Εδώ και μέρες λέγονται και γράφονται κολακευτικά σχόλια για το πρωτοχρονιάτικο «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ. Τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχθηκε ο σκεπτικισμός, καθώς το ποσοστό τηλεθέασης ήταν μικρό, 4-6%. Το «Μουσικό Κουτί», αλλά και πολλές παραγωγές της ΕΡΤ είναι η δημόσια τηλεόραση που θα θέλαμε να είχαμε σε μόνιμη βάση. Ανεξάρτητα από τα νούμερα, αυτός είναι ο ρόλος της τηλεόρασης και δη της δημόσιας. Και αν επιμείνει σε αυτή τη γραμμή, αν πολλαπλασιαστούν ανάλογες εκπομπές, τότε και το 6% θα πολλαπλασιαστεί. Ας αποφύγουμε τις ηθικολογίες και τις ευκολίες, για την (καλή ή κακή) τηλεόρασης που ως άλλη Κίρκη μεταμορφώνει τους ανθρώπους: ασφαλώς ασκεί σοβαρή επίδραση και εθισμό, αλλά τα πράγματα –ευτυχώς– δεν είναι τόσο ευθύγραμμα. Το 2020 ήταν η χρονιά των reality και της απόλυτης “κλεισούρας”. Το 2021 όμως, ήταν η χρονιά της επιστροφής της μυθοπλασίας, του δειλού μεν, εμφατικού δε, ανοίγματος των κεντρικών θεατρικών σκηνών, του ξεσκουριάσματος των κινηματογραφικών αιθουσών και των φρέσκων εν γένει παραγωγών, που στρώνουν το έδαφος για μια νέα χρονιά με πολλές υποσχέσεις. Ο πολιτισμός λειτούργησε αν μη τι άλλο ως το καλύτερο αντιστάθμισμα στη συλλογική, ψυχολογική μας ανισορροπία, κλείνοντας το μάτι σε ένα μέλλον αισιοδοξίας.
Ο πολιτισμός λειτούργησε
