Ανατριχιαστικές είναι οι περιγραφές αλλά και οι εικόνες από την επιχείρηση διάσωσης των μεταναστών στα δύο ναυάγια. 18 νεκροί, 15 αγνοούμενοι, σοροί να επιπλέουν στη θάλασσα δύο ημέρες μετά, καθώς οι λιμενικές αρχές αδυνατούν να τις ανασύρουν από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν είναι πρόσφυγες, μετανάστες, Αφγανοί, Πακιστανοί ή Σύροι. Είναι άνθρωποι που πνίγηκαν στο Αιγαίο. Είναι γυναίκες, μικρά παιδιά, άνδρες που θέλησαν μια καλύτερη ζωή. Μακριά από πολέμους, κακουχίες, πείνα, βασανισμούς, βιασμούς. Από μια ζωή κόλαση θέλησαν να ξεφύγουν. Πόσους ακόμη πνιγμένους ανθρώπους, μικρά παιδιά, πρέπει να μετρήσουμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο που βλέπουμε το προσφυγικό; Ανθρωποι θύματα ανάλγητων πολιτικών της Ευρώπης. Ανθρωποι θύματα που εργαλειοποιεί ο Ερντογάν για πιέσει τους Ευρωπαίους. Πόσο τυχαίο είναι ότι Τούρκοι διακινητές αποφάσισαν να ρίξουν βάρκες – καρυδότσουφλα στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο, γεμάτες με γυναίκες κατά κύριο λόγο; Και πόσο τυχαίο είναι ότι η Ευρώπη κλείνει τα μάτια της σε τέτοιες τραγωδίες. Λες και δεν μιλάμε για ανθρώπους. Δεν μιλάμε για ψυχές. Όμως, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και η απλή επίρριψη ευθυνών δεν λύνει το πρόβλημα. Δεν μειώνει το κακό. Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που συζητάμε το προσφυγικό. Να επαναφέρουμε βασικές αρχές όπως είναι η ασφαλής διέλευση και η εξασφάλιση ότι κάποιος μπορεί να πάει και να ζητήσει άσυλο στη χώρα που επιθυμεί χωρίς αυτό να είναι ταξίδι θανάτου. Να δούμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου και λιγότεροι άνθρωποι θα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Οι άνθρωποι ξεσπιτώνονται από ανάγκη, όχι από επιλογή.
(Η “Γκερνίκα του Αιγαίου” σκίτσο του Βούλγαρου σκιτσογράφου Γιόφτσο Σαβόφ)
