Μετά από επιτυχημένα τελευταία τουριστικά καλοκαίρια η Ελλάδα θα έπρεπε (κανονικά) να βάλει τα δυνατά της και να δείξει τον καλύτερο εαυτό της. Σε τομείς, τουλάχιστον, στους οποίους δεν απαιτείται να έχεις γεμάτα ταμεία, αλλά απλώς κοινή λογική. Ετσι, θα μπορούσαμε να είμαστε οι «συμπαθείς» νεόπτωχοι, που δικαιώνουμε τη φήμη περί ποιότητας φιλοξενίας ή απλούστερα, η κοινωνία εκείνη που αντιλαμβάνεται τον πλούτο που έχει να διαχειριστεί. Και πλούτος είναι το «μυθικό» τοπίο της Ελλάδας. Σκέφτομαι τα γεμάτα τουρίστες πούλμαν να ξεκινούν από το αεροδρόμιο με προορισμό διάφορα μέρη του νησιού και αναλογίζομαι τη δεινή θέση των ξεναγών που αναγκάζονται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μέσα σ’ όλα και για ποιο λόγο, οι διαδρομές σε όλο το μήκος και πλάτος του νησιού ,είναι γεμάτες από τις άθλιες, διαφημιστικές πινακίδες καρφωμένες παντού! Κακότεχνες, μικρές ή γιγαντιαίες και με ότι του φανεί του κάθε Λωλοστεφανή , ακαλαίσθητες, ακόμη και ανορθόγραφες. Πρακτικές που δείχνουν, ότι όχι μόνο είμαστε μια κοινωνία που δεν αντιλαμβάνεται την υπεραξία που ο σεβασμός του περιβάλλοντος δημιουργεί ως τουριστικό προϊόν , αλλά είμαστε ακόμη σε ένα πρωτόγονο επίπεδο συνύπαρξης με το φυσικό. Τίποτε δεν έμεινε αλώβητο. Τίποτε που να μη ματώσουν: επιχωματώσεις στις παραλίες, μετακίνηση άμμου, δέντρα που κόβονται καθώς στέκονται εμπόδιο στις επιχειρηματικές επεκτάσεις, αλλοιώσεις της βλάστησης, πλωτές εξέδρες, ξύλινες περιφράξεις, ξύλινα δάπεδα, πινακίδες, ηχορύπανση συνθέτουν, με δυο λόγια, το σκηνικό. Δεν έχει αρχή και τέλος o βιασμός περιβάλλοντος και αισθητικής. Και όλα αυτά, με την ανοχή όλων των δημόσιων υπηρεσιών και λειτουργών που από τον νόμο εντέλλονται για την ευταξία και αναζητούν τον «ποιοτικό τουρισμό».
