Εξοργιστικά είναι τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο τελευταίο διάστημα, σχετικά με τις καθυστερήσεις στην έκδοση συντάξεων που ως φαίνεται αν δεν έχεις… μπάρμπα στην Κορώνη είσαι αναγκασμένος να περιμένεις και ένα και δύο και τρία ακόμα και πέντε χρόνια.
Παρά τις διαχρονικά βαρύγδουπες ανακοινώσεις από κυβερνήσεις και προέδρους ασφαλιστικών οργανισμών, αυτό το καρκίνωμα των καθυστερήσεων στην έκδοση συντάξεων, που πλήττει βάναυσα την τρίτη ηλικία, δεν έχει θεραπευτεί και ως φαίνεται ούτε πρόκειται.
Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται πως ο χρόνος έκδοσης συντάξεων έχει μειωθεί, οι αριθμοί διαψεύδουν τις διαβεβαιώσεις και η αγανάκτηση των ηλικιωμένων εκθέτει την σημερινή κυβέρνηση αλλά και τις προηγούμενες.
Προ ημερών έκανε τον γύρο της Ελλάδας είδηση για συνταξιούχο που περιμένει… πέντε χρόνια για να πάρει την σύνταξή του και κανείς δεν είναι σε θέση να του απαντήσει πότε τελικά θα συμβεί αυτό.
Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στη Ρόδο, αλλά και σε όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου όπου οι… ντάνες στα γραφεία των ασφαλιστικών οργανισμών με τις ανεκπεραίωτες υποθέσεις για έκδοση συντάξεων, παραμένουν για να υπενθυμίζουν ότι το τέρας της γραφειοκρατίας δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να νικηθεί.
Από τον Αννα στον Καϊάφα αγανακτισμένοι, υπό… αναμονή συνταξιούχοι στη Ρόδο, περιμένουν στωικά την σύνταξή τους, χτυπάνε πόρτες, επισκέπτονται γραφεία, αλλάζουν ορόφους, υπευθύνους και προϊσταμένους και κανείς δεν είναι σε θέση να τους δώσει μια σαφή απάντηση. Πόσο θα πρέπει ακόμα να περιμένουν;
Ακόμα και τα βουλευτικά γραφεία, έχουν μετατραπεί σε μίνι-παραρτήματα ασφαλιστικών οργανισμών αφού πολίτες που δεν ξέρουν πού αλλού να απευθυνθούν ή τι άλλο να κάνουν, καταφεύγουν στους βουλευτές του νομού, μήπως και αν μπει μπροστά το… πολιτικό πρόσημο σε ένα βαθιά κοινωνικό ζήτημα, βρεθεί άκρη. Φεύ!
Η διαδικασία είναι τραγικά αργή και δυστυχώς μπορεί μέχρι να εκδοθεί η σύνταξη ο ενδιαφερόμενος να μην ζει…! Κι όμως δεν πρόκειται για τραβηγμένο σενάριο αλλά για μια θλιβερή πραγματικότητα στα Δωδεκάνησα, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Ηλικιωμένοι άνθρωποι, με πενιχρά ή καθόλου χρήματα ανεβοκατεβαίνουν σκαλιά, αλλάζουν ορόφους, παρακαλάνε για μια υπεύθυνη απάντηση η οποία δεν έρχεται από πουθενά. Ακόμα και έπειτα από παρεμβάσεις των πολιτικών γραφείων, η κατάσταση δεν βελτιώνεται και την αναμονή διαδέχεται η αγωνία και η απόγνωση.
Τα αιτήματα πολλαπλασιάζονται, αφού στα προηγούμενα κατατεθειμένα προστίθενται και νέα και κάπως έτσι περνάνε και ένα και δύο και τρία χρόνια ακόμα και τέσσερα χρόνια για να μπορέσει ένας άνθρωπος να λάβει την σύνταξη την οποία του οφείλει το κράτος, δεν του τη χαρίζει.
Μετά την προβολή της μεμονωμένης περίπτωσης ασφαλισμένης στην Κρήτη που είναι πέντε χρόνια στην αναμονή για την μετατροπή αναπηρικής σύνταξης σε γήρατος, οι διαμαρτυρίες για παρόμοιες περιπτώσεις τη Ρόδο πήραν μορφή χιονοστιβάδας.
