Στο Εφετείο Πειραιά (τελικώς) και όχι στο ΣτΕ προσέφυγε η ΔΕΥΑΡ για το έργο με τα αντλιοστάσια της Ιαλυσού.
Ομιλώντας προς την «δ» ο γενικός διευθυντής της ΔΕΥΑΡ κ. Γιώργος Υψηλάντης, έδωσε όλες τις λεπτομέρειες και το ιστορικό του πολύπαθου έργου που οδήγησε την ανάδοχο εταιρεία και την επιχείρηση στα δικαστήρια:
«Μιλάμε για εφτά συνολικά αντλιοστάσια της πρώην ΔΕΥΑ Ιαλυσού που ξεκινούν από την καρδιά του οικισμού της Ιαλυσού, διατρέχουν όλο το παραλιακό μέτωπο και το τελευταίο φτάνει μέχρι τον φούρνο, στον οικισμό των Κρητικών.
Όλα αυτά τα αντλιοστάσια είχαν προβλήματα πολλά χρόνια. Η ΔΕΥΑ Ρόδου, (ενιαία) όπως προέκυψε μετά την συγχώνευση των ΔΕΥΑ το 2011 τα βρήκε σε λειτουργία –αλλά με βλάβες και δυσκολίες. Γίνονταν όμως προσπάθειες για να διατηρούνται σε ικανοποιητικό επίπεδο και να περιορίζονται οι ζημιές. Επειδή όμως αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να διαιωνίζεται επί μακρόν (με βλάβες, οσμές, διακοπές ρεύματος που πλημμύριζαν τα αντλιοστάσια και καίγονταν ηλεκτρικοί πίνακες κ.λπ.) έπρεπε να μελετηθεί και να γίνει μια πλήρης ανακατασκευή των αντλιοστασίων ώστε να λυθούν όλα τα προβλήματα. Τα ίδια, ωστόσο, προβλήματα σημειώνονταν και από την πλευρά της Καλλιθέας με τα αντλιοστάσια (από τις Καλυθιές έως και το Βόδι). Το 2015 συντάχθηκε μία μελέτη από ένα μελετητικό γραφείο για τον τρόπο ανακατασκευής και για τις δύο περιπτώσεις. Επειδή όμως το κόστος ήταν μεγάλο, η διοίκηση τότε ζήτησε να γίνουν δύο μελέτες για να βρεθεί ευκολότερα χρηματοδότηση. Η μελέτη για την Καλλιθέα, εντάχθηκε σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα και δημοπρατήθηκε. Στην δημοπρασία, μετείχαν πολλές εταιρείες και αναδείχθηκε μειοδότης η ‘Κοινοπραξία Στήριξις Τεχνική Α.Ε. – Μηχανική Περιβάλλοντος Α.Ε.’ που έδωσε μεγάλη έκπτωση (55%). Η εργολαβία συνεχίζεται».
Όσον αφορά όμως τα αντλιοστάσια της Ιαλυσού, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Όπως δηλώνει ο κ. Υψηλάντης:
«Η ΔΕΥΑΡ δεν αναζήτησε χρηματοδότηση γι’ αυτά και αποφάσισε να το κάνει με ίδιους πόρους. Ωστόσο, το έργο ήταν πιο μεγάλο. Δηλαδή, εκτός από την αποκατάσταση, στην μελέτη μπήκε να λειτουργεί τα αντλιοστάσια για δύο χρόνια και ο ανάδοχος με προαίρεση τρίτου έτους και να προμηθεύσει κάποια υλικά που θα θεωρούνται αναγκαία εκείνη την χρονική στιγμή. Συνεπώς, το έργο, βγήκε στον ‘αέρα’ με ένα πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό από ό,τι το έργο για την Καλλιθέα και φυσικά, με ίδιους πόρους. Όταν δημοπρατήθηκε, μετείχαν 3 εταιρείες: οι δύο στην ουσία δεν υπέβαλαν προσφορά, ενώ συμμετείχαν. Οπότε μειοδότης έμεινε η ίδια εταιρεία (Κοινοπραξία Στήριξις Τεχνική Α.Ε. – Μηχανική Περιβάλλοντος Α.Ε.)
