Και ξαφνικά, ανακαλύπτουμε πόσο ανέτοιμη είναι η πόλη για να υποδεχθεί τουρίστες. Ξαφνικά θυμηθήκαμε τη συντήρηση στα κολωνάκια και παγκάκια τον καθαρισμό σε μνημεία, εργασίες από τις υπηρεσίες πρασίνου, έργα οδοποιίας γιατί «τι θα πουν οι τουρίστες;» Ηρθε η εποχή του αυτονόητου που το ονομάσαμε τι θα πουν οι τουρίστες για τα σκουπίδια, τι θα πουν οι τουρίστες για τον δρόμο που χάσκει ακόμη άφτιαχτος, τι θα πουν οι τουρίστες για το κυκλοφοριακό μπάχαλο, για τα κατεστραμμένα παγκάκια, για τα ακαθάριστα πάρκα, τι θα πουν οι τουρίστες για τις παροχές υγείας. Λες και το νησί είναι ακατοίκητο τον υπόλοιπο χρόνο. Έχω την αίσθηση, ότι ένα τέτοιο σκεπτικό δεν προσφέρει στον τουρισμό. Ιθαγενείς απαξιωμένοι, κρυμμένοι πίσω από την βιτρίνα του τουρισμού τον υπόλοιπο χρόνο, δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στο τουριστικό προϊόν, έτσι όπως αρμόζει σε μια πολιτισμένη χώρα, αλλά και σε ένα νησί με την αίγλη και την ιστορία που φέρνει πίσω του. Το επίπεδο ζωής και η ευημερία των πολιτών ενός τόπου, είναι και ο δείκτης πολιτισμού και του τόπου και της χώρας αλλά και επιτυχίας για όλα τα υπόλοιπα του τουριστικού προϊόντος.
Τι θα πουν οι τουρίστες;
