Στην ομιλία του σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής, ο βουλευτής Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ καθηγητής Δημήτρης Κρεμαστινός, αφού εξήγησε το νόημα της ψήφου εμπιστοσύνης¨, υπενθύμισε τι είχε συμβεί σε συνέχεια της πρότασής του περί κυβερνήσεως ευρύτερης συνεργασίας το 2010, μετά την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο, για να καταλήξει στο τι πρέπει να γίνει σήμερα με δημιουργία δηλαδή κυβέρνησης ειδικού στόχου ευρύτατης συνεργασίας, με εναλλακτική πρωθυπουργία των αρχηγών των κομμάτων που θα συμμετάσχουν, ούτως ώστε να επιτευχθεί η διευθέτηση του χρέους με τον επωφελέστερο για τη χώρα τρόπο και παράλληλα και η ευρωπαϊκή τύπου ανάπτυξη της χώρας και όχι η τριτοκοσμικού τύπου που επιδιώκουν οι δανειστές και η οποία θα καταστρέψει τη μικρομεσαία τάξη της χώρας.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Κρεμαστινού έχει ως εξής:
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η κυβέρνηση ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, αφού σε λίγες βδομάδες θα ζητήσει και πάλι την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής με την ψήφιση του προϋπολογισμού.
Απλούστατα διότι θέλει να σταματήσει τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών και Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να μπορέσει μέχρι τον Δεκέμβριο να απαλλάξει τη χώρα από το μνημόνιο, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει.
Το δεύτερο ερώτημα που αναφύεται είναι «Μπορούν οι βουλευτές που στήριξαν με την ψήφο τους την κυβέρνηση στην προσπάθειά της αυτή όλο το προηγούμενο διάστημα – πολλές φορές παρά τα θέλησή τους και τα πιστεύω τους – σε αυτό το στάδιο να την εγκαταλείψουν»; Να προχωρήσει δηλαδή η χώρα σε εκλογές χωρίς να δούμε το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας;
Η απάντηση είναι αυτονόητη. Αδύνατον.
Δυστυχώς, το μεγάλο δράμα της πολιτικής ζωής αυτής της χώρας λέγεται «εκλογολογία». Από την επομένη των εκλογών, συζητούμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι ενορχηστρώνονται στην προσπάθεια αυτή, καλλιεργώντας την αβεβαιότητα, τη σύγχυση και την αδρανοποίηση όλων των παραγωγικών φορέων της χώρας και έτσι η χώρα αντί να δημιουργεί και να αναπτύσσεται, βρίσκεται σε μια διαρκή προεκλογική περίοδο. Σε μια ατέλειωτη αδράνεια.
Η συντηρητική κυβέρνηση συνασπισμού στην Αγγλία υπό τον Κάμερον, σχεδόν από την πρώτη μέρα είναι πίσω από το Εργατικό Κόμμα στις δημοσκοπήσεις, με διαφορά μέχρι και 10%. Κανείς όμως δεν ζήτησε να γίνουν πρόωρες εκλογές στην Αγγλία. Ο Πρόεδρος Ολάντ στη Γαλλία γίνεται αποδεκτός μόλις από το 15% των Γάλλων. Κανένας όμως δεν διανοήθηκε να ζητήσει πρόωρες προεδρικές εκλογές, καίτοι ο Γάλλος Πρόεδρος συνταγματικά έχει τις ουσιαστικότερες αρμοδιότητες.
Εδώ κάθε βδομάδα, με κάθε νέα δημοσκόπηση, η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση ζητά εκλογές.
Είναι ανάγκη να υπάρξει άμεσα συνταγματική μεταβολή, βάσει της οποίας οι εκλογές θα προκηρύσσονται μόνο όταν η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη. Όχι με την επίκληση ενός «μεγάλου εθνικού θέματος» που συνήθως η εκάστοτε κυβέρνηση, ούτε με αφορμή την προεδρική εκλογή, που συνήθως ζητά η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση – όταν αντίστοιχα πιστεύουν ότι οι εκλογές τους συμφέρουν.
Το ΠΑΣΟΚ κι ο Πρόεδρός του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από τον Μάιο του 2012 πρότεινε κυβέρνηση συνεργασίας όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, συμπεριλαμβανομένου απαραιτήτως και του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό είχε γίνει αποδεκτό, θα είχαμε μια κυβέρνηση από τον Μάιο του 2012 που θα είχε ισχυρότερη φωνή για να ακουστεί από τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και είμαι βέβαιος, ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας θα ήταν πολύ καλύτερη εάν υπήρχε μια τέτοια κυβέρνηση.
Προσωπικά, Είχα επισημάνει στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2010 τη δημιουργία κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας, τότε που το ΠΑΣΟΚ διέθετε πλειοψηφία περίπου 170 βουλευτών στη Βουλή. Τότε από αυτό εδώ το βήμα είχα πει ότι η χώρα εισέρχεται σε μεγάλη περιπέτεια και ότι καμιά μονοκομματική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Η δήλωσή μου αυτή προκάλεσε έκπληξη και δυσφορία στο παντοδύναμο τότε ΠΑΣΟΚ και τον τότε Πρωθυπουργό.
Έξι μήνες αργότερα, ο τότε Πρωθυπουργός επεδίωξε συνεργασία με τον κ. Σαμαρά για να συγκυβερνήσουν, κάτι που δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό, για να υποχρεωθούν όμως και οι δύο να συγκυβερνήσουν μαζί με τον ΛΑΟΣ, υπό άλλον Πρωθυπουργό, τον κ. Παπαδήμο. Αυτό λέει η πρόσφατη ιστορία, που καλό είναι να μην ξεχνάμε, γιατί η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται.
Σήμερα λοιπόν επανέρχομαι στην πρόταση ευρύτατης συνεργασίας για κυβέρνηση ειδικού στόχου, υπό Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, ακόμα και με εναλλακτική πρωθυπουργία των αρχηγών των κομμάτων που θα συμμετάσχουν. Μια τέτοια κυβέρνηση θα καταστήσει τη χώρα ισχυρότερη στη διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του χρέους. Με απόσβεση; Με πάγωμα; Με επιμήκυνση; Ο,τι είναι το καλύτερο για τη χώρα.
Η κυβέρνηση αυτή θα μπορέσει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη ευρωπαϊκού και όχι τριτοκοσμικού τύπου. Αυτή που σήμερα θέλουν να μας επιβάλουν οι δανειστές. Φοβούμαι ότι εάν η ανάπτυξη αυτή τελικά πραγματοποιηθεί, θα είναι καταστροφική για τη μικρομεσαία τάξη.
Πιστεύω ότι χωρίς τις δυο αυτές προϋποθέσεις, η χώρα δεν έχει μέλλον. Η παγκόσμια αυτή κρίση που τώρα γίνεται και ευρωπαϊκή, με κρίση στην ευρωζώνη, θα συνθλίψει τη χώρα. Και οι ιστορικές ευθύνες θα είναι τεράστιες για εκείνους που θα ολιγωρήσουν.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να ενταχθεί και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος πρέπει να συμβολίζει την ενότητα και να διαθέτει το απαιτούμενο κύρος στο εσωτερικό και το εξωτερικό, για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που όσο πιο γρήγορα την αντιληφθούμε, τόσο το καλύτερο για τον τόπο.
