Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες , αβανταδόρικες ατάκες, μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την χορήγηση δικαιώματος ψήφου στους Ελληνες ομογενείς του εξωτερικού. Κι όλοι εμείς από κάτω, να σιγοντάρουμε, αναλόγως είτε τον έναν είτε τον άλλον. Εδώ, να μεταφέρουμε και μια σημαντική πληροφορία που μας διαφεύγει και έρχεται από το Στρασβούργο και τον δημοσιογράφο Νίκο Ρούσση, αλλά κυρίως διαφεύγει στους ατακαδόρους πολιτικούς και των δύο πλευρών. Κανείς δεν μας λέει πως αυτό αποτελεί ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της χώρας, μετά την καταδίκη της από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Πιο συγκεκριμένα, ύστερα από την εκδίκαση προσφυγής, που είχαν καταθέσει στο Δικαστήριο δύο Eλληνες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Συμβουλίου της Ευρώπης, η Ελλάδα εισέπραξε, στις 8 Ιουλίου 2010, μία ξεγυρισμένη καταδίκη για παραβίαση του δικαιώματος συμμετοχής σε ελεύθερες εκλογές και λοιδωρήθηκε δεόντως, διότι δεν έχει θεσμοθετήσει, εδώ και ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνια, το δικαίωμα των Ελλήνων ομογενών να ψηφίζουν στον τόπο της μόνιμης διαμονής και εργασίας τους. Προς τι λοιπόν «το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός»; Υποχρέωση της χώρας είναι, να εφαρμόσει την καταδικαστική για την Ελλάδα, απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και υποχρέωση και των δύο. να μας πουν ακριβώς αυτό που συμβαίνει, χωρίς να ψαρεύουν πάλι ψηφαλάκια σε θολά νερά.
Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
