Αυτή του Ιησού η ρήση/παράπονο ήρθε συνειρμικά στον νου μου, όταν άρχισα να συντάσσω αυτή την επιστολή. Και δεν συντάσσω την επιστολή για να πω ότι όλοι οι άλλοι είναι αγνώμονες και εγώ μόνον ευγνώμων, αλλά για να επισημάνω ότι τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα.
Ο αγώνας και η αγωνία των γιατρών και των νοσηλευτών/τριών του Γενικού Περιφερειακού Νοσοκομείου Ρόδου για τη θεραπεία του πατέρα μου από τη νόσο covid με συγκίνησαν βαθύτατα και η ανάγκη να τους ευχαριστήσω δημόσια έγινε στην ψυχή μου χρέος ιερό.
Ολο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό επέδειξε εξαιρετική ευνσυναίσθηση. Θυμάμαι τις επαναλαμβανόμενες καθησυχαστικές τους φράσεις στην αναστάτωση την οποία είχαμε περιέλθει, την ευγένεια και την συνολική εξυπηρέτηση. Ο επαγγελματισμός τους αλλά και η υπομονή τους, η μειλιχιότητα, το καλοσυνάτο ύφος, το αληθινό τους ενδιαφέρον, η θαυμαστή προσήλωσή τους στον ιπποκράτειο όρκο, η όλη τους συμπεριφορά προκάλεσαν συγκίνηση και θαυμασμό.
Ευχαριστώ από καρδιάς και συγχαίρω για την ανθρωπιά τους, τους νοσοκομειακούς γιατρούς, Βολονάκη Κατερίνα, Καΐκη Αρη, Σταμπόρη Μαρία, Διακονικόλα Δέσποινα, τους ειδικευόμενους γιατρούς Μανώλακα Μαρία, Γόμπο Γιώργο και Χατζηαντωνίου Αγαπητό, τους νοσηλευτές της Μ.Ε.Λ. και της Α! Παθολογικής Κλινικής, καθώς και τον τομεάρχη υγείας Ζιώγα Βασίλειο, υπεύθυνο της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου.
Με άπειρη εκτίμηση
Ζωάννου Αννα
