Σχόλια (από κοινοβουλευτικό και πανεπιστημιακό) διαχωρισμού ανθρώπων για «αλλόθρησκους κάπου στην Αφρική και χριστιανούς, λευκούς, Ευρωπαίους, που είναι από εμάς, προέρχονται από εμάς…» , δείχνουν κατά πόσο ο ρατσισμός έχει διαποτίζει την κάλυψη του πολέμου σαν κηλίδα που δεν λέει να φύγει. Τι μπορεί να συμβαίνει στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, τι μπορεί να πήγε τόσο λάθος στη ζωή τους και μετατρέπονται σε ρατσιστές και ξεχωρίζουν ανθρώπους σε «κανονικούς» και «όχι κανονικούς». Αν η συμπάθειά μας ενεργοποιείται μόνο για να καλωσορίσουμε ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς ή προσεύχονται σαν εμάς, τότε είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε τον ίδιο τον στενό, ανίδεο εθνικισμό που προωθεί ο πόλεμος. Αν αποφασίσουμε να βοηθήσουμε τους Ουκρανούς μόνο και μόνο επειδή μοιάζουν με «εμάς» ή ντύνονται όπως «εμείς» ή προσεύχονται όπως «εμείς» ή αν κρατήσουμε τη βοήθειά μας αποκλειστικά για αυτούς ενώ αρνούμαστε την ίδια βοήθεια σε άλλους, τότε όχι μόνο έχουμε επιλέξει λάθος λόγους για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας, αλλά έχουμε επίσης δείξει ότι εγκαταλείπουμε τον πολιτισμό και επιλέγουμε τη βαρβαρότητα. Ο άμοιροι λαοί, σήμερα ο Ουκρανικός, χθες ο Γιουγκοσλαβικός και ο Συριακός, οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, κόκκινοι, κίτρινοι και μαύροι σε ποιους Θεούς να απευθυνