Στη λήθη της ατιμωρησίας

Άναρχη χρήση γης, έλλειψη θεσμικών μέτρων, ανεπαρκής ή πεπαλαιωμένος εξοπλισμός, αναποτελεσματική οργάνωση και συντονισμός ανθρώπινων πόρων, απουσία αντιπυρικού σχεδιασμού και ετεροβαρής κατανομή κονδυλίων, και αλαλούμ αρμοδιοτήτων στους 45! φορείς που πρέπει να συνεργαστούν, καταγράφει το πόρισμα της ανεξάρτητης επιτροπής που συστάθηκε μετά την πολύνεκρη πυρκαγιά στο Μάτι. Και κάπως έτσι θα θα περάσει κι αυτό μην πω πέρασε. Παρακολουθώ από προχθές που δόθηκε στην δημοσιότητα το πόρισμα, τα κανάλια το αναφέρουν ως τρίτη, τέταρτη είδηση. Πρώτη είναι τα Tweet Καμμένου και τα πάνελ στήνονται με καλεσμένους τον Φωκά, την Μεγαλοοικονόμου και λοιπούς θλιβερούς πρωταγωνιστές των ημερών. Το έχουμε ξαναδεί. Mόλις οι εφημερίδες τελειώσουν τον άκαρπο κύκλο του εντυπωσιασμού και σβήσουν οι «ξύλινοι τίτλοι» με μουσική υπόκρουση στα κανάλια, μια νέα τραγωδία θα έρθει να χτυπήσει την πόρτα μας. Θα ελεεινολογήσουμε πάλι τους υπεύθυνους και ο κύκλος της νεοελληνικής μιζέριας θα συνεχιστεί. Mόνο που αυτός ο κύκλος κάθε φορά διαγράφεται όλο και πιο χαμηλά. Θα τα  ξαναθυμηθούμε όταν ξαναδούμε σε ζωντανή σύνδεση τους πνεύμονες πρασίνου να καίγονται (ας ελπίσουμε όχι άνθρωποι) και θα ανταγωνισθούμε για το ποιος θα επιδείξει μεγαλύτερη οργή. Tο πρόβλημα όμως είναι ότι πέρα από το ορατό κόστος κάθε τραγωδίας υπάρχει κι ένα κρυφό που το πληρώνουμε όλοι μας. Όταν οι ευθύνες δεν καταλογίζονται συγκεκριμένα και δεν τιμωρείται κανείς για τις παραλείψεις και την αδράνεια, δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες παύουν να υπάρχουν. Aπλώς ανακατανέμοντα, πάνε από τον έναν στον άλλον φορέα, και ποτέ δεν υπάρχει κανείς που να τιμωρείται παραδειγματικά. Το πολύ πολύ να είναι καμιά γιαγιά που έβραζε κόλυβα ή κάποιος έρημος πυροσβέστης. Aυτό λέγεται σήψη. Προχωράει αργά και σταθερά τα τελευταία 30τόσα χρόνια, διαβρώνει τους θεσμούς και την κοινωνική συνοχή. Eπιτρέπει σε κάθε κύριο αρμόδιο υπουργό να βαυκαλίζεται όλο τον χειμώνα για το πόσο έτοιμη είναι η κρατική μηχανή και το καλοκαίρι να καταριέται τους ανέμους, το σύστημα και προσφάτως την «επάρατο»  κρίση .Eίπαμε: μέχρι την επόμενη τραγωδία μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Tότε θα ξαναθυμηθούμε ότι οι πυροσβέστες δεν είναι καλά εκπαιδευμένοι, με πεπαλαιωμένο εξοπλισμό, θα ξαναδούμε τον τσαμπουκά να κυριαρχεί της λογικής σε 45 ανευθυνοαρμόδιους, την προχειρότητα να παίρνει στον λαιμό της ανθρώπινες ζωές. Mέχρι τότε ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει. Oι νεκροί και τραυματίες  δεν είναι παρά σκιές στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών…