Σήμερα, λοιπόν, 10 Ιουλίου του 2015, πέντε μέρες μετά το συγκλονιστικό δημοψήφισμα, θα μπορούσα εύκολα να πω ΟΧΙ στο σχέδιο συμφωνίας και να ξεμπερδεύω. Υπάρχει «νωπή λαϊκή εντολή». Πρόκειται άλλωστε για μια συμφωνία βαθιά υφεσιακή και αντιαναπτυξιακή. Και παρότι εμφανίζεται ως πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, στερείται εντελώς οποιασδήποτε αριστερής μεταρρυθμιστικής πνοής. Πρόκειται -τυπικά και ουσιαστικά- για μνημόνιο.
Δεν θα το κάνω, ωστόσο. Απ’ ό,τι αντιλαμβάνεται το φτωχό μυαλό μου, ανεξάρτητα από λάθη και παραλείψεις των τελευταίων 5 μηνών, την αποδοχή της συμφωνίας από την ελληνική κυβέρνηση υπαγορεύει ο υφιστάμενος συσχετισμός των δυνάμεων. Υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας και υποτιμήσαμε τους αντιπάλους μας και τη δυναμική του εξωγενούς Grexit. Κι όσο για τη διατυμπανιζόμενη Ρήξη, δεν ήταν παρά ένα σύνθημα, ένας τρόπος να αγνοήσεις το πρόβλημα – όχι να το λύσεις.
Όμως, σύντροφοι, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να προσπαθήσουμε τώρα να ωραιοποιήσουμε τα πράγματα, να τα εξωραΐσουμε, να μιλήσουμε για κοινωνικά δίκαιη λύση και για επιμερισμό της κρίσης στους πλούσιους, να εφεύρουμε ανυπόστατα ή μικρής σημασίας αντίβαρα που τάχα περιέχει η συμφωνία. Αυτό που σε κάνει μνημονιακό δεν είναι το να υποχωρήσεις μπροστά στην υπεροπλία του αντιπάλου, αυτό που υπάρχει κίνδυνος να σε κάνει μνημονιακό είναι το να οικειοποιηθείς – όπως σου το ζητάνε- τη διαλεκτική του μνημονίου, να στρέψεις οικειοθελώς το όπλο εναντίον του εαυτού σου. Κι ακόμα χειρότερα, εναντίον του λαού σου.
Ας πούμε λοιπόν όλη την αλήθεια, είναι το λιγότερο που μπορεί ένας αριστερός να κάνει. Κι ας διαμορφώσουμε μια νέα στρατηγική σωτηρίας της χώρας, ενσωματώνοντας αυτοκριτικά και τα πικρά διδάγματα του πενταμήνου.
Και κάτι ακόμα. Ας αφήσουμε στην άκρη τα πολιτικά και επικοινωνιακά τερτίπια. Δεν θα κάνουν τη συμφωνία λιγότερο υφεσιακή ή πιο αναπτυξιακή.
Έχω κι άλλα πολλά να πω, αλλά αυτή τη στιγμή με κάμπτει το μέρος της ευθύνης που μου αναλογεί. Σε κάθε περίπτωση ο αγώνας συνεχίζεται, έστω και με χειρότερους όρους.
