Η στροφή προς τη λιτότητα και τη νομισματική σύσφιξη το 2010-2011 ήταν μια πολιτική επιλογή: θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικές επιλογές, αναφέρει σχόλιο στους Financial Times.
Αν είχαν γίνει νωρίτερα οι αναδιαρθρώσεις του κρατικού και τραπεζικού χρέους στην Ελλάδα, θα είχε αφαιρεθεί η ανάγκη για τεράστια επίσημα δάνεια διάσωσης.
Το σχόλιο στους Financial Times αναφέρει:
Το μεγαλύτερο ερώτημα που προέκυψε από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιανουάριο δεν αφορούσε την Ελλάδα. Αφορούσε το αν οποιοσδήποτε εθνικός πληθυσμός που έχει υιοθετήσει το ευρώ μπορεί να εκφράσει ουσιαστικά μια δημοκρατική επιλογή.
Αυτή είναι μια περίπτωση δοκιμασίας του ίδιου του ευρώ. Αν η νομισματική ένωση και η δημοκρατία είναι ασύμβατες, ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του ευρώ πρέπει να επιλέξουν το δεύτερο.
Ευτυχώς, δεν το κάνουν. Όμως η ευρωπαϊκή πολιτική βασίζεται στην αντίθετη άποψη. Χωρίς μια αλλαγή προσέγγισης, θα πρέπει να οδηγήσει σε αποτυχία.
Ο κατάλογος των πιέσεων επί του αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι μοναδικά μακρύς. Περιλαμβάνει, πρώτον, την έκτακτη μικροδιαχείριση πολιτικής από τους πιστωτές. Δεύτερον, την αδιάντροπη παρέμβαση στις ελληνικές εκλογές από ευρωπαίους ηγέτες που τόσο το 2012 όσο και το 2015 κατέστησαν σαφές πως ήθελαν οι έλληνες να επανεκλέξουν τις ίδιες ανυπόληπτες ελίτ.
Τρίτον, οι τεράστιες προσπάθειες που έγιναν για να αποφευχθεί η οποιαδήποτε δημοψηφισματική αναστάτωση, ή ακόμα και στήριξη, του προγράμματος πολιτικής της ευρωζώνης.
Τον Νοέμβριο του 2011, η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, εκφόβισαν τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ώστε να μην εδραιώσει την «ιδιοκτησία» του δεύτερου πακέτου διάσωσης (και των όρων που το συνόδευαν) μέσω δημοψηφίσματος. Αν και η ευρωζώνη απέτυχε να τρομάξει τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην διενεργήσει το δημοψήφισμα τον Ιούνιο, δεν είναι ότι δεν προσπάθησε.
