Αισθανόμαστε σαν να ζούμε τη μέρα της μαρμότας. Η αύξηση των κρουσμάτων κορωνοϊού, η παγκόσμια ανησυχία για τη νέα παραλλαγή, η επέλαση των ιώσεων, η αδρανοποίηση του ανοσοποιητικού μας και οι εκ νέου συζητήσεις για τη χρήση μάσκας στα σχολεία και σε εσωτερικούς χώρους επέστρεψαν στην καθημερινότητά μας.O Economist σε άρθρο του για την έξαρση του κορωνοϊού στην Κίνα και την παγκόσμια ανησυχία, τονίζει, πως οι αρχές έχουν εφησυχάσει, θεωρώντας ότι η ασθένεια είναι πλέον πιο ήπια, ότι δεν έχει μείνει κάτι άλλο να κάνουν και ότι η πανδημία (τουλάχιστον πριν τις εξελίξεις στην Κίνα) είχε τελειώσει. Όμως, όπως τονίζει, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά – ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι 10.000 άνθρωποι πεθαίνουν από κορωνοϊό κάθε εβδομάδα. Το σημαντικότερο πρόβλημα ωστόσο, όπως επισημαίνει, είναι ότι όλος αυτός ο εφησυχασμός απειλεί να αφήσει την ανθρωπότητα απροστάτευτη απέναντι στην επόμενη πανδημία, καταστρέφοντας τα συστήματα που οικοδομήθηκαν για αυτό το σκοπό μέσα σε τρία δύσκολα χρόνια. Καθώς είναι βέβαιο ότι η κατάσταση θα βαρύνει τις εβδομάδες αναζητείται επειγόντως ψυχραιμία. Κυρίως στους υπεύθυνους για την χάραξη (και την εφαρμογή, εν συνεχεία) πολιτικής όσο τα κρούσματα θα πυκνώνουν. Γιατί έχουμε τον φόβο ότι η αγωνία μπροστά στην κάλπη, κινδυνεύει να φέρει στο προσκήνιο τα γνώριμα αντανακλαστικά. Στην διαχείριση (και) αυτής της διαφαινόμενης κρίσης, θα χρειαστεί περισσότερη ψυχραιμία και μέτρο, γνήσια, μη-υποκριτική- στήριξη του συστήματος υγείας το οποίο περιέρχεται και πάλι υπό πίεση,καθώς και πειθούς για να προσέξει ο κόσμος τον εαυτό του.
Σαν να ζούμε τη μέρα της μαρμότας
