Γράφει ο
Νεκτάριος Καλογήρου
Η Μιρβάτ θα γίνει δύο μηνών στις 24 Σεπτεμβρίου. Είναι το πρώτο παιδί του 26χρονου Ταρέκ και της 24χρονης Αγίας, και οι δύο από την Παλαιστίνη. Μερικές ημέρες μεγαλύτερη από την Μιρβάτ, είναι η Τζανέ. Θα γίνει δύο μηνών την επόμενη εβδομάδα και θα το γιορτάσει με τη μητέρα της, την Μαριάν, ετών 23. Πατέρας δεν υπάρχει. Τα δυο βρέφη γεννήθηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου και τα ερεθίσματά τους από την περίοδο της κύησης είναι κοινά: Είναι οι ήχοι από το άτυπο κέντρο προσφύγων της περιοχής Κόβα.
Παρά τις συνθήκες απόλυτης φτώχειας, τα δυο βρέφη και οι γονείς τους δε ζήτησαν τίποτα. Ό,τι χρειάστηκαν, τους δόθηκε μέσα από την εθελοντική δράση μιας ομάδας Ροδιτών. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επάρσεις, χωρίς αυτοπροβολή, σχεδόν στα κρυφά τα πρόσωπα συντονίζονται και διασφαλίζουν φροντίδα και στέγη για τα δυο βρέφη, όπως και τροφή για τους πρόσφυγες του άτυπου κέντρου.
Η ομάδα των Ροδίων εθελοντών φέρει το όνομα «Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» και ήδη έχει συμπληρώσει αρκετούς μήνες δράσης. Σιωπηρής. Πλάι στον κ. Ντίνο Μαντικό, τον άοκνο εργάτη της προσφοράς.
Τι είναι εκείνο που τους παρακινεί να βοηθήσουν τους πρόσφυγες; Πολλώ δε μάλλον όταν αρκετοί συντοπίτες τους, Ροδίτες, βιώνουν τις ίδιες συνθήκες απόλυτης φτώχειας. «Μα ποιος βλέπει τους ξένους και ξεχνά τους δικούς του;». Η ερώτηση ακούγεται από παντού.
Η απάντηση είναι αδύνατο να εκφραστεί με λόγια. Ξεκινά από κάπου βαθειά, από έναν πλούτο εσωτερικό, εκεί όπου τα ανθρώπινα ένστικτα είναι ξεκάθαρα, απαλλαγμένα από τα δεκάδες είδη φόβου που καλλιεργεί η κοινωνία των «έχω άποψη για όλα». Από την κοινωνία εκείνων που έπνιξαν την αγάπη, τη συμπόνια, την αλληλεγγύη και την κατανόηση στο καζάνι ταχείας βράσης «υπερευαίσθητων», «θρησκόληπτων», «χασομέρηδων» και «τακτοποιημένων».
Μια γρήγορη ανάγνωση στον Τύπο, ειδικά των τελευταίων εβδομάδων, είναι αρκετή για να διαπιστωθεί το μέγεθος του μίσους που κυριαρχεί και συνεχίζει να καλλιεργείται παντού. Είναι στην κυριολεξία μεν εναντίον των δε. Αντίπαλα στρατόπεδα σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής: Αλτρουισμός κόντρα στο ρατσισμό, «ψεκασμένοι» εναντίων «αψέκαστων», γείτονας εναντίον γείτονα και πάει λέγοντας. Τα ανθρώπινα συναισθήματα έχουν κρυφτεί, τείνουν να εξαφανιστούν. Άλλωστε η αβεβαιότητα ποτίζει το φόβο και αυτός με τη σειρά του γεννά τη βία.
Μα πού πήγε ο άνθρωπος; Η λογική του πού κρύφτηκε; Η αγάπη, τι έγινε η αγάπη; Μα αυτή είναι πια παρωχημένη. Πιο εύκολα ‘ξεσπάς’ παρά αγαπάς, αυτό είναι αυτονόητο. Ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με αυτό το αυτονόητο και μετά φαίνεται παράξενο το πώς ένα παλικαράκι σαν τα κρύα τα νερά εκφράζεται ως βιαστής σε εκκόλαψη.
Γιατί, λοιπόν, κάποιοι επιμένουν να στηρίζουν τους πρόσφυγες και μάλιστα μιας άτυπης δομής; (Εκείνοι που βρίσκονται σε τυπικές δομές είναι πιο πρόσφυγες από τους δικούς μας). Γιατί αγωνιούν για το εάν τα 15 φιλοξενούμενα προσφυγόπουλα θα καταφέρουν να πάνε σχολείο κι αν θα βρεθεί ένας τρόπος αυτά να εμβολιαστούν, όπως γίνεται στον πολιτισμένο κόσμο;
Η απάντηση βρίσκεται στην ανθρωπιά. Είναι η ίδια ανθρωπιά που θα χρειαστεί για όλους μας στο φετινό χειμώνα. Για τους πρόσφυγες υπάρχει μια ομάδα εθελοντών, που πολλές φορές προσφέρει ανώνυμα και διακριτικά προς πολλούς Ροδίτες. Η ανθρωπιά κατά συνθήκη δεν είναι μονόπαντη.
Αντίστοιχες ομάδες ανθρώπων υπάρχουν στο νησί για όλες τις «κοινωνικές ομάδες». Υπάρχει ο φιλανθρωπικός σύλλογος «Αγία Σοφία» που ξεκίνησε από τη Σοφία Μανιά και παράγει έργο απίστευτης έκτασης. Το ίδιο πράττει και ο «Σύνδεσμος Αγάπης», οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού (Σαμαρείτες και Αδελφές Νοσοκόμες), ο «Μαζί με δύναμη για τη ζωή» στήριξης των καρκινοπαθών, η κοινωνική οργάνωση «Άρσις» και τόσοι άλλοι που είναι αδύνατο να περιγραφούν εδώ ονομαστικά.
Ολοι, μα όλοι οι σύλλογοι, άτυποι ή τυπικοί, έχουν ως επίκεντρο να βοηθήσουν τον άνθρωπο, Ροδίτη ή μη, να απαλύνουν κάπως τον πόνο του, να του δώσουν τα χρειαζούμενα για να περάσει. Ειδικά, στο χειμώνα που έρχεται, θα ζητηθεί η συνδρομή όλων, καθώς το πρώτο στοιχείο που θα πληγωθεί θα είναι η ικανότητα για αλληλοβοήθεια.
Θα τα καταφέρουμε; Ισως όχι, ίσως και ναι. Ποιος μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το Αύριο. Το σίγουρο είναι πως τα καταφέραμε και σήμερα.
