Ανάληψη: Βορειοδυτικά της κοιλάδας του Ροδινιού, επίγειος παράδεισος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70, με μοναδική χλωρίδα και πανίδα, με διάσπαρτες γεωργοκτηνοτροφικές μονάδες μέσα σε σιτοβολώνες και μποστάνια.
Σήμερα πολυκατοικίες ασφυκτικά κολλημένες η μία στην άλλη και ενδιάμεσα ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι με ακατάλληλα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Χωρίς πεζόδρομους, χωρίς πλατείες με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, χωρίς παιδικές χαρές. Το γκρίζο αυτό σκηνικό πλαισιώνουν χιλιάδες παρκαρισμένα ή διερχόμενα αυτοκίνητα, μηχανάκια και μικροί σκουπιδότοποι όπου υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών.
Μπετόν και άσφαλτος
Οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην εργατική τάξη ή είναι αυτοαπασχολούμενοι, εγκλωβισμένοι σε ένα κυριολεκτικά υποβαθμισμένο περιβάλλον, καταδικασμένοι σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μεγαλώνουν παιδιά σε διαμερίσματα, χωρίς διεξόδους άσκησης και αναψυχής. Έξω ακριβώς από την είσοδο κάθε πολυκατοικίας, παρκαρισμένα ή διερχόμενα αυτοκίνητα και μηχανάκια, δεν αφήνουν περιθώριο να περπατήσουν γεροντάκια ή να παίξουν παιδιά.
Και όμως υπάρχει διέξοδος.
Το Ροδίνι. Ο σημαντικότερος πνεύμονας ζωής της πόλης, σε απόσταση μόλις μερικών δεκάδων μέτρων. Ένα ιστορικό πάρκο, που αν βάλουν το χέρι τους αρχιτέκτονες τοπίου διεθνούς αναγνώρισης, σίγουρα θα φιγουράρει ανάμεσα στα ωραιότερα πάρκα του κόσμου και θα αποτελέσει πόλο έλξης επισκεπτών και κατοίκων του νησιού. Συνδυάζει απίστευτης ομορφιάς ανάγλυφο τοπίο με ιστορικής αξίας στοιχεία, και μοναδική σε πλούτο χλωρίδα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνδεθεί με κάποιους τρόπους η Ανάληψη με το Ροδίνι, η «κόλαση» με τον «παράδεισο». Δεν υπάρχει ούτε ένας ασφαλής συνδετήριος πεζόδρομος.
Η οδός Πτολεμαίων αποτελεί αδιαπέραστη διαχωριστική γραμμή. Η περιοχή μέχρι το πάρκο έχει εξελιχθεί σε αποχωρητήριο σκύλων και τόπο εναπόθεσης κάθε λογής σκουπιδιών, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις περιοχές πρασίνου της πόλης. Απ’ ότι φαίνεται η Αρχαιολογική Υπηρεσία αδυνατεί να διαμορφώσει εκεί μια αποδεκτή κατάσταση.
Θα θέλαμε να δούμε την οδό Ανδρέα Μοσκόβη, για παράδειγμα, πεζόδρομο με μια μορφή, χωρίς πεζοδρόμια, στρωμένη με κυβόλιθους, με μία ή δύο κοιλότητες απορροής όμβριων, που να ξεκινά από την Αθηνών μέσω Λαμίας και συνεχίζει μετά την Πτολεμαίων μέχρι τον πεζόδρομο από Αισχίνης στα Πευκάκια.
Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με την Φιλήμονα Γιαμαλή, την Λάμπρου, την Θεσσαλονίκης, την Καρανικόλα και Φίλων Ένωσης Δωδεκανήσου.
Η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου μπορεί να αλλάξει ριζικά τον χαρακτήρα της περιοχής, να δώσει μια ανθρώπινη διάσταση στην καθημερινότητα, να προσφέρει διαδρομή «ζωής» στους πολίτες.
Μπορεί να μην είμαστε οι πιο ειδικοί επί του θέματος και φυσικά θα θέλαμε να ακούσουμε και την άποψη φορέων που μπορούν να παρέμβουν. Τέτοιοι φορείς είναι το ΤΕΕ Δωδεκανήσου, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Δωδεκανήσου αλλά και ιδιώτες χωροτάκτες και μηχανικοί και φυσικά και οι πολίτες του νησιού. Την τελική απόφαση θα έχει φυσικά ο Δήμος Ρόδου με στόχο την βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του νησιού.
Θέληση και αποφάσεις χρειάζονται.
Η πρόταση συντάχθηκε από τον αντιπρόεδρο του ΔΣ του Συλλόγου, Ιωάννη Σταυλά.
Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Ρόδου
