Θέμα παιδείας

Μεγάλα βήματα κάνει η Ελλάδα προς τον ρατσισμό, έλεγε πρόσφατη έρευνα. Ως γνωστόν ισχύει πάντα η φράση: «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές». Πρόκειται για μία κλασική ρατσιστική φράση, αφού κάνει διάκριση ανάμεσα στους Έλληνες και τους άλλους. Και σύμφωνα με τον νόμο: «Ρατσισμός είναι κάθε διάκριση, λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού». Νομίζω, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ρατσιστές. Δηλαδή από την πιο τρυφερή ηλικία φοβούνται το άλλο, το ξένο, το διαφορετικό. Και είναι θέμα ανατροφής, παιδείας, και συνεχούς άσκησης να ξεπεράσεις αυτή την έμφυτη δυσπιστία και να καταπολεμήσεις την διάκριση μέσα στην σκέψη και στο συναίσθημά σου. Οι σκέψεις αυτές με αφορμή τον θάνατο ενός παιδιού 13 ετών. Αν ένα παιδί στα κέντρο της Αθήνας είχε σκοτωθεί εν ψυχρώ με καραμπίνα, τα ΜΜΕ θα είχαν αναστατώσει τη χώρα. Όμως,  οι άλλοτε λαλίστατοι για την «ανομία» σίγησαν εκκωφαντικά για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 13χρονου κοριτσιού, της Γιαννούλας, σε καταυλισμό Ρομά. Πρόκειται για έναν ρατσισμό που ανατροφοδοτείται με την περιθωριοποίηση των Ρομά και παρά τις σχετικές πρωτοβουλίες για τερματισμό αυτής της κατάστασης,  Κανείς δεν έχει αρνηθεί ότι υπάρχουν προβλήματα, αλλά η προσέγγιση οφείλει να έχει πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Τα όποια προβλήματα δεν ξεπλένουν ούτε το ρατσισμό, ούτε το φόνο ενός παιδιού. Και αυτή η περιθωριοποίηση ξεκινά εξ απαλών ονύχων. Θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω ένα προσωπικό περιστατικό. Η εγγονή μου,  ετών 4, μας ανακοίνωσε μια ημέρα πως δεν θέλει να κάθεται δίπλα στον Μαχμούτ (ένα προσφυγάκι)  στον παιδικό σταθμό και δεν θα το καλέσει στο… πάρτι της. Η απάντηση στην ερώτηση «γιατί;» ήταν:  « γιατί ούτε η Αδριανή  (σημ. η φίλη της) κάθεται. Η μαμά της είπε πως μπορεί να αρρωστήσουμε…” Και δυστυχώς, υπάρχουν πολλές τέτοιες μαμάδες που δηλητηριάζουν από την τρυφερή ηλικία των 4 ετών.