Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός μίλησε στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας. Κατά την ομιλία του αναφέρθηκε αρχικώς στην κακή νομοθετική πρακτική των πολλών ασύνδετων διατάξεων που αποπροσανατολίζουν τη Βουλή από το κυρίως αντικείμενο του νομοσχεδίου. Μίλησε εκτενώς για την αντιεπιστημονική νοοτροπία που μαστίζει τα ελληνικά πανεπιστήμια τα οποία δεν παράγουν γνώση με διεθνή εμβέλεια αλλά έχουν μετατραπεί σε φορείς επιστημονικής συνταξιοδότησης. Ο Δημήτρης Κρεμαστινός ανέδειξε το πώς σχετίζεται η κυρίαρχη νοοτροπία και πρακτική ακόμα και με τη φυγή των Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό και είπε ότι πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί χώρος και για νέους επιστήμονες στα δημόσια πανεπιστήμια. Συμπλήρωσε, δε, ότι βλέπει πολύ θετικά να καλούνται οι Έλληνες επιστήμονες από το εξωτερικό σε περίοπτες θέσεις γιατί πραγματικά αξίζουν αλλά ότι θεωρεί αρνητικό να πηγαίνουν στο εξωτερικό γιατί τρέπονται σε φυγή και ψάχνουν μια οποιαδήποτε δουλειά.
Κλείνοντας την ομιλία του, ο Δημήτρης Κρεμαστινός κάλεσε τον Υπουργό Παιδείας να δει σοβαρά την αναμόρφωση του θεσμού του πανεπιστημίου κάνοντας τομές. Είπε χαρακτηριστικά: «Οι τομές είναι αιματηρές, αλλά, εάν δεν γίνουν οι τομές στη χειρουργική, δεν υπάρχει θεραπεία. Το αίμα στις τομές στη χειρουργική είναι βασική προϋπόθεση, για να γίνει ο άρρωστος καλά. Εάν βλέπουμε τον άρρωστο εξωτερικά, χωρίς να κάνουμε τίποτα, τότε ξέρετε ότι τον χάνουμε.»
«Φαντάζομαι και ο Υπουργός να έχει αντιληφθεί ότι η συζήτηση σήμερα και στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων δεν ήταν για το νομοσχέδιο, αλλά ήταν για τις άλλες διατάξεις. Το νομοσχέδιο έχει τίτλο: «Ρύθμιση θεμάτων του Κρατικού Πιστοποιητικού Γλωσσομάθειας, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και άλλες διατάξεις». Γι’ αυτά τα θέματα ακούστηκαν ελάχιστα. Η συζήτηση όλη περιεστράφη περί των άλλων διατάξεων. Το ερώτημα είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να στηρίξουμε τις άλλες διατάξεις και τούτο γιατί δεν μπορούμε να τις συλλάβουμε. Είναι τόσες πολλές και οι συνέπειες είναι ακόμα περισσότερες.
Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων ανέφερα απλώς ένα παράδειγμα και είπα πώς μια διάταξη, την οποία ένα κόμμα την έχει υποστηρίξει επί είκοσι χρόνια και την αποσύρει βλέποντας ότι δημιουργεί προβλήματα που σχετίζονται με τη διαφθορά και, αν θέλετε, και με τη φαυλότητα στα πανεπιστήμια, επανέρχεται μετά από δεκαπέντε χρόνια μετά την απόσυρσή της, για να «βελτιώσει», όπως υποστηρίζει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη λειτουργία πανεπιστημίων. Αυτό εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω.
Επειδή προσωπικά τουλάχιστον τριάντα πέντε χρόνια είμαι μέσα στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ξέρω πώς δουλεύει, και τα θετικά και τα αρνητικά του, σας λέω ότι η διάταξη που φέρνετε θα δημιουργήσει ακριβώς τα ίδια προβλήματα, για τα οποία αποσύρθηκε το 2002.
Το λέω ξανά στην Επιτροπή, γιατί γνωρίζω πώς έρχονται αυτές οι διατάξεις, ποιοι πιέζουν και ποιον εξυπηρετούν. Δεν εξυπηρετούν τους φοιτητές. Εξυπηρετούν αυτούς που κατέχουν καίριες διοικητικές θέσεις και οι οποίοι θέλουν να παρατείνουν κατά ένα χρόνο την παραμονή τους στη διοικητική θέση. Αυτό το ξέρω εκ πείρας και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω παραδείγματα, τα οποία γνωρίζω. Απορώ, μάλιστα, πώς η Νέα Δημοκρατία, που το ξέρει κι αυτή, δεν το ανέδειξε, διότι, όταν απεσύρθη η διάταξη, δεν είχε καμμιά αντίρρηση, γιατί όλοι παραδέχθηκαν ότι έπρεπε να είχε αποσυρθεί.