Αυτή την φορά έδωσαν: 22% προσφορά για το κατασκευαστικό κομμάτι, 12% για την λειτουργία και 6% για την τελευταία προαίρεση. Η διαγωνιστική διαδικασία, θεωρητικά, τελείωσε την 1η Αυγούστου 2019 όπου η νέα δημοτική αρχή Ρόδου και η νέα διοίκηση της ΔΕΥΑΡ δεν είχαν αναλάβει καθήκοντα. Οπότε, η Επιτροπή Διαγωνισμού είχε καταλήξει να ανακηρύξει μειοδότη την εν λόγω εταιρεία. Ωστόσο, δεν προχώρησε στις τελικές διαδικασίες: να πάρει έγκριση από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση και να πάρει έγκριση από το Ελεγκτικό Συνέδριο για την υπογραφή της σύμβασης κ.λπ. μέχρι να υπογραφεί η τελική σύμβαση. Ήρθαν περί τις 18 Νοεμβρίου 2019 όλες οι εγκρίσεις και απέμενε, η Επιτροπή Ανταγωνισμού να καλέσει τον μειοδότη για να υπογράψει. Δεν το έκανε όμως, διότι είχε αναπτυχθεί ένας προβληματισμός στην διοίκηση της ΔΕΥΑΡ ότι αυτό το έργο δεν είναι συμφέρον για την επιχείρηση. Όλα αυτά τα είχα δηλώσει μέσα στο διοικητικό συμβούλιο (τον περασμένο Δεκέμβρη) όπου εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους ο διαγωνισμός έπρεπε να ματαιωθεί.
Δηλαδή: Με την συνολική τεχνική λύση διαφωνούσαμε ως νέα διοίκηση καθώς και με τον υποτιθέμενο ανταγωνισμό που επί της ουσίας δεν υπήρξε. Επιπλέον, είχε αναληφθεί μία υποχρέωση 6εκ. ευρώ τα οποία δεν… υπήρχαν στα ταμεία!
Καταλαβαίνετε ότι το έργο δεν μπορούσε να γίνει διότι δεν μπορούσε να πληρωθεί. Κι εδώ να σημειώσω ότι την ίδια μέρα, ματαιώσαμε ακόμη δύο διαγωνιστικές διαδικασίες. Σταματήσαμε δηλαδή ακόμη δύο έργα: α. έναν αγωγό ομβρίων στις Μαρίνες Ρόδου και β. ένα έργο στον Έμπωνα.
Η ‘Κοινοπραξία Στήριξις Τεχνική Α.Ε. – Μηχανική Περιβάλλοντος Α.Ε.’ θεώρησε (ως είχε και δικαίωμα εκ του νόμου) να προσφύγει στην ΑΕΠ (Αρχή Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών) και να ζητήσει την ακύρωση της απόφασης της ΔΕΥΑΡ. Εμείς αντικρούσαμε αλλά βγήκε η απόφαση που τους δικαίωνε. Ο Νόμος όμως, δίνει και σ’ εμάς δικαιώματα. Γι αυτό προσφύγαμε στα διοικητικά δικαστήρια (Εφετείο Πειραιώς και όχι στο ΣτΕ). Από εδώ και στο εξής, θα περιμένουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων και αναλόγως θα πράξουμε», όπως δήλωσε ο κ. Υψηλάντης.
Σημειώνεται ότι χτες, ήταν η τελευταία ημέρα προθεσμίας για την προσφυγή της ΔΕΥΑΡ –η οποία και αξιοποιήθηκε.
Στο εφετείο Πειραιώς προσέφυγε η ΔΕΥΑΡ για τα αντλιοστάσια της Ιαλυσού
