9/1 Το ταξίδι αρχίζει
Από σήμερα αλλάζω τερέν. Ανεβαίνω στο πλοίο και επιστρέφω στα Δωδεκάνησα. Από σήμερα, και μέχρι τις 25 Ιανουαρίου, θα παρακολουθείτε από δω, βήμα προς βήμα, το Ημερολόγιο ενός υποψηφίου.
Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, το ταξίδι αρχίζει. Επιστρέφω στα Δωδεκάνησα, την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Είναι η πρώτη φορά που βάζω υποψηφιότητα σε βουλευτικές εκλογές.
Εδώ και 15 μήνες έγραφα αδιάκοπα στο ThePressProject προσπαθώντας να εκφράσω τη συγκυρία, να αποτυπώσω το βίωμα της κρίσης και ταυτοχρόνως να ξεδιπλώσω μια αριστερή αφήγηση για την υπέρβασή της. Παράλληλα, λειτουργώντας στο ίδιο μοτίβο, συνέχισα ένα μεγάλο κοινωνικό πρότζεκτ που αφορά το μεγαλύτερο πρόβλημα των καιρών μας, το οποίο κατέληξε, μεταξύ άλλων, στη συγγραφή ενός μεγάλου συλλογικού βιβλίου: «Το ημερολόγιο ενός ανέργου».
Αλλά έρχεται μια στιγμή που οι λέξεις δεν είναι πια αρκετές. Ψέματα, δεν το είπα καλά -έχω φαίνεται κάποιο τρακ- οι λέξεις είναι πάντα αρκετές, εφόσον είναι ειλικρινείς. Απλώς οι συγκεκριμένες λέξεις και η αλληλουχία τους χάραξαν ένα μονοπάτι που με οδήγησε στην οδό του πολιτικού ακτιβισμού, στην επικράτεια της δράσης.
Μιλάω για ακτιβισμό και όχι για πολιτική, γιατί έτσι ακριβώς το νιώθω. Νομίζω ότι ποτέ δεν πρόκειται να μπω στο κοστούμι του επαγγελματία πολιτικού – ακόμα κι εκείνου που δεν φοράει γραβάτα. Ωστόσο ήρθε η ώρα της προσωπικής εμπλοκής, το ρίσκο της έκθεσης, και μάλιστα σε μια δύσκολη περιφέρεια, που για να την επισκεφθείς όλη δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια οι 15 μέρες που υπολείπονται μέχρι τις εκλογές.
Μερικοί ίσως σκεφτούν ότι πάω να εξαργυρώσω τη σφοδρή κριτική που έκανα όλον αυτό τον καιρό στην κυβέρνηση, ή τα άρθρα που έγραψα υπέρ της Αριστεράς. Κάνουν λάθος. Αν υποθέσουμε ότι εξαργυρώνω κάτι (εφόσον η υποψηφιότητα συνιστά κάποιο είδος εξαργύρωσης, πράγμα αμφίβολο) είναι αντιθέτως η κριτική που συχνά άσκησα απ’ αυτή τη στήλη στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του, το αίτημα για μια Αριστερά πιο ανοιχτή, απαλλαγμένη από τις παιδικές και από τις γεροντικές της αρρώστιες. Αυτό πάντως είναι -κι αυτό θέλω να είναι- το νόημα της εμπλοκής στον εκλογικό αγώνα ενός ανθρώπου που ανήκει από τα 17 του στην Ανανεωτική Αριστερά, αλλά εδώ και 28 χρόνια ήταν και παραμένει ανένταχτος.
Καλούμαι λοιπόν να δώσω απαντήσεις σε τρία ερωτήματα:
Γιατί ΣΥΡΙΖΑ
Για λόγους υψίστης ανάγκης. Επειδή έχω πειστεί ότι είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε τα ρίσκα μας προκειμένου ν’ αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων σ’ αυτή τη χώρα.
Επειδή η συστηματική ενασχόλησή μου τα τρία τελευταία χρόνια με τους ανέργους και με την ανεργία, μέσω του «Ημερολόγιου ενός ανέργου», μου έδειξαν ποια είναι η πρώτη προτεραιότητα για την Αριστερά αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη, εφόσον το ζητούμενο είναι μια αυθεντική έξοδος απ’ την κρίση.
Επειδή εκτός από την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, είναι απόλυτη ανάγκη να ξεφορτωθούμε αυτό το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας κυβερνάει διαχρονικά.