Η απάντηση που δίνεται από τα τοπικά παραρτήματα είναι πως… υπάρχει κώλυμα με τη διαδικασία της μετατροπής αναπηρικής συντάξεως σε γήρατος και η ταλαιπωρία μπορεί να διαρκέσει για αρκετό χρονικό διάστημα… ακόμα, αφού η εμπλοκή οφείλεται στα «κεντρικά».
Τα απρόσωπα «κεντρικά» που προφανώς έχουν διευθυντικά στελέχη, προϊσταμένους, διευθυντές, υπευθύνους, τμηματάρχες και πάει λέγοντας δεν δίνουν όμως μια σαφή απάντηση πότε επιτέλους θα ξεκολλήσει το λογισμικό σύστημα που όλοι επικαλούνται για να πάρουν οι σε αναμονή συνταξιούχοι τα χρήματα που δικαιούνται για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Οι άνθρωποι αυτοί, αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας, που εργάστηκαν και προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο, σήμερα είναι αναγκασμένοι στην πλειονότητά τους με ευθύνη του κεντρικού κράτους, να ζητιανεύουν δανεικά, να αφήνουν υποχρεώσεις απλήρωτες, να ζουν χωρίς ρεύμα, να περικόβουν τα φάρμακά τους γιατί πολύ απλά είναι καταδικασμένοι να ζουν μια ζωή σε αναμονή μέχρι να… δεήσει να ξεκολλήσει το λογισμικό σύστημα.
Η πληγή αυτή παραμένει ανοικτή, και μια βόλτα από τα παραρτήματα των ασφαλιστικών ταμείων της Ρόδου, αρκεί για να δει κανείς ταλαιπωρημένους ανθρώπους να προσπαθούν να βγάλουν άκρη χωρίς βεβαίως να τα καταφέρνουν.
Συμπολίτες μας ζουν κάθε μέρα με την ελπίδα, η οποία διαψεύδεται στο τέλος του μηνός και κάθε φορά σκύβουν το κεφάλι όλο και πιο χαμηλά. Και κάπως έτσι περνάνε οι μήνες, οι μήνες γίνονται χρόνια και η ζωή των σε αναμονή συνταξιούχων μετατρέπεται σε έναν Γολγοθά.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, πώς αυτό το θέμα δεν έχει απασχολήσει στην πραγματική του διάσταση τους αρμόδιους τοπικά και κεντρικά και πώς το θέμα δεν έχει φτάσει στη Βουλή από τους εκπροσώπους του νομού, για να πάρουν επιτέλους οι συμπολίτες μας μια υπεύθυνη απάντηση.
Πόσο χρόνια ακόμα θα χρειαστεί να περιμένουν; Θα προλάβουν να πάρουν τη σύνταξή τους πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο;
Οι καταγγελίες που φτάνουν στη «δημοκρατική» για τους τεράστιους χρόνους αναμονής μετατροπής σύνταξης από αναπηρική σε γήρατος είναι δεκάδες με το ίδιο ζητούμενο, κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει στους ανθρώπους μια υπεύθυνη απάντηση!
Δυστυχώς, οι πολλές μεμονωμένες υποθέσεις στα Δωδεκάνησα, καθίστανται πλέον μείζον κοινωνικό ζήτημα διότι πρόκειται για εκατοντάδες εκκρεμότητες που καθιστούν τις… μεμονωμένες περιπτώσεις χαίνουσα πληγή του κοινωνικού συνόλου.
Κάθε μεμονωμένη περίπτωση που φτάνει στα γραφεία της «δ», αποτελεί και μια ξεχωριστή ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας γι αυτό και θα πρέπει το ζήτημα να αντιμετωπιστεί συνολικά και όχι ανά περίπτωση και όχι για όποιον έχει… μπάρμπα στην Κορώνη.
Οι διαμαρτυρόμενοι ζητούν την παρέμβαση των βουλευτών του νομού συνολικά, για να πάρουν όχι μόνο τις απαντήσεις που δικαιούνται αλλά και τα χρήματα τα οποία στερούνται με υπαιτιότητα του… «απρόσωπου» κράτους, της γραφειοκρατίας και του κωλύματος του λογισμικού.
