Αναρωτιόταν προ ημερών βουλευτής της αντιπολίτευσης (ικανής οικονομικής επιφάνειας σύμφωνα με το «έσχες») που είναι άραγε όλα όσα κατήγγειλαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δηλαδή, τα παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολεία, οι ουρές στα συσσίτια, οι άστεγοι στις γωνιές των δρόμων. Και προσπαθούσε να πείσει 1. Ότι η προηγούμενη κοινωνική πολιτική ήταν καλύτερη κι ότι προσπαθούσαν να περιορίσουν εκείνοι, ήρθαν οι άλλοι και το φούντωσαν 2. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να λαϊκίσει έβγαινε και κατήγγειλε λιποθυμίες που ως μεμονωμένα περιστατικά συνέβαιναν επί παντοκρατορίας της δικής του κυβέρνησης. Για να του απαντήσει ο παρευρισκόμενος στο πάνελ βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πως η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης του, όλα όσα συνέβαιναν και ορθώς κατήγγειλαν, τα περιόρισε με την κάρτα «αλληλεγγύης» (σ.σ.έτσι την λένε την διαχείριση της φτώχειας μας) και εξακολουθεί να το πράττει μέχρι εξαφανίσεως όλων αυτών των φαινομένων μπλα…μπλα…μπλα… Και οι δύο πτωχοί τω πνεύματι, νομίζοντας πως απευθύνονται σε ηλιθίους που δεν ξέρουν πως όταν είσαι αντιπολίτευση βλέπεις και όταν μεταπηδήσεις στα κυβερνητικά έδρανα κάνεις πως δεν βλέπεις. Είστε μακριά νυχτωμένοι και οι ΔΥΟ. Μας βλέπετε ακόμη όρθιους να περπατάμε και νομίζετε ότι ζούμε σαν εσάς. Με τη σιγουριά των 8.000-10.000 ευρώ (το λιγότερο), με τα σπίτια μας ( πληθυντικός αριθμός) με τους «υδατοσυλλέκτες» μας, με τα παιδιά μας στο εξωτερικό να σπουδάζουν, με τα αυτοκινητά μας ( πληθυντικός αριθμός) με τη δεξαμενή γεμάτη πετρέλαιο, με τις Φιλιππινέζες να γεμίζουν καλάθια με του πουλιού το γάλα, με τις καβάντζες της αποταμίευσης χρόνων σκληρής πολιτικής καριέρας ( και όχι μόνον…), με τις διακοπές μας. Είναι αδιανόητο και σε σας και στους περισσότερους συναδέλφους σας, να αντιληφθείτε, ότι πολλοί έχουν περάσει από τη σχετικά άνετη διαβίωση ( για την οποία μας εγκαλείτε και μας τιμωρείτε) στη στέρηση, από τη συμμαζεμένη και μετρημένη ζωή, στη φτώχεια, από την ένδεια στην εξαθλίωση, με πολλές οικογένειες να μην έχουν ούτε αυτόν τον έναν εργαζόμενο -που ήταν το όραμα του γνωστού σωτήρα ΓΑΠ ( που πολύ τον έχουμε παρεξηγήσει λέει). Μας βλέπετε μέσα από τα τζάμια του υπουργικού σας αυτοκινήτου, να πηγαινοερχόμαστε «όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους» , αλλά με τα τζάμια κλειστά που να αντιληφθείτε ότι «Μέσα στο φόβο και στες υποψίες,με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάνουμε για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.» (Κ.Π.Καβάφης) Οτι η φτώχεια, μας αναγκάζει να αποδυθούμε σε ένα νυχτοήμερο σισύφειο αγώνα για τα ζωτικώς αναγκαία και δεν μας αφήνει το περιθώριο να προβληματιστούμε για τον εκούσιο πολιτικό αποκλεισμό μας, που μας μετατρέπει από πολίτες σε υπηκόους. Μόνο καλό είναι να έχετε κατά νου, ότι όταν δεν σέβεστε τον πολίτη, να φοβάστε τον όχλο…
Όρθιοι και μόνοι
