόμου να χάθηκε ενώπιον της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως απεκάλυψε την Παρασκευή η «δημοκρατική», πλην όμως από το διατακτικό των αποφάσεων που εκδόθηκαν από την Ολομέλεια του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, δίδονται πλέον δύο δυνατότητες:
1. Οσοι επιτηδευματίες έχουν καταβάλει ΦΠΑ με αυξημένο συντελεστή στο διάστημα από 11 Οκτωβρίου 2015 έως 27 Μαΐου 2016 δύνανται να αιτηθούν την επιστροφή του και σε περίπτωση αρνήσεως των οικείων ΔΟΥ να προσφύγουν ενώπιον των Διοικητικών Πρωτοδικείων.
2.Για το επόμενο διάστημα δύνανται να μην πληρώσουν τον αυξημένο ΦΠΑ και να προσβάλουν με πρότυπη δίκη το Νόμο 4389/2016, ο οποίος ακολούθησε την από 29.9.2015 υπουργική απόφαση με την οποίαν καταργήθηκαν οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ, η οποία είχε προσβληθεί ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ο καθηγητής διοικητικού δικαίου κ. Πάνος Λαζαράτος, της δικηγορικής εταιρείας «Λαζαράτος και Συνεργάτες», που επιμελήθηκε των προσφυγών, χθες με δηλώσεις του στη «δημοκρατική» κατέστησε σαφές ότι η έκδοση των αποφάσεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας με τις οποίες κρίθηκαν ως καταργηθείσες οι δίκες (οι αποφάσεις είναι στο στάδιο της καθαρογραφής) δεν απεμπολούν τα δικαιώματα των νησιωτών καθώς ανοίγουν ουσιαστικά δύο δυνατότητες, οι οποίες και μνημονεύονται σ’ αυτές.
Εξήγησε συγκεκριμένα ότι με τις αποφάσεις της Ολομελείας ούτε απορρίπτονται ούτε γίνονται δεκτοί οι ισχυρισμοί των προσφευγόντων (τις προσφυγές άσκησαν επιχειρηματίας της Μυκόνου, Επιμελητήρια των νησιών, συμπεριλαμβανομένου κι αυτού της Δωδεκανήσου, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, ο Δήμος Μυκόνου και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι Σύρου και Νάξου) αλλά της εκδόσεως της υπουργικής αποφάσεως, που είχε προσβληθεί, ακολούθησε η ψήφιση του άρθρου 52 του Νόμου 4389/2016, που ούτε κυρώνει ούτε και καταργεί την Υπουργική Απόφαση.
Αποτελεί συγκεκριμένα νέα αυτόνομη ρύθμιση, που ισχύει μετά την ψήφισή της και έχει το ίδιο αποτέλεσμα δηλαδή της αύξησης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά.
Για το ενδιάμεσο διάστημα όμως από την 11η Οκτωβρίου 2015 από την έκδοση της Υπουργικής Απόφασης έως την 27η Μαΐου 2016, που ψηφίστηκε ο ως άνω νόμος, υφίσταται αυτοτελές δικαίωμα, το οποίο αναγνωρίζεται από τις αποφάσεις της Ολομέλειας με εισηγήτρια την πρόεδρο κ. Ευαγγελία Νίκα.
Θυμίζουμε ότι στις προσφυγές που ασκήθηκαν έγινε επίκληση 7 λόγων ακυρώσεως της Κοινής Υπουργικής Απόφασης με την οποία καταργήθηκαν οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ σε 6 μόνο νησιά από την 1η Οκτωβρίου 2015.
Θυμίζουμε ακόμη ότι οι προσφυγές κατατέθηκαν αρχικά στο 7μελούς σύνθεσης Β΄ Τμήμα του ΣτΕ και εκείνο με την σειρά του, λόγω της εξαιρετικής σοβαρότητας του θέματος, το παρέπεμψε απευθείας στην Ολομέλεια.
