Ο πνιγμός του 7χρονου παιδιού σε πισίνα ξενοδοχείου της νότιας Ρόδου, φέρνει με τον πιο τραγικό τρόπο στην επιφάνεια, για πολλοστήμάλισταφοράαυτό το διάστημα, την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νησί. Μια κατάσταση που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για κατοίκους, εργαζόμενους και επισκέπτες.
Σχετικά με το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι ανάγκη να τονιστεί ηγνωστή τακτική των μεγαλοξενοδόχων στην οποία ο ελεγκτικός μηχανισμός κλείνει ερμητικά τα μάτια. Σύμφωνα με το νόμο κάθε πισίνα πρέπει να έχει εκπαιδευμένο επόπτη ασφαλείας (ναυαγοσώστη), για να έχει άδεια λειτουργίας.Τα περισσότερα ξενοδοχεία, ιδιαίτερα τα τύπου «Resort» διαθέτουν πολλές πισίνες.Έτσι προκειμένου να γλιτώσουν τα επιπλέον μεροκάματα, βαφτίζουν επόπτες ασφαλείας εργαζόμενους διαφόρων τμημάτων, φροντίζοντας να τους εξασφαλίσουν δίπλωμα ναυαγοσώστη, για να έχουν τυπικά άδεια. Επιπλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και οι κανονικοί ναυαγοσώστες είναι επιφορτισμένοι με επιπλέον καθήκοντα. Σύμφωνα με πληροφορίες, την ώρα του τραγικού περιστατικού, ο ναυαγοσώστης έλειπε γιατί τον έστειλαν να φέρει πετσέτες!
Δεν είναι όμως μόνο οι πισίνες των ξενοδοχείων. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στις παραλίες. Μόλις στις 23 Ιουλίου(!) επαναπροκηρύχθηκε διαγωνισμός του Δήμου για 10 ναυαγοσώστες για ολόκληρο το νησί! Κι αυτό όταν ήδη ο μακάβριος κατάλογος των πνιγμένων από την αρχή της περιόδου περιλαμβάνει: 67χρονο στις 27/5, 80χρονη στις 29/5, ηλικιωμένη στις 13/6 και μόλις την περασμένη εβδομάδα στις 2/879χρονοστην Κρεμαστή. Στοιχεία μάλιστα όχι πλήρη, αλλά μόνομε μια πρόχειρη ματιά στα τοπικά ΜΜΕ.
Μια τέτοια επικίνδυνη κατάσταση όμως λίγο πολύ επικρατεί σε ότι σχετίζεται με υποδομές. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τη σοβαρή φωτιά στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στη Σορωνή που έβγαλε εκτός λειτουργίας τις μισές μηχανές του, γλιτώνοντας ευτυχώς τα χειρότερα. Φωτιά που όπως φαίνεται ξέσπασε λόγω του ότι ήταν αδύνατο να γίνει η προβλεπόμενη συντήρηση καθώς όλες οι μηχανές δούλευαν μόνιμα στο φουλ, για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες.
Αντίστοιχα, χαοτική ήταν η κατάσταση που δημιουργήθηκε πρόσφατα στο αεροδρόμιο εξαιτίας της βλάβης στα μηχανογραφικά συστήματα. Πέρα από την ανοργανωσιά και το μπαλάκι των ευθυνών, αυτό που έγινε φανερό ήταν οι τραγικές ελλείψεις, αφού το σύνολο του προσωπικού όλων των εταιρειών βρισκόταν επί τόπου, ατέλειωτες ώρες, ωστόσο αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στον όγκο του κόσμου.Οι επισκέπτες που ξέμειναν στη Ρόδο, σε πολλές περιπτώσεις είτε κοιμούνταν στο γρασίδι των γεμάτων από τις καινούριες αφίξεις ξενοδοχείων, χωρίς καμία υπερβολή, είτε στο πάτωμα του αεροδρομίου. Δεν έλειψαν οι λιποθυμίες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι στην ημερήσια διάταξη χωρίς να υπάρχει ούτε γιατρός, ούτε φαρμακείο σε ένα αεροδρόμιο με πάνω από 5 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως. Είναι να αναρωτιέται κανείς τι θα συμβεί σε μια πραγματική κρίση.
Οι οδηγοί των τουριστικών λεωφορείων, που αυτό το διάστημα δίνουν το δικό τους αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, δουλεύουν ως και 20 ώρες. Την ημέρα της κατάρρευσης των συστημάτων στο αεροδρόμιο πολλοίδούλευαν πάνω από 24 ώρες συνεχόμενα. Αντίστοιχα τα λεωφορεία της Δημοτικής Συγκοινωνίας, που πλέον δε μεταφέρουν μόνο τους εργαζόμενους που πηγαίνουν για δουλειά, αλλά και τους τουρίστες που μέχρι εκεί φτάνει το «βαλάντιο» τους, ξεμένουν στους δρόμους, ή παίρνουν φωτιά.
Αλλά και μέσα στα ξενοδοχεία οι χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν με τέτοιουςρυθμούς που σε καθημερινή βάση στα επείγοντα του νοσοκομείου καταφτάνουν κατά δεκάδες περιπτώσεις με αφόρητους πόνους στη μέση και στα πόδια, εξάντλησης, λιποθυμιών, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρών εργατικών ατυχημάτων (από κοψίματα μέχρι κατάγματα). Στο νοσοκομείο φυσικά έρχονται αντιμέτωποι με τις τεράστιες ελλείψεις, την πολύωρη αναμονή και ένα προσωπικό εξουθενωμένο. Το θράσος αφεντικών και διευθυντικών στελεχών είναι τέτοιο που σε πολλές περιπτώσεις μετά από μια δυο μέρες ανάπαυσης, που για πολλούς μπορεί και να είναι οι μοναδικές όλη τη σαιζόν, τους ζητούν να επιστρέψουν όπως όπως στα καθήκοντά τουςγιατίη δουλειά δε βγαίνει. Όμως τις επόμενες μέρες καταρρέουν άλλοι συνάδελφοί τους.
Τα αποτυπώματα αυτής της πολιτικής,που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων, όπως και τα – αναγκαία για την ανθρώπινη ζωή – έργα στο βωμό του κέρδους και τωνματωμένωνπλεονασμάτων, τα βρίσκει κανείς ξεκάθαρα και στην έλλειψη και την ακαταλληλότητα του νερού σε πολλές περιοχές του νησιού.Τα βρίσκει κανείς στη κατάσταση των δρόμων όπου καθημερινά τα τροχαία ατυχήματα θερίζουν ανθρώπινες ζωές.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα των αφίξεων και των δισεκατομμυρίων εσόδων, που έτσι κι αλλιώς καταλήγουν στις γνωστές παραφουσκωμένες τσέπες. Μπροστά στα κέρδη και τον ανταγωνισμό η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει τίποτα, είναι αναλώσιμη.
Γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσει η πάλη ενάντια στις πραγματικές αιτίες αυτής της αφόρητης κατάστασης που βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι, στην αντιλαϊκή πολιτική και το σάπιο σύστημα, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες για να αυξάνουν τα κέρδη τους μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι.
Ρόδος 9/8/2018
