Για περίεργους λόγους, ή έστω συγκεκριμένους που δεν είναι του παρόντος, δεν τα πήγαινα καλά με τις ταινίες του Παπακαλιάτη. Μετά από παρότρυνση, και με ερωτήσεις… απενοχοποίησης «είναι στ’ αλήθεια καλή;» έφτασα μέχρι την κινηματογραφική αίθουσα που προβαλλόταν το «΄Ενας άλλος κόσμος».
Ομολογώ, εξαιρετική ταινία, με… παραπλανητικό τίτλο. Δεν είναι ένας άλλος κόσμος, αυτός που ξεδιπλώνεται στην οθόνη. Είναι ο κόσμος που ζούμε και δε θέλουμε να δούμε κατάματα. Το μεταναστευτικό, ο ρατσισμός και φασισμός, ο έρωτας σε κάθε ηλικία, η κρίση που έχει «χτυπήσει» τις ελληνικές οικογένειες και οι παράπλευρες απώλειές της, τα οικονομικά αδιέξοδα, είναι θέματα με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά και κάποιες φορές πελαγώνεις και δεν ξέρεις πώς να τα χειριστείς. Βλέπεις κάποια πράγματα ότι είναι γνώριμα σε σένα ή τα συναντάς σε φίλους και γνωστούς, Προβληματίζεσαι, κάνεις διάφορες σκέψεις κι ενώ το βλέμμα σου είναι κολλημένο στην οθόνη, σκέφτεσαι, ταυτόχρονα, και τη ζωή σου. Στη διάρκειά της ταινίας, άκουγα ανθρώπους να κλαίνε, είδα δακρυσμένα κόκκινα μάτια στην έξοδο. Μέσα σε δύο ώρες, βλέπεις στην οθόνη, την πραγματικότητα που ζούμε. Πραγματικά μια εξαιρετική, άκρως ρεαλιστική, αληθινή ταινία. Μέσα σε δύο ώρες χώρεσε την Ελλάδα της κρίσης.
Η Ελλάδα της κρίσης μέσα σε δύο ώρες