Κύριε Υπουργέ, όπως είχα πει και στον κ. Φίλη, κι εγώ προσωπικά θα υποστηρίξω κάθε θετική νομοθεσία του Υπουργείου, που θα βελτιώνει τη λειτουργία των ανωτάτων ιδρυμάτων.
Το λέω αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση του τι λέω, διότι από τη Μεταπολίτευση και μετά υπήρξε μια λαγνεία -να το ονομάσω έτσι- τίτλων. Όλες οι ανώτατες σχολές ήθελαν να ονομαστούν πανεπιστήμια. Μα, πανεπιστήμιο σημαίνει να έχει όλο το φάσμα των επιστημών. Δεν μπορεί η οικονομική σχολή τάδε, η ΑΣΟΕ, να λέγεται μόνο πανεπιστήμιο. Είναι ανώτατη οικονομική σχολή. Είναι ανώτατη, ισότιμη με το πανεπιστήμιο, ναι. Τι είναι αυτή η λαγνεία των τίτλων;
Υπάρχει και η λαγνεία των τίτλων του καθηγητού. Όλοι να είμαστε καθηγητές. Να είμαστε εκατό φορές. Όμως, καθηγητής είναι αυτός που παράγει γνώση, που γίνεται αποδεκτή απ’ όλον τον πλανήτη. Αυτός είναι ο καθηγητής. Καθηγητής δεν είναι ο δάσκαλος, τον οποίον τιμώ. Είναι και ο δάσκαλος. Όμως, καθηγητής ΑΕΙ που δεν παράγει γνώση, η οποία να γίνεται αποδεκτή απ’ όλον τον πλανήτη, να μου επιτρέψετε να σας πω ότι είναι δάσκαλος, χωρίς αυτό να είναι υποτιμητικό, διότι το διδακτικό έργο μπορεί πολλές φορές να είναι εξίσου και καλύτερο από το ερευνητικό.
Όμως, καθηγητής, όπως τον ονομάζουμε στα πανεπιστήμια διεθνώς, είναι αυτός που το όνομά του το βλέπουμε στη διεθνή βιβλιογραφία, που έχει, μάλιστα, θετικές αναφορές. Όταν λέμε αναφορές, οι αναφορές μπορεί να είναι και αρνητικές. Μπορεί να έχετε μια άποψη, η οποία να μην ευσταθεί καθόλου και να έχει απορριφθεί από τη διεθνή κοινότητα. Δεν είναι, λοιπόν, ο αριθμός των εργασιών. Αυτό το επαναλάμβανα, όταν ήμουν στην Ιατρική Σχολή και ψήφιζα καθηγητές.
Εν πάση περιπτώσει, εκείνο το οποίο έχει σημασία είναι ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε σήμερα στα νοσοκομεία ούτε βοηθούς ούτε επιμελητές. Είναι όλοι διευθυντές. Όλοι οι γιατροί έγιναν διευθυντές σήμερα χωρίς να διευθύνουν τμήματα. Ξέρετε εσείς διευθυντές που να μη διευθύνουν τμήματα; Το ίδιο πράγμα γίνεται και στα πανεπιστήμια. Όλες οι σχολές έπρεπε να είχαν ενταχθεί σ’ ένα πανεπιστήμιο και όχι να είναι πανεπιστήμια, τα οποία να έχουν ουσιαστικά μια ιδιότητα.
Θέλω να πω κάτι το οποίο το παίρνω από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έλεγε ότι ο Ξενοφών Ζολώτας ήταν αυτός ο οποίος κράτησε την οικονομία της χώρας και δημιούργησε την ισχυρή δραχμή στη δεκαετία του 1960.
Άραγε, πόσοι από τους καθηγητές των σοφών οικονομικών πανεπιστήμιων μάς είπαν τι θα γίνει με το ευρώ και ποιοι είναι οι κίνδυνοι του ευρώ; Πότε ειδοποίησαν; Όταν η χώρα κατρακυλούσε χωρίς ανταγωνιστικότητα μέσα στο ευρώ, για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
Πού είναι οι ισάξιοι καθηγητές του Ζολώτα;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν καθηγητής σε δεκαπέντε πανεπιστήμια, κύριε Φίλη. Και όταν το έλεγε αυτό, δεν ήταν ο πολιτικός που ήθελε να κάνει savoir faire στον Ζολώτα. Το αντιλαμβάνεστε αυτό. Το πίστευε ακράδαντα και έλεγε ότι θα έπρεπε να πανεπιστήμιά μας να αποκτήσουν αυτή τη νοοτροπία σε αυτό το μήκος και πλάτος.
Φέρτε, λοιπόν, τέτοιες ρυθμίσεις και εγώ προσωπικά θα τις ψηφίσω με τα δύο μου χέρια. Όμως, δεν είναι δυνατόν να φέρνετε αυτά τα πράγματα.
