Ιστορική στιγμή (άλλη μία) η προχθεσινή της ψηφοφορίας των μέτρων (και άλλων μέτρων) στη Βουλή.
Είπα να μη λείψω από το ραντεβού με την ιστορία. Δε σου τυχαίνει κάθε μέρα να γράφεται ιστορία. Πήρα τη μεγάλη απόφαση να συναντηθώ με την τηλεόραση και να την παρακολουθήσω την στιγμή.
Δεν ξέρω τι θα γράψει η ιστορία γι’ αυτήν την ιστορική στιγμή, ούτε πόσα κιλά επιβεβαίωσης θα χαρίσω στους φίλους που με κατηγορούν για μαζοχισμό. Αλλά πολύ θα ήθελα να είχε ματάκια η στάχτη που θα είμαι τότε, να διαβάσω πως ο ιστορικός αναλυτής του μέλλοντος, θα σταθεί σ’ αυτή, χαμένος σε ατάκες, σε όρους ποδοσφαιρικής εξέδρας, στους εξυπνακιδισμούς, στις συνεχείς ειρωνείες αντιπάλων αντί επιχειρημάτων, στην τρανταχτή εικόνα κενών εδράνων την ώρα της κατά τα λοιπά ιστορικής συζήτησης. Ηρθαν όλοι την ώρα που θα έβγαιναν τα «πρώτα ονόματα».
Τους όσους σοβαρούς, θα σας γελάσω αν τους βρει κάποιος, χαμένους στον κουρνιαχτό της γελοιότητας. Αυτής που τους έκανε «σάλα τραπεζαρία ένα» και τους κάνει καιρό τώρα, με τα ανθρωπάκια.
Κοίταξα τον μπλε καναπέ μου. Είχε μετατραπεί σε συννεφάκι. Γιατί σε συννεφάκι είσαι χαρά μου και μάλιστα μπλε, όταν κάθεσαι να δεις άλλη μια ιστορική στιγμή της χώρας σου, στην κεντρική της σκηνή, αυτής του κοινοβουλίου και περιμένεις να δεις τα συνοφρυωμένα και σοβαρά πρόσωπα των εκπροσώπων σου, συντετριμμένα που τους έλαχε να είναι αυτοί που θα πάρουν άλλη μια τραγική για τη ζωή σου ιστορική απόφαση. Αυτοί που θα σε κάνουν ν’ ανατριχιάσεις με το λόγο τους, να βουρκώσεις με τον λόγο της απόλυτης αλήθειας, της ενσυνείδησης των διαχρονικών ευθυνών τους και έτσι βουρκωμένη, να αναλάβεις τις δικές σου πολύ σοβαρές ευθύνες. Αβουλοι, μοιραίοι και ατάλαντοι αντάμα.
Ούτε θέατρο δεν είναι ικανοί να παίξουν.’ Ετσι για του συνταξιούχου τα μάτια βρε αδερφέ.
Υ.Γ. Περιγραφή μιας σκηνής του θεάτρου σκιών, από παρόντες δημοσιογράφους: Στο καπνιστήριο που λειτουργεί παρά τον νόμο και συχνάζουν οι θεριακλήδες υπουργοί και βουλευτές, η μία από τις δύο τηλεοράσεις ήταν συντονισμένη για αρκετή ώρα στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια. Ναι, αυτή ήταν η πιο σουρεαλιστική εικόνα. Να βλέπει κανείς τον υπουργό Ανάπτυξης Γιώργο Σταθάκη να χασκογελά συζητώντας άσχετα θέματα και απέναντί του η Αννίτα Πάνια να καλεί τα «τηλεθεατόπουλά» της να της τηλεφωνήσουν για να διεκδικήσουν 10.000 ευρώ. Την ίδια ώρα και με ύφος αναλόγως σοβαρό, ο Γιώργος Κατρούγκαλος αστειευόταν με τον Θανάση Παφίλη του ΚΚΕ, ζητώντας του να του δώσει το κόκκινο γαρίφαλο που εκείνος φορούσε στην τσέπη του σακακιού του, για να τιμήσει αναδρομικά την 1η Μαΐου. «Δεν ταιριάζει με το φούξια ποσέ σου», του είπε ο κ. Παφίλης και ο κ. Κατρούγκαλος πέθανε στα γέλια.»
Ολα έμοιαζαν σαν άλλοτε. Με καινούργιους όμως πρωταγωνιστές. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, έμοιαζαν να μην αντιλαμβάνονταν ότι φέρνουν στη Βουλή ακόμη χειρότερα μέτρα από τους προηγούμενους. Όπως όλοι, έτσι και αυτοί, αυτοχειροκροτήθηκαν χαμογελαστοί, έδιναν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον και πήγαν για ύπνο ήσυχοι που η δική τους η παράσταση είχε αίσιο τέλος. Για τις καρέκλες τους…
