Η σκιά της Ελένης Τοπαλούδη 10 μήνες περίπου μετά τον μαρτυρικό της θάνατο, πέφτει βαριά πάνω από τη Ρόδο. Η Ελένη «φεύγοντας», άφησε το στίγμα της εδώ για να μας υπενθυμίζει πως όσο υπάρχουν κοινωνίες που ξέρουν μα κλείνουν το στόμα, που βλέπουν μα κλείνουν τα μάτια, που ακούνε αλλά κλείνουν τα αυτιά, θα αναθρέφουν θύτες και θύματα.
Κι αν ο μαρτυρικός θάνατος της Ελένης δεν έχει καταφέρει να μας ξυπνήσει από το λήθαργο, τότε κάπου μια άλλη Ελένη μεγαλώνει εκεί έξω παράλληλα με τους δυνάστες της που δεν έχει συναντήσει ακόμα…
Η Ελένη θα είναι πάντα εδώ. Στο σπίτι που μαρτύρησε, στα βράχια που τσακίστηκε το σώμα της, στην άγρια θάλασσα που την σκέπασε μέσα στη μαύρη νύχτα. Εδώ που ήρθε ως φοιτήτρια γεμάτη όνειρα για το αύριο, εδώ που ήρθε φεύγοντας από την οικογενειακή στέγη και ξεκίνησε για να κατακτήσει τον κόσμο, εδώ που τα σχέδιά της για το μέλλον θάφτηκαν εκείνο το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου 2018 όταν έβλεπε τους δολοφόνους της να πασχίζουν να της στερήσουν και την τελευταία ελπίδα να ζήσει.
Η Ελένη, άφησε το μισοφαγωμένο μήλο στο τραπέζι γιατί είχε όλη τη ζωή μπροστά της. Γιατί θα επέστρεφε στο σπίτι της για να συνεχίσει τα όνειρά της. Γιατί είχε άλλα σχέδια η Ελένη, δικά της. Και η Ελένη είχε κάθε δικαίωμα να ορίζει τη ζωή της όπως ήθελε η ίδια, να ορίζει το σώμα της, να ορίζει τις πράξεις της… Να ορίζει τα «Ναι» και τα «Όχι» της.
Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, που έχει μάθει να κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα, που έχει αναθρέψει γενιές και γενιές καλλιεργώντας έμφυλα στερεότυπα, σε μια κοινωνία που μεγαλώνει αγόρια και κορίτσια με διαφορετικές αξίες, πάντα θα υπάρχουν άντρες που θα θεωρούν κατώτερες τις γυναίκες και πάντα θα υπάρχουν γυναίκες που θα ανέχονται, επειδή φοβούνται να μιλήσουν, την όποιας μορφής κακοποίηση, υφίστανται.
Η Ελένη μάς άφησε μια βαριά κληρονομιά… Να μάθουμε να ακούμε, να μιλάμε, να αντιδράμε. Να μάθουμε στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, τον σεβασμό στην επιλογή του άλλου, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας του άλλου. Γιατί, μια κοινωνία που δεν μαθαίνει από τα λάθη της, μια κοινωνία που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της είναι μια καταδικασμένη κοινωνία…
