Δεν ξέρω αν είναι κωμικοτραγικό, σίγουρα, όμως, αποτελεί κρετινισμό, τουλάχιστον, ένα κομματικό όργανο, που επαίρεται ότι εκφράζει την Αριστερά, όπως η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Νότιας Δωδεκανήσου, να εγκαλεί το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο του νομού, όπως είναι το Εργατικό Κέντρο Ρόδου, επειδή, λέει, θα συμμετείχε στο συλλαλητήριο που διοργάνωσε η Γ.Σ.Ε.Ε. στη Θεσσαλονίκη για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Δεν μπορώ να γνωρίζω ακόμα, αν οι καλοί φίλοι της Νομαρχιακής Επιτροπής πιστεύουν τα περί «εργατικών κατακτήσεων» από την (κατ’ ευφημισμόν) αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα ή αν η θλιβερή ανακοίνωση τους, ίσως με άνωθεν εντολή, εντάσσεται στην, εν πολλοίς κομματική προπαγάνδα, τώρα που το τρίτο μνημόνιο σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό των πολιτών, αλλά καίει, σιγά σιγά, τα φτερά της κυβέρνησης – της πρώτης «αριστερής κυβέρνησης» – μαζί με τα όνειρα όλων εκείνων που πίστεψαν στη ριζοσπαστική αλλαγή σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο.
Αν οι καλοί φίλοι γνώριζαν βαθιά την ιστορία της Αριστεράς, πρωτίστως, και τους αγώνες της εργατικής τάξης, δεν θα υποτιμούσαν προκλητικά την νοημοσύνη των πολιτών, δεν θα πρόσβαλλαν βάναυσα χιλιάδες εργαζόμενους που έχουν χύσει το αίμα της καρδιάς τους για να κατακτήσει η εργατική τάξη τον ιστορικό ρόλο που δικαιούται και της αξίζει.
Δεν θα πρόσβαλλαν κυρίως την Αριστερά, που – υποτίθεται- πρεσβεύουν. Διότι, η Αριστερά στην πορεία του χρόνου είναι απόλυτα ταυτισμένη με ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης, με την ισότητα των πολιτών, με την κοινωνική δικαιοσύνη, με την αλληλεγγύη πολιτών και λαών.
Μ’ αυτήν την Αριστερά η σημερινή κυβέρνηση είναι πλήρως αποστασιοποιημένη, ξεκομμένη, ψευδεπίγραφη, μεταλλαγμένη ολοκληρωτικά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ολοένα και πιο αραιά, αναφέρεται στην αριστερή ταυτότητά του διολισθαίνοντας προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, υποταγμένη τώρα κι αυτή στις ακραίες πολιτικές λιτότητας.
Το πρόσφατο φλερτ του κ. Τσίπρα με τον Ολάντ (Ολαντ-ρέου, όπως τον αποκαλούσε στην διάρκεια της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία) επικυρώνει αυτήν τη μετάλλαξη και την πλήρη υποταγή του στους επικυρίαρχους των Βρυξελλών.
Εφτά χρόνια τώρα, από τον Γιωργάκη, την κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, την συγκυβέρνηση του «τριγώνου» Σαμαρά – Βενιζέλου -Κουβέλη, και σήμερα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η εργατική τάξη, ζει τον χειρότερο εφιάλτη της μεταπολεμικής περιόδου. Η ανεργία, κυρίως των νέων, αποτελεί τη σύγχρονη γάγγραινα της ελληνικής κοινωνίας, βυθίζοντας στην απελπισία ό,τι πιο υγιές, σε ανθρώπινο δυναμικό, διαθέτει η χώρα.
Και όσοι ακόμα έχουν το μεροκάματό τους, πετσοκομμένο κι αυτό, από το ληστρικό κεφάλαιο, βιώνουν ακραίες συνθήκες δουλειάς (ή δουλείας) που παραπέμπουν στον εργασιακό Μεσαίωνα, είτε είναι πλήρους απασχόλησης είτε « απασχολήσιμοι», για να θυμηθούμε τον «εκσυγχρονισμό» Σημίτη.
Η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία κάνει θραύση, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, τα νοσοκομεία και συνολικά ο χώρος της υγείας αποσυντίθεται, η μόρφωση αποδομείται, προνομιακό επίπεδο για τα πειράματα του κυρίου Φίλη.
Όσες κατακτήσεις πέτυχαν οι εργαζόμενοι, τους δύο τελευταίους αιώνες, με το αεράκι της Γαλλικής Επανάστασης και τους αδιάκοπους, σκληρούς και ματωμένους, αγώνες των συνδικαλιστικών τους φορέων, σήμερα γίνονται φύλλο και φτερό από τη σαρωτική καταιγίδα των αλλεπάλληλων μνημονίων, δεξιών και «αριστερών».
Και τα χειρότερα έρχονται οσονούπω:
Στα προαπαιτούμενα, ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης για την καταβολή της δόσης των 2,8 δις είναι και τα εργασιακά ζητήματα, που παραμένουν ανοιχτά και, φυσικά, πρέπει να κλείσουν, σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες, τις προσταγές των αθλίων της Γερμανίας και των άλλων σύγχρονων αποικιοκρατών, που έχουν καταστήσει την Ελλάδα προτεκτοράτο τους.
Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα βάλει πάλι «κόκκινες γραμμές» ή θα βάλει την ουρά στα σκέλια, δίνοντας τη χαριστική βολή στην εργατική τάξη, με την καθιέρωση των ελεύθερων, μαζικών, απολύσεων, βούτυρο στο ψωμί του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών ομίλων που λυμαίνονται τη χώρα μας;
Προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες. και σ’ αυτό το κοινωνικό έγκλημα η κυβέρνηση θα συναινέσει. Ήδη, το έχει κάνει ο ψευτοσοσιαλιστής Ολάντ και μάλιστα με μια πράξη πρωτοφανούς αυταρχισμού, δηλαδή με την έκδοση προεδρικού διατάγματος, παρακάμπτοντας τη Βουλή και αδιαφορώντας για τον καθολικό ξεσηκωμό των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, θα τεθεί επί τάπητος και το μέγα ζήτημα του νέου «καταστατικού χάρτη» των συνδικάτων, και οι πρώτες ενδείξεις που εκπορεύονται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών είναι μελαγχολικές, δυσοίωνες για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος.
Θα διαλυθούν, στο πνεύμα αυταρχισμού που αποπνέει ο υποταγμένος, στην απληστία των αγορών, πολιτικός κόσμος της σπαράσσουσας Ευρώπης; Ή θα τεθούν υπό κηδεμονίαν από την εκάστοτε πολιτικήν εξουσία χάνοντας την αυτονομία του, άρα και τη δυναμική του;
Κάτι, προφανώς, θα γνωρίζουν οι καλοί φίλοι της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αμφισβητούσαν, με την ανακοίνωσή τους, την αυτονομία και τον ουσιαστικό ρόλο του Εργατικού Κέντρου.
Ίδωμεν, όμως. το τέλος του μελαγχολικού Σεπτέμβρη κοντά είναι…
