Στον πάγο μπαίνουν σύμφωνα με τις πληροφορίες του «Φιλελεύθερου» οι προωθούμενες αλλαγές για τον αιγιαλό και την παραλία, έπειτα από παρέμβαση του Μαξίμου και προσωπικά του πρωθυπουργού, καθώς διαπιστώθηκε ότι ο χαρακτήρας της ρύθμισης δεν εξυπηρετεί τα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά που επιθυμεί να προσδώσει η κυβέρνηση σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος.
Του Γιώργου Φιντικάκη
Πρόκειται για πρόταση τροποποίησης της ισχύουσας νομοθεσίας που σύμφωνα με τις πληροφορίες προέβλεπε μεταξύ άλλων ότι καταργείται η ρύθμιση που περιορίζει στο 60% ενός αιγιαλού τον χώρο που παραχωρείται σε ομπρελοκαθίσματα, όπως επίσης ότι ο λεγόμενος «παλαιός αιγιαλός» παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος χρήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος, αλλά χαρακτηρίζεται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και επομένως μπορεί να παραχωρείται και να οικοδομείται.
Αν περνούσε δηλαδή η ρύθμιση, υπήρχε ο κίνδυνος στο όνομα της ανάπτυξης που όλοι επιθυμούν να παραδοθεί η παραλιακή ζώνη σε λίγους και να αποκλειστεί η πρόσβαση στην πλειονότητα των πολιτών.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, το Μαξίμου διαπίστωσε την προχειρότητα της ρύθμισης, από την οποία στην ουσία όφελος θα είχαν μεταξύ άλλων μια σειρά από παραλιακές επιχειρήσεις που σήμερα δεν πληρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις, και την απέσυρε από το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο στο οποίο επρόκειτο αρχικά να συμπεριληφθεί και το οποίο βγαίνει σε διαβούλευση εντός των αμέσως επόμενων ημερών.
«Η διάταξη έχει βγει από το νομοσχέδιο – σκούπα με επιλογή του Μαξίμου, κατόπιν συζήτησης σε υψηλό επίπεδο», όπως λένε χαρακτηριστικά στον «Φιλελεύθερο» κυβερνητικές πηγές, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η ρύθμιση επιδεχόταν πολλών παρερμηνειών και κρίθηκε σκόπιμο να αποσυρθεί πριν να φτάσει στη Βουλή και η ζημιά γίνει μεγαλύτερη.
Πρώτα το περιβάλλον
Στην ουσία η κίνηση δείχνει ότι μπορεί η κυβέρνηση να στηρίζει τα επενδυτικά σχέδια, όχι όμως σε βάρος της προστασίας του περιβάλλοντος, με τον συνομιλητή μας να εξηγεί ότι διάταξη για τον αιγιαλό μπορεί να έρθει στην πορεία, ωστόσο αυτό θα συμβεί, αφού πρώτα μελετηθούν καλύτερα οι συνέπειές της και άρα θα αφορά κάποιο άλλο, μελλοντικό νομοσχέδιο.
Οι πληροφορίες για την επίμαχη ρύθμιση που είχαν δει το φως της δημοσιότητας αναφέρονταν σε σημαντικές τροποποιήσεις της νομοθεσίας για τον αιγιαλό και την παραλία εις βάρος του κοινόχρηστου χαρακτήρα τους και στο όνομα της διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην ακτογραμμή.
Στο πακέτο μάλιστα των προτάσεων που αφορούσαν τροποποιήσεις του τελευταίου νόμου (ν. 4607/19) περιλαμβανόταν και ρύθμιση με την οποία θα μπορούσε να παραχωρείται σε ιδιώτες και να οικοδομείται και ο δημόσιος «παλαιός αιγιαλός». Η ισχύουσα νομοθεσία ορίζει ως «παλαιό αιγιαλό» τη ζώνη της ξηράς που προέκυψε από τη μετακίνηση της ακτογραμμής προς τη θάλασσα ως αιτία φυσικών προσχώσεων και τεχνικών εργασιών. Δηλαδή το τμήμα που μεσολαβεί ανάμεσα στο όριο του παλαιότερα υφιστάμενου αιγιαλού και στη νέα γραμμή του αιγιαλού.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που επικαλούνταν δημοσίευμα της «Καθημερινής», οι προτεινόμενες αλλαγές αφορούσαν:
Κατάργηση της ρύθμισης με την οποία ως ελάχιστο πλάτος μιας παραλίας (πλην εξαιρέσεων) ορίζονται τα 30 μέτρα από τη γραμμή του αιγιαλού. Κατάργηση της ρύθμισης που περιορίζει στο 60% ενός αιγιαλού (δίχως να συνυπολογίζεται το τυχόν δυσπρόσιτο τμήμα του) του χώρου που παραχωρείται σε ομπρελοκαθίσματα. Στη θέση της διάταξης προτεινόταν να επανέλθει η ελάχιστη απόσταση των 100 μέτρων ανάμεσα στις διαδοχικές παραχωρήσεις, που μπορούν να καλύψουν την υπόλοιπη παραλία. Η κατάργηση της διάταξης ότι ο «παλαιός αιγιαλός» παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος. Αντίθετα χαρακτηριζόταν ως ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, άρα θα μπορούσε να παραχωρείται και να οικοδομείται. Σχετικά με το μίσθωμα για την απλή χρήση ενός αιγιαλού είχε προταθεί να υπολογίζεται η αντικειμενική και μισθωτική αξία όχι του πλησιέστερου ακινήτου (που μπορεί και να βρίσκεται εντός σχεδίου), αλλά του πλησιέστερου εκτός σχεδίου ακινήτου. Με το νέο δηλαδή καθεστώς, το μίσθωμα για το Δημόσιο μπορεί, ανάλογα με την περίσταση, να ήταν χαμηλότερο απ’ ό,τι με το παλαιό.
Όπου οι περιπτώσεις αφορούσαν στρατηγικές επενδύσεις δινόταν η δυνατότητα για απευθείας παραχωρήσεις του αιγιαλού και της παραλίας εφόσον βρίσκονται σε επαφή με το ακίνητο, αλλά και σε παρακείμενο χώρο.
Επίσης δινόταν η δυνατότητα απευθείας παραχωρήσεων της χρήσης του αιγιαλού σε επιχειρηματικά πάρκα, με μέτωπο στη θάλασσα.
Με άλλη ρύθμιση προβλεπόταν το δικαίωμα αποκλειστικής παραχώρησης αιγιαλού και παραλίας και για περιπτώσεις «ασφάλειας βιομηχανικών ή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων». Σήμερα το δικαίωμα αυτό απαγορεύεται, εκτός και αν επιβάλλεται για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης, ασφάλειας, υγείας, προστασίας αρχαιοτήτων και περιβάλλοντος. Επίσης, με άλλη διάταξη καταργούνταν η ρύθμιση με την οποία δίνεται δυνατότητα ανάκλησης της παραχώρησης ενός αιγιαλού προς αποκατάσταση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του.
*Το άρθρο δημοσιεύεται στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί σήμερα
