Συνέντευξη στην Πέγκυ Ντόκου
Στην δυσάρεστη διαπίστωση ότι και στην Ρόδο επικρατούν συνθήκες ‘ζούγκλας’ στην εργασία, προβαίνει σε συνέντευξή του σήμερα, στην “δημοκρατική” ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ρόδου κ. Σάββας Χατζησάββας.
Όπως υπογραμμίζει, η εικόνα εργασίας στο νησί μας μπορεί να δείχνει ότι είναι καλή λόγω της απασχόλησης στον Τουρισμό, δεν είναι όμως η ενδεδειγμένη καθώς οι εργαζόμενοι που θέλουν να απασχοληθούν σε άλλα επαγγέλματα, δεν βρίσκουν δουλειά ενώ πάνω από 6.000 Ροδίτες έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Επιπλέον, ο κ. Χατζησάββας δηλώνει πως αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία ενός “Εργατοδικείου” στην Ρόδο που θα δίνει λύσεις στα εργασιακά ζητήματα και βεβαίως, θα μπορούν οι εργαζόμενοι να βρίσκουν, αφενός το δίκιο τους και αφετέρου, να λαμβάνουν όσα τους οφείλονται. Τέλος, όσον αφορά την ανακοίνωση της κυβέρνησης για την αύξηση του κατώτατου μισθού, ο πρόεδρος του ΕΚΡ δηλώνει ικανοποιημένος, αφού «από την μία αυξάνεται ο κατώτατος μισθός και από την άλλη, καταργείται η απαράδεκτη ρύθμιση που υπήρχε για τους νέους κάτω των 24 ετών, να αμείβονται λιγότερο από τους άλλους –αυτό που έλεγαν “υπο-κατώτατο” μισθό».
Η συνέντευξη αναλυτικά:
• Κύριε Χατζησάββα, πώς διαμορφώνεται η εικόνα για την αγορά εργασίας στην Ρόδο, ενώ βρισκόμαστε στις αρχές του 2019;
Εάν μετρήσουμε την κατάσταση με βάση τα στοιχεία της απασχόλησης στον Τουρισμό, σαφέστατα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Υπό την έννοια πως ο κόσμος που ήθελε να απασχοληθεί ή να βρει μια δουλειά στο τουριστικό κομμάτι, απορροφήθηκε εύκολα στην αγορά εργασίας. Αυτό όμως που πρέπει να επισημάνουμε είναι το γεγονός πως πάρα πολύς κόσμος που δεν έχει ως κύριο αντικείμενο τον Τουρισμό, βρίσκει διέξοδο σε αυτό τον τομέα, σαν μία εύκολη λύση. Δυστυχώς, χιλιάδες νέοι στην Ρόδο, είτε είναι άνεργοι και δεν εμφανίζονται πουθενά (σε καμία κατάσταση με στοιχεία, σε σχολές, στον ΟΑΕΔ κ.λπ.) και δεν ‘υπάρχουν’ για το σύστημα, είτε πάνω από 6.000 δικά μας παιδιά, έχουν ήδη μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να βρουν μια εργασία. Νομίζω πως κανονικά, δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι, καθώς δεν υπάρχουν μόνιμες δουλειές, δεν είναι καλοί οι μισθοί για να μπορέσει κάποιος να συντηρήσει οικογένεια ενώ έχει καταστραφεί η παραγωγική δομή της περιοχής μας (μικρές βιοτεχνίες, εργοστάσια, βιομηχανικά προϊόντα κ.λπ.) και ο πρωτογενής τομέας δεν είναι σε υψηλά επίπεδα. Συνεπώς, αυτή η μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού έχει τα θετικά της στοιχεία αλλά δεν μας ικανοποιεί απόλυτα.
• Την ίδια ώρα, καταγράφεται μια “εκτίναξη” σε όλη την χώρα, της λεγόμενης μαύρης εργασίας, και ταυτόχρονα της πολύ χαμηλά αμειβόμενης εργασίας (τα 300άρια που λέμε). Υπάρχει και στην Ρόδο αυτό το φαινόμενο;
Ναι, δυστυχώς επικρατεί η ίδια κατάσταση. Αυτές οι συνθήκες επικρατούν και στην Ρόδο (στην εστίαση, στα “ντελίβερι” κ.λπ.) Πράγματι, αυτού του είδους η εργασία είναι πολύ χαμηλά αμειβόμενη, ανασφάλιστη … αυτό που λέμε μαύρη εργασία. Πρέπει να πω ότι κάνουμε μεγάλες προσπάθειες για να παταχθούν αυτά τα φαινόμενα. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού έρχονται πολλά κλιμάκια από την Αθήνα και διενεργούν ελέγχους στην αγορά εργασίας, αλλά δυστυχώς, δεν μπορούμε να την καταπολεμήσουμε εύκολα. Μπορεί σήμερα ένας εργοδότης να εντοπιστεί και να του καταλογιστεί ένα πρόστιμο, αλλά την ίδια ώρα να συνεχίζει να έχει κέρδη, χιλιάδες ευρώ. Αυτό, βέβαια, οφείλεται και στην αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών όπως π.χ. το ΙΚΑ, η Επιθεώρηση Εργασίας κ.λπ. Αν και κάνουν ό,τι μπορούν, σίγουρα απαιτείται εντατικοποίηση των ελέγχων. Εμείς, ως ΕΚΡ επανειλημμένως ζητούμε ενισχύσεις με κλιμάκια που έρχονται στην Ρόδο για να κάνουν ελέγχους. Όμως, δυστυχώς, η αγορά εργασίας κι εδώ χαρακτηρίζεται σαν ‘ζούγκλα’ ειδικά σε χώρους όπου οι εργαζόμενοι είναι πολύ λίγοι και δεν ανήκουν σε κάποιο σωματείο.
