Η Ελλάδα δείχνει να μην έχει κάποια στρατηγική για να εξέλθει από την δεινή θέση της, γράφει ο αρθρογράφος των New York Times, Hugo Dixon.
«Δεν είναι μόνο το ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν διαθέτει ένα αξιόπιστο σχέδιο για φτάσει σε συμφωνία με τους πιστωτές της από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, δεν φαίνεται να έχει εναλλακτικό πλάνο για να περιορίσει τη ζημιά σε περίπτωση χρεοκοπίας».
Όπως αναφέρει ο Dixon, η κατάσταση στις συνομιλίες με τους δανειστές έχει βελτιωθεί με την αλλαγή της διαπραγματευτικής ομάδας της Ελλάδας- μετά τον παραγκωνισμό του Γιάνη Βαρουφάκη- αλλά «ακόμα υπάρχει ένα βουνό για να σκαρφαλώσουν», όπως γράφει χαρακτηριστικά, ενώ θεωρεί πολύ δύσκολη ως απίθανη την επίτευξη συμφωνίας στο Eurogroup της Δευτέρας.
«Όταν ο κ. Τσίπρας ανέλαβε τον Ιανουάριο, νόμιζε ότι θα μπορούσε να πάρει και άλλα χρήματα από τους δανειστές της χώρας του, για την ανακούφιση των χρεών της Αθήνας, χωρίς να προβεί σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις», κάτι που για τον αρθρογράφο ήταν απλά φαντασίωση.
Επίσης, το άρθρο των NYT, θεωρεί ότι η κυβέρνηση, αρχικά, δεν είχε υπολογίσει πόσο βλαπτική θα ήταν για την οικονομία αυτή η παρατεταμένη περίοδος ασάφειας, όσο και η κρίση ρευστότητας.
«Τον Νοέμβριο η Κομισιόν είχε προβλέψει ανάπτυξη 2,9% για την Ελλάδα, την οποία πρόσφατα αναθεώρησε στο 0,5% και αυτή είναι μια αισιόδοξη πρόβλεψη», συνεχίζει ο Dixon.
Ο αρθρογράφος θεωρεί ότι η παρακμάζουσα κατάσταση των οικονομικών σημαίνει ότι η Αθήνα θα δυσκολευτεί να φέρει σε ισορροπία τον ισολογισμό της. Ακόμα και αν οι πιστωτές της κατεβάσουν τον πήχη του budget, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να περάσει νέα μέτρα λιτότητας, αλλά κάτι τέτοιο θα βλάψει περεταίρω την οικονομία.
«Η κατάσταση ρευστότητας της Αθήνας είναι απελπιστική», συνεχίζει ο Dixon, που αναφέρει τις πληρωμές προς τους δανειστές που ακολουθούν στο επόμενο διάστημα.
Η «δυσοίωνη» πρόβλεψη του Dixon, κάνει λόγο για δύο προοπτικές: Χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ ή χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης.
Θεωρεί ότι η δεύτερη επιλογή θα ήταν η λιγότερο άσχημη- παρότι απέχει από το να είναι καλή. Τότε η κυβέρνηση για περιορίζει τις ζημιές θα έπρεπε να επανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες, καθώς η χρεωκοπία της χώρας θα τις καθιστούσε αφερέγγυες.
Αν δεν το έπραττε, η ΕΚΤ θα έκοβε την παροχή ρευστότητας, οι τράπεζες θα κατέρρεαν και η οικονομία της χώρας θα γλιστρούσε βαθύτερα στην άβυσσο.
«Το πρόβλημα είναι ότι η Αθήνα δεν θα είχε τα χρήματα να το πράξει και ούτε θα μπορούσε να βρει χρήματα από το εξωτερικό».
Τότε, συνεχίζει ο Dixon, η μόνη επιλογή της κυβέρνησης θα ήταν πάρει μέρος των ιδιωτικών καταθέσεων και να τις μετατρέψει σε νέες τραπεζικές μετοχές.
«Εάν η Αθήνα χρεοκοπήσει, θα πρέπει να ζήσει με τα δικά της μέσα. Παρότι η κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν πλέον να βρίσκει χρήματα για να πληρώνει τους πιστωτές της, πάλι θα χρειαζόταν να κόψει μισθούς και συντάξεις, καθώς τα φορολογικά έσοδα θα υποχωρούσαν λόγω της παρακμάζουσας οικονομίας», λέει ο Dixon.
Ο αρθρογράφος θεωρεί κακή ιδέα τις προτάσεις για πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων με IOU, καθώς οι Έλληνες θα τα αντιμετώπιζαν σαν προπομπό της δραχμής, τα οποία σε μεγάλο βαθμό θα τα απέρριπταν.
«Τα φορολογικά έσοδα θα κατρακυλούν – εν μέρει επειδή η οικονομία θα συρρικνώνεται και εν μέρει διότι οι πολίτες θα είναι απρόθυμοι να πληρώσουν φόρους σε ευρώ, αν θα θεωρήσουν ότι η δραχμή θα περιμένει είναι τη γωνία. Έτσι, η κυβέρνηση θα πρέπει να εκδώσει ακόμη περισσότερα IOU, κάτι που θα οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο στον οποίο η εγκατάλειψη του ευρώ θα μπορούσε να γίνει ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία», αναφέρει το άρθρο.
Όμως ούτε αυτό θα ήταν μια καλή επιλογή, συνεχίζει ο Dixon. «Πέρα από το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα, η μετάβαση στη δραχμή θα ήταν εφιαλτική. Ακόμη και αν το νόμισμα εισήχθη εκ νέου, θα υπάρχει μικρή πιθανότητα να τρέξει η κυβέρνηση μια υπεύθυνη οικονομική πολιτική. Θα ήταν πιθανόν να εκτυπώσει χρήματα, τροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο πληθωρισμού και υποτίμησης».
Καταλήγοντας, ο αρθογράφος θεωρεί ότι, «με δεδομένο ότι ακόμη και το καλύτερο σχέδιο Β είναι δύσκολο, ο κ Τσίπρας θα προσπαθήσει να βρει μια ρεαλιστική στρατηγική για το πώς πρόκειται να έρθει σε συμφωνία με τους πιστωτές του. Και θα το κάνει γρήγορα».
Πηγή:capital.gr