Με τις προσφυγές ζητήθηκε να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική, παράνομη και αντίθετη στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η σχετική υπουργική απόφαση σύμφωνα με την οποία από 1.10.2015 ισχύει αυξημένος συντελεστής ΦΠΑ σε Ρόδο, Σαντορίνη, Μύκονο, Νάξο, Πάρο και Σκιάθο.
Καταγγέλλεται η επίμαχη υπουργική απόφαση ως παράνομη και υποστηρίζεται ότι αντίκειται στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ισότητας των πολιτών καθώς «ο φόρος δεν μπορεί να βαρύνει ορισμένο μόνο κύκλο προσώπων και να πλήττει ορισμένη μόνο κατηγορία φορολογουμένων», ενώ υπογραμμίζεται ότι «η επιβολή αυξημένου ΦΠΑ σε ορισμένα μόνο νησιά, χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια, ισοδυναμεί με επιβολή νέου φόρου στα νησιά αυτά».
Υποστηρίζεται ακόμη ότι παραβιάζεται και η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας αφού οι κάτοικοι των 6 αυτών νησιών βαρύνονται με αυξημένο ΦΠΑ σε σχέση με τους κατοίκους των άλλων νησιών του Αιγαίου και της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Τέλος, υποστηρίζεται ότι παραβιάζεται η Ευρωπαϊκή Οδηγία 2006/112/ΕΚ που καθορίζει κοινό σύστημα ΦΠΑ μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με το άρθρο 120 αυτής της Ευρωπαϊκής Οδηγίας –όπως υπογραμμίζεται στις προσφυγές- καθιερώνεται μικρότερος συντελεστής ΦΠΑ στους νομούς Λέσβου, Χίου, Σάμου, Δωδεκανήσου, Κυκλάδων και στα νησιά Θάσος, Βόρειες Σποράδες, Σαμοθράκη και Σκύρος.
Είχαν επισημάνει επίσης ότι παραβιάζονται και τα άρθρα 43 και 78 του Συντάγματος καθώς ο συντελεστής του ΦΠΑ στα επίμαχα νησιά καθορίστηκε με υπουργική απόφαση και όχι με νόμο ή με Προεδρικό Διάταγμα όπως προβλέπουν οι συνταγματικές επιταγές.
ΤΟ ΔΙΑΤΑΚΤΙΚΟ ΤΩΝ
ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ
Στο διατακτικό των ακαθαρόγραφων αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ, αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Επειδή στην προκειμένη περίπτωση η διάταξη της παραγράφου 6Α που προσετέθη στο άρθρο 21 του ν. 2859/2000 με την παρ. 3 του άρθρου 52 του ν. 4389/2016 δεν αντιβαίνει κατά το μέρος που υποκατέστησε την ρύθμιση της προσβαλλόμενης αποφάσεως στις προαναφερθείσες συνταγματικές συντάξεις. Τούτο δε, διότι η διάταξη αυτή ούτε κυρώνει την προσβαλλόμενη πράξη ούτε την καταργεί αλλά εισάγει πάγια και απρόσωπη γενικής εφαρμογής νομοθετική ρύθμιση, η οποία ολοκληρώνει σε επίπεδο τυπικού νόμου την ρύθμιση των συναφών προεκτεθεισών διατάξεων των νόμων 4334 και 4336/2015 για την σταδιακή κατάργηση των μειωμένων συντελεστών στα νησιά του Αιγαίου, δίχως να προκύπτει είτε από το κείμενο του νόμου είτε από την σχετική εισηγητική έκθεση ότι ο σκοπός της θεσπίσεώς της, που άλλωστε έλαβε χώρα μετά την κατ’ επανάληψη αναβολή της συζητήσεως της κρινόμενης αιτήσεως – και άλλων παρομοίων- λόγω των διαδοχικών αποχών των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους ήταν η νομοθετική επίλυση της συγκεκριμένης ένδικης εκκρεμούς ενώπιον του Συμβουλίου της διαφοράς. Υπό τα δεδομένα αυτά, η προσβαλλόμενη απόφαση μετά την θέση πλέον σε ισχύ της ως άνω νεώτερης διατάξεως (27.5.2016), δεν απέβαλε μεν τον χαρακτήρα της ως εκτελεστής διοικητικής πράξεως, έπαυσε, όμως, σε κάθε περίπτωση να ισχύει εφεξής, υποκατασταθείσα από την ρύθμιση του νέου νόμου.