• Ωστόσο, είχατε δώσει πάρα πολλούς αγώνες εδώ και χρόνια για την στελέχωση της Επιθεώρησης Εργασίας, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες και βεβαίως, οι εργαζόμενοι ταλαιπωρούνται με τα δικαστήρια κ.λπ. χωρίς να γνωρίζουν εάν ποτέ θα πάρουν τα χρήματά τους.
Το βασικό πρόβλημα με όλα αυτά, είναι πως δεν υπάρχει ένα “Εργατοδικείο” που να ασχολείται αποκλειστικά με τα ζητήματα των εργαζομένων ώστε να δίνει σε σύντομο χρόνο, τις λύσεις. Εφόσον υπάρχουν βεβαιωμένες οφειλές προς τους εργαζόμενους, γιατί να μην υπάρχει ένα δικαστικό όργανο που να επιβάλλει την ποινή στον εργοδότη και να τον υποχρεώνει να πληρώσει; Ενδεχομένως, και η ίδια η Πολιτεία να θέλει να προστατεύσει τον εργοδότη και να ταλαιπωρεί τον εργαζόμενο, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί εργαζόμενοι να αποφεύγουν να προσφύγουν στην Δικαιοσύνη. Υπάρχουν πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις εργαζομένων σε εταιρείες, σε επιχειρήσεις κ.λπ. που είναι απλήρωτοι ολόκληρα χρόνια και δεν μπορούν ακόμη να βρουν το δίκιο τους. Υπάρχουν πάντα νομικά τερτίπια, πληρώνουν δικηγόρους και στο τέλος είναι αυτοί οι χαμένοι. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι πάγιο αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος, να υπάρξει ένα “Εργατοδικείο” ώστε να βγάζει αποφάσεις και ο εργαζόμενος να μπορεί να παίρνει τα χρήματά του.
• Πώς είδατε την ανακοίνωση της κυβέρνησης για την αύξηση του κατώτατου μισθού; Σας ικανοποίησε;
Είναι μια κατ’ αρχήν θετική εξέλιξη για όλους. Από την μία αυξάνεται ο κατώτατος μισθός και από την άλλη, καταργείται η απαράδεκτη ρύθμιση που υπήρχε για τους νέους κάτω των 24 ετών, να αμείβονται λιγότερο από τους άλλους -αυτό που έλεγαν “υπο-κατώτατο” μισθό. Αυτό αποτελούσε μια απαράδεκτη, ρατσιστική αντιμετώπιση των νέων ανθρώπων που έβγαιναν στην αγορά εργασίας και αμείβονταν με 32% λιγότερο από ό,τι οι υπόλοιποι. Ωστόσο, υπάρχει μια κριτική επί του θέματος. Πριν από την κρίση, ο κατώτατος μισθός είχε οριστεί στα 751 ευρώ και η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί να τον επαναφέρει στα ίδια επίπεδα ενώ σήμερα, δηλώνει άλλα. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Το κράτος, διά της υπουργού Εργασίας έρχεται να καθορίσει τους κατώτατους μισθούς. Οι μισθοί καθορίζονται με συλλογικές συμβάσεις ανάμεσα στους εργοδότες και στους εργαζόμενους και δεν μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτή την διαδικασία. Αυτή όμως η κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει αυτή την πολιτική, σε αυτό το κομμάτι. Με την ίδια λογική που μείωσαν τους μισθούς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι εύκολο να γίνει και στο μέλλον. Κατά την άποψή μου, πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι οι κοινωνικοί εταίροι, τα συνδικάτα και οι εργοδοτικές οργανώσεις, να συμφωνήσουν και να καθορίζουν με τις συλλογικές συμβάσεις, τους κατώτατους μισθούς.
Ωστόσο, εάν η πρόβλεψη ότι το 2020, θα μειωθεί το όριο για το αφορολόγητο (από τις 9.800 ευρώ που είναι τώρα να πάει στα 5.500 ευρώ) αυτή η αύξηση θα εξανεμιστεί σε φόρους. Συνεπώς εάν σημειωθεί έστω και μία θετική εξέλιξη, τουλάχιστον θα πρέπει να βρεθεί ένας πιο δίκαιος τρόπος για την φορολόγηση. Εάν η κυβέρνηση, μας δώσει έστω κι ένα ευρώ παραπάνω, το σίγουρο είναι ότι θα το χάσουμε λόγω υπερ-φορολόγησης. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: εάν μας δώσουν μία αύξηση 11% και ο φόρος (που ήδη αδυνατούν να πληρώσουν) είναι της τάξης του 22%… είναι άνευ αντικειμένου και έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ελπίζουμε να συμπληρωθεί -έστω- αυτή η… “κουτσή” ρύθμιση με την κατάργηση αυτής της πρόβλεψης για μείωση του αφορολόγητου.
