Δεκαπέντε γυναικοκτονίες μέσα σε έναν χρόνο και ο Δεκέμβριος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Τι αδιανόητη πληγή που αντί να κλείσει, ανοίγει όλο και περισσότερο, είναι αυτή με τις γυναικοκτονίες; Μιλάμε για διαστάσεις μακελειού πια. Δεκαπέντε γυναικοκτονίες σε έντεκα μήνες σε μία δυτικού τύπου δημοκρατία. Συγγνώμη αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευοίωνα. Σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα δεν είναι ψηλά στην ευρωπαϊκή κατάταξη με τις γυναικοκτονίες ανά 100.000 ανθρώπους. Είναι τέταρτη από το τέλος, πάνω από την Κύπρο, τη Μάλτα και την Ισλανδία. Αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι ότι οι φόνοι γίνονται αποκλειστικά από συζύγους ή ερωτικούς συντρόφους, δηλαδή ο ορισμός της γυναικοκτονίας. Προφανώς η Ελλάδα ξεχωρίζει και για κάτι ακόμα: το θέμα αποτελεί αντικείμενο σπέκουλας με την αντιπολίτευση να υπαινίσσεται κυβερνητικές ευθύνες. Οσο όμως και αν αυτό ακούγεται αστείο ή και χυδαίο, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη θεσμική αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» έχει βάση. Αν όχι νομική, σίγουρα συμβολική. Κάνει τη φωνή να ακουστεί πιο καθαρά και το μήνυμα αποκτά μεγαλύτερη ισχύ.
Δεκαπέντε!