Μετά δε την κατά τα ανωτέρω παύση ισχύος της προσβαλλομένης πράξεως, σε χρόνο μεταγενέστερο της ασκήσεως της κρινόμενης αιτήσεως και προ της συζητήσεως της υποθέσεως στο ακροατήριο, η συνέχιση της ανοιγείσης δίκης και ο ακυρωτικός έλεγχος της εν λόγω αποφάσεως από το Συμβούλιο της Επικρατείας τελεί υπό την προϋπόθεση, που θέτει η διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 32 του π.δ. 18/1989, ότι ο αιτών επικαλείται και αποδεικνύει ιδιαίτερο έννομο συμφέρον για να συνεχιστεί η δίκη, συνιστάμενο στην αποτροπή δυσμενών συνεπειών που έχουν επέλθει εις βάρος του από την προσβαλλόμενη πράξη και που διατηρούνται και μετά την παύση ισχύος της και δεν δύνανται να αρθούν παρά μόνο με την ακύρωσή της (ΣτΕ 6066-7/1996 Ολομ. 2158/1998 Ολομ. 4362, 4365/1997 Ολομ.)
Επειδή με το από 23.8.206 υπόμνημά του κατατεθέν προ της συζητήσεως, ο αιτών υποστηρίζει ιδιαίτερο έννομο συμφέρον που δικαιολογεί κατ’ άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989 την συνέχιση της παρούσας δίκης προβάλλοντας ότι «βάσει της προσβαλλομένης εκδόθηκαν σωρεία ατομικών διοικητικών πράξεων, εξαιτίας των οποίων (ο αιτών) επιβαρύνθηκε για το χρονικό διάστημα από της εκδόσεως της προσβαλλομένης (1.10.2015) έως τη δημοσίευση του Ν. 4389/2016 (27.5.2015) με αυξημένο συντελεστή ΦΠΑ ως προς όλες τις συναλλαγές του». Ο ισχυρισμός όμως αυτός ανεξαρτήτως της αοριστίας του, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος διότι η χρηματική ζημία που τυχόν επήλθε στον αιτούντα από την εφαρμογή της προσβαλλόμενης κανονιστικής πράξεως καθ’ ο διάστημα ίσχυσε δεν στοιχειοθετεί ιδιαίτερο έννομο συμφέρον, υπό την προεκτεθείσα έννοια για την συνέχιση της δίκης δεδομένου ότι η ανάρθωση της εν λόγω ζημίας μπορεί να επιδιωχθεί με την άσκηση των κατάλληλων ενδίκων βοηθημάτων κατά των ατομικών πράξεων εφαρμογής της ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων, τα οποία θα κρίνουν παρεμπιπτόντως και περί του κύρους της πράξεως αυτής. Ομοίως δεν στοιχειοθετεί ιδιαίτερο έννομο συμφέρον, υπό την ανωτέρω έννοια από την επίκληση από τον αιτούντα αντισυνταγματικότητας της νεώτερης διατάξεως του άρθρου 52 του ν. 4336/2015 για σειρά λόγων που εκτίθενται στο ανωτέρω υπόμνημα και αποτελούν εν πολλοίς επανάληψη αντιστοίχων λόγων αντισυνταγματικότητας που έχουν προβληθεί με το κύριο δικόγραφο σε σχέση με την διάταξη της εξουσιοδοτικής διατάξεως της παραγράφου 3 της υποπαραγράφου Δ2 της παραγράφου Δ του άρθρου 2 του ν. 4336/2015 κατ’ επίκληση της οποίας είχε εκδοθεί η προσβαλλόμενη απόφαση. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, η δίκη πρέπει σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 32 παράγραφος 2 του π.δ. 18/1989 να κηρυχθεί κατηργημένη.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Κηρύσσει την δίκη κατηργημένη
Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου».