Είχατε ρωτήσει στην Επιτροπή «γιατί εκνευρίστηκα». Δεν εκνευρίστηκα καθόλου με εσάς προσωπικά και ξέρετε ότι σας εκτιμώ ιδιαιτέρως και σας τιμώ. Εκνευρίστηκα με το γίγνεσθαι, το οποίο δεν μπορώ να ανεχθώ.
Αυτό που λέμε αριστεία και ανταγωνιστικότητα πρέπει να υπάρχει στα πανεπιστήμια. Δεν γίνεται διαφορετικά. Εάν δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να προχωρήσει η παιδεία.
Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, και η έρευνα πρέπει να προχωρήσουν πραγματικά. Εγώ θα σας πρότεινα να εφαρμόσετε ένα καταστατικό τύπου National Academy of Science, του αμερικάνικου ή του ευρωπαϊκού, όπου οι δυνάμεις που έχουμε των άξιων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό να έρχονται και part time και εδώ στα πανεπιστήμια αυτά και να φέρουν τη νοοτροπία την έξω μέσα, αλλά να συνδέσουν και το μέσα προς τα έξω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αυτός ο αποκλεισμός, να μην μπαίνουν νέοι στα πανεπιστήμια για να γερνάνε όλοι στα πανεπιστήμια, θα φέρει το τέλος της χώρας. Πρέπει να βρείτε έναν τρόπο, να βρούμε έναν τρόπο, εάν θέλετε, να γίνει αυτή η ανανέωση.
Γνωρίζω ότι οι οικονομικές συνθήκες της χώρας είναι αυτές που είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρόποι να γίνει αυτή η ανανέωση του επιστημονικού δυναμικού.
Δεν μπορεί τα άτομα που σήμερα είναι στο εξωτερικό να χάνονται από την Ελλάδα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε σήμερα. Σήμερα φεύγουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι στο εξωτερικό με μόνο δέλεαρ αυτό της επιβίωσης, του κέρδους και του χρήματος, διότι εδώ οι μισθοί είναι αυτοί που είναι.
Όμως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Θα έπρεπε να καλούνται για υψηλόβαθμες θέσεις στο εξωτερικό, λόγω της ποιότητάς μας και όχι να ψάχνουν να βρουν μια θέση οπουδήποτε για να επιβιώσουν. Βέβαια, θα μου πείτε, πριν μερικά χρόνια πήγαιναν εργάτες, τώρα τουλάχιστον πάνε επιστήμονες. Καλό είναι αυτό, αλλά δεν είναι το άριστο, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Και ο σκοπός θα πρέπει να είναι διαφορετικός. Το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να τα δει αυτά τα πράγματα.
Θα σας πω, επίσης, ότι προσωπικά είμαι υπέρ του θεσμού των δημόσιων πανεπιστημίων και ουδέποτε υπηρέτησα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Όμως, όταν η Κύπρος σήμερα έχει οκτώ πανεπιστήμια –και δεν θα μιλήσω για την Ευρώπη, αλλά για την Κύπρο- και οι δικοί μας φοιτητές πάνε εκεί, εμείς χρειαζόμαστε ανταγωνιστικότητα.
Θα σας πρότεινα, όχι να έρθουν ιδιωτικά πανεπιστήμια ιδιωτικού επιπέδου, αλλά να βάλετε τέτοιες προδιαγραφές, που να μπορούν, εάν θέλουν, να έρθει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ, η Οξφόρδη, το Κέμπριτζ, για να υπάρξει ανταγωνισμός.
Έτσι θα πάει η Ελλάδα μπροστά. Δεν μπορεί να πάει μπροστά, όταν βλέπουμε τα πράγματα στενά. Και σας λέω ότι εγώ είμαι υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου. Όμως, το δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να έχει ανταγωνιστικότητα. Δεν μπορεί να είναι όλοι μόνιμοι στις θέσεις τους και να περιμένουν να πάρουν σύνταξη. Δεν γίνεται αυτό στα πανεπιστήμια.
Αυτό πρέπει να το δείτε, να το δούμε, βάλετε όποιο ρήμα θέλετε, αλλά δεν μπορεί η χώρα να ορθοποδήσει, εάν έχει αυτή τη νοοτροπία.
Και θα τελειώσω, λέγοντας λόγω της ιδιότητας μου, ότι οι τομές, όποτε και να γίνουν, είναι αιματηρές. Θα έχετε αντιδράσεις. Οι τομές είναι αιματηρές, αλλά, εάν δεν γίνουν οι τομές στη χειρουργική, δεν υπάρχει θεραπεία. Το αίμα στις τομές στη χειρουργική είναι βασική προϋπόθεση, για να γίνει ο άρρωστος καλά. Εάν βλέπουμε τον άρρωστο εξωτερικά, χωρίς να κάνουμε τίποτα, τότε ξέρετε ότι τον χάνουμε. Ευχαριστώ.»
