Α-τυπος και υπογραμμός: Κάτω από το χαλί

Τον Φεβρουάριο του 2015, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, βρέθηκε νεκρός, έπειτα από πολλές μέρες εξαφάνισης.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο/δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη που συγκλόνισε την Ελλάδα, η υπόθεση παραμένει ανοικτή, δεν άλλαξε τίποτα. Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τον άδικο θάνατο του 20χρονου Βαγγέλη κόπασε, και η κοινωνία επανήλθε στους γνώριμους ρυθμούς. Μέχρι, που λίγο καιρό μετά ήρθε να μας ταράξει ξανά η δολοφονία ενός 14χρονου από τον συμμαθητή του, για να μας υπενθυμίσει ότι η βία είναι εδώ. Εξαπλώνεται και θεριεύει, αγριεύει και καραδοκεί.
Κι αν ο βίαιος θάνατος του Βαγγέλη μάς συντάραξε ως κοινωνία, το πέρασμα του χρόνου μας βύθισε ξανά στον λήθαργο και έκρυψε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η αποσπασματική ανάδειξη του θέματος, δεν αποτελεί την λύση του προβλήματος. Λειτουργεί περισσότερο ως συναγερμός που σπέρνει τον πανικό, μέχρι να τεθεί ξανά εκτός λειτουργίας.
Η κοινωνία «νοσεί» και η βία έχει εξαπλωθεί παντού, διαβρώνει τα θεμέλιά της και εξαπλώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Στο σχολείο, στο σπίτι, στην κοινωνία, στην εργασία, στην πολιτική, στην επικοινωνία, σε κάθε μορφή της καθημερινότητας η βία, έχει εισβάλει με διάφορες μορφές.
Η κοινωνία αλλάζει και αλλάζει κι εμάς. Και το αντίστροφο.
Σε μια εποχή που οι ανάγκες έχουν αλλάξει, θα πρέπει το σχολείο, η πρώτη οργανωμένη κοινότητα στην οποίαν εισέρχονται τα παιδιά, να μπορεί να τα προετοιμάσει σωστά. Να τα εκπαιδεύσει με την ευρεία έννοια του όρου, να τα προετοιμάσει, να τα προστατεύσει και να προλαμβάνει αποκλίνουσες συμπεριφορές.
Ο Αλεξ στη Βέροια, ο Βαγγέλης στα Γιάννενα, ο Τάσος στη Θεσσαλονίκη, τα παιδιά 4 και 7 ετών που πέταξε ο 13χρονος θείος τους στο αρδευτικό κανάλι στο Στρέφι Ηλείας, ο 17χρονος στην Κάτω Αχαΐα που πυροβολήθηκε μέσα στο σχολείο από τον 15χρονο φίλο του και τόσα άλλα περιστατικά που έχουν καταγραφεί στα τελευταία χρόνια… Ακραία περιστατικά προφανώς, αλλά ενδεικτικά.
Ψιλά γράμματα, θα πει κάποιος. Ψιλά, αλλά ουσιαστικά. Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι το θέμα δεν μας αφορά, αρκεί να παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω μας, πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας και πώς η βία διεισδύει σε κάθε πτυχή της.
Αν συνεχίσουμε να κρύβουμε τα πρόβλημα κάτω από το χαλί, αν εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι αφορά μόνον τους άλλους, θα ξανακλάψουμε για κάποιον άλλον Βαγγέλη που έπεσε θύμα των φίλων του, θα λυπηθούμε για μια άλλη Μαρία που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της, θα στενοχωρήθουμε για έναν άλλον Κωστή που έπεσε θύμα bullying στο σχολείο… Σε μια κοινωνία που έχει διαβρωθεί, είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα και θύτες.