Ο απόπλους της ντροπής

Δεν ξέρω αν λυπάμαι, αν ντρέπομαι, αν έχω πάθει σοκ, αν οργίζομαι, αν θέλω να κρυφτώ από αυτόν τον μισάνθρωπο κόσμο ή όλα αυτά μαζί. Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε επειδή το πλήρωμα του πλοίου τον πέταξε στην θάλασσα. Οι ναυτικοί που περισυλλέγουν ναυαγούς, πέταξαν επιβάτη στην θάλασσα! Και γύρισαν την πλάτη κι έφυγαν για το ταξίδι τους χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Δεν ήταν δα και κανένας “επώνυμος”… Ηταν ένας απλός φτωχοδιάβολος από την Κρήτη. Ο αδύναμος είναι εύκολος στόχος… Η δολοφονία του Αντωνη Καρυώτη αποτελεί τον τελευταίο κρίκο μιας αλυσίδας περιστατικών ακραίας απανθρωπιάς που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα. Περιστατικά που κάποτε θα τα χαρακτηρίζαμε πρωτοφανή και συγκλονιστικά, αλλά πλέον έχουν κατασταστεί μέρος της καθημερινής ρουτίνας και επι της ουσίας προκαλούν όλο και μικρότερο σοκ, μολονότι το καθένα από αυτά είναι χειρότερο από το προηγούμενο.  Είναι κοντόφθαλμο να πιστεύουμε οτι το πρόβλημα περιορίζεται μόνο στα δυο μέλη του πληρώματος και τον καπετάνιο που ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα οτι δεν έχει ευθύνη αυτός και η εταιρεία, το πρόβλημα μας είναι πολύ πιο μεγάλο. Η βαρβαρότητα, η αδιαφορία για μια ανθρώπινη ζωή και ο ωχαδελφισμός, στοιχεία κοινωνιών σε απόλυτη παρακμή,  δεν αφορούν μόνο σε ένα μικρό μόνο κομμάτι της κοινωνίας, ας μη βαυκαλιζόμαστε…  Ήρθε μάλλον η στιγμή να ξεκινήσει ένας ευρύς διάλογος για τη μικροψυχία που εξαπλώνεται ραγδαία στη χώρα. Αν είμαστε άνθρωποι ευσυνείδητοι και μπορούμε να κοιτάξουμε πέρα από την εθνότητα, το φύλο και οτιδήποτε άλλο διαφοροποιεί αυτόν που βρίσκεται έστω και από τύχη σε θέση ισχύος σε σχέση με έναν πιο ευάλωτο, τότε ας αναλογιστούμε πόσα συμβάντα  λαμβάνουν χώρα αλλά απασχολούν την κοινή γνώμη μόνο για ελάχιστο χρόνο ή καθόλου. Δεν είναι αυτή κάθε αυτή η συμπεριφορά απλώς, αλλά η κανονικοποίησή της μέσω της σιωπηρής  αποδοχής, της παράβλεψής και της επανάληψής της. Μία τοξική αυλλογική «ανοσία» που εξουδετερώνει τον ανθρωπισμό. Δεν αφορούν αποκλειστικά σε θανατηφόρα γεγονότα οι παραπάνω σκέψεις, αλλά σε όλο το αυθόρμητο και ωμό ΜΙΣΟΣ που εξαπλώνεται ως δηλητήριο κάτω από το πετσί της κοινωνίας, την έλλειψη παιδείας, συναίσθησης, ενσυναίσθησης, την ανάδυση ενός κυνισμού, μιας μισανθρωπίας και ενός yolo ατομικισμού χωρίς προηγούμενο.