Δεν στριμώχνονται

Τι είναι αυτός ο ορυμαγδός που ξέσπασε με τα Γλυπτά του Παρθενώνα; Κατακλυσμός εικασιών, θέσεων και προθέσεων. Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέμα της επιστροφής/επανένωσης των Γλυπτών φουντώνει. Η διεθνοποίηση του προβλήματος σε καμιά περίπτωση δεν κάνει κακό. Αυτό που κάνει κακό, όμως, είναι να μην ξέρουμε τι συζητά η κυβέρνηση, πώς διαπραγματεύεται, με ποιους και με τι όρους. Να μη γνωρίζουμε εάν ισχύουν τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που μιλούν για δανεισμό (και όχι την οριστική επιστροφή) των Γλυπτών του Παρθενώνα (και μάλιστα κομμάτια από αυτά)  με ταυτόχρονο δανεισμό/εγγύηση από την Ελλάδα άλλων εμβληματικών έργων τέχνης. Δανεισμός από ποιους; Από τους κλέφτες; Επειδή λοιπόν δεν είναι νοητός ο χειρισμός του επαναπατρισμού των Γλυπτών να έχει πίσω του το οποιοδήποτε πολιτικό ημερολόγιο,  λίγη ειλικρίνεια και ευθεία επιχειρηματολόγηση όσων σιγοβράζουν στο νομικοπολιτικό παρασκήνιο θα ήταν σωτήρια. Η αντίληψη της μυστικής διπλωματίας, τελικά τραυματίζει. Απονομιμοποιεί. Η ανυπομονησία, η αγωνία μπορεί να είναι συστατικά προεκλογικής περιόδου. Οι  όποιες διαπραγματεύσεις όμως, για ένα θέμα τόσο επίμονο, τόσο δαιδαλώδες, τόσο δυσεπίλυτο, δεν στριμώχνονται στην πολιτική της ψηφοθηρίας. Και να καταλάβει και η αντιπολίτευση ότι η μεγάλη αυτή υπόθεση δεν είναι κομματικό σόου με φόντο την Ακρόπολη. Η μοίρα των Γλυπτών ήταν ένα από τα ελάχιστα θέματα στα οποία όλες οι κυβερνήσεις κράτησαν την ίδια σκυτάλη της δίκαιης και ανυποχώρητης απαίτησης. Αν λόγω κάλπης, η κρυψίνοια και η οξύτητα εξανεμίσουν και αυτό το κεφάλαιο ομοφωνίας, πολύ θα χαρούν εκεί στο λονδρέζικο μουσείο των κλεπταποδόχων.