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλυσε πιο σωστά από οποιονδήποτε άλλον τη συγκυρία της κρίσης και δικαιώθηκε. (Εδώ νιώθω υποχρεωμένος να αναφέρω ότι σε πολλά από τα σημεία για τα οποία ήμουν το 2011 επιφυλακτικός απέναντι στην ανάλυσή του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε πως εγώ έκανα λάθος κι εκείνοι είχαν δει τη μεγάλη εικόνα πολύ πιο σωστά)
Επειδή αφουγκράστηκε την κοινωνία, επειδή μπήκε στους αγώνες, επειδή έμεινε σταθερός στις αρχές και τις θέσεις του, παρά τις πιέσεις που δέχτηκε όλ’ αυτά τα χρόνια.
Επειδή μια αριστερή διακυβέρνηση στην Ελλάδα θα γίνει μοχλός για την αλλαγή των συσχετισμών και του ευρωπαϊκού χάρτη.
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται, ωριμάζει, πλαταίνει και μεγαλώνει ώστε να με χωράει κι εμένα, και τις απόψεις μου – ακόμα και την κριτική μου.
Κι ακόμα, για λόγους ιστορικούς. Επειδή είμαι αριστερός και θέλω να το ζήσω όλο αυτό, θέλω να δοθώ σ’ αυτή την περιπέτεια και να συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις.
Γιατί τώρα
Επειδή δεν είναι ώρα για σκεπτικισμούς και αμφιβολίες, είναι η ώρα να δώσουμε μάχες. Και να τα καταφέρουμε.
Επειδή διαθέτω τις λέξεις που χρειάζονται για να ξεκλειδώσουν μερικές πόρτες, για ν’ ανοίξουν μερικά παράθυρα και να δημιουργηθεί το κατάλληλο ρεύμα.
Επειδή η κριτική που διατυπώνω τόσα χρόνια στα βιβλία και στα άρθρα μου έχει γίνει σε πολλά σημεία δεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ακόμα περισσότερο, επειδή υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Επειδή η Αριστερά συνεχώς μεγαλώνει και χρειάζεται χέρια, ιδέες και πολλά διαφορετικά μυαλά ώστε να αναπτυχθεί προς τις σωστές κατευθύνσεις.
Γιατί στα Δωδεκάνησα
Επειδή είναι το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου είναι σίγουρο ότι ξέρουν να προφέρουν σωστά το δύσκολο όνομά μου.
Επειδή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Μια πατρίδα με ιδιαιτερότητες, που τις νιώθω και τις καταλαβαίνω.
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κατακτήσει και στα Δωδεκάνησα την πρώτη θέση, και τα ποσοστά του να πλησιάσουν -αν όχι να υπερβούν- τον εθνικό μέσον όρο.
Επειδή είναι ένα όμορφο και πλούσιο μέρος που χάνει σταδιακά τον πλούτο του, που κινδυνεύει ολοένα περισσότερο να χάσει και την ομορφιά του.
Επειδή βρίσκονται στην αιχμή των μεταναστευτικών ροών, πρόβλημα στο οποίο πρέπει να διεκδικηθούν πανευρωπαϊκές λύσεις.
Επειδή ο τουρισμός πρέπει να συμβαδίζει με το περιβάλλον και με την ανάδειξη των πολιτιστικών μνημείων, επειδή η λύση για τον τόπο είναι η ήπια, αρμονική και πολυκλαδική ανάπτυξη.
Επειδή ξέρω με ποιον τρόπο θα αναδείξουμε τα προτερήματα της «νησιωτικότητας», αλλά παράλληλα θα άρουμε με συγκεκριμένες πολιτικές τα ελαττώματά της: Τις αποστάσεις, την απομόνωση, τη δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες και σε αγαθά, στον πολιτισμό, στην παιδεία και στην υγεία.
Επειδή υπάρχουν πολλοί φίλοι και συμπατριώτες που με περίμεναν.
Επειδή οι δύο παρουσιάσεις του τελευταίου βιβλίου μου, «Το ημερολόγιο ενός ανέργου» (συλλογικό έργο) στην Κω και στη Ρόδο, στο πλαίσιο μιας μεγάλης περιοδείας σε πολλά μέρη της χώρας, ήταν από τις πιο πολυπληθείς και συγκλονιστικές.
Επειδή έχω δουλέψει εδώ την κρίσιμη περίοδο 1989-‘90 κι έχω ζήσει τα πράγματα από μέσα. Έζησα τον τόπο σε περίοδο μεγάλης ακμής , και τώρα -έπειτα από τόσα χρόνια- τον βλέπω να υποφέρει.
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, ν’ ανέβω στο πλοίο, να επιστρέψω στην ιδιαίτερή μου πατρίδα. Η εποποιία των εκλογών μόλις ξεκίνησε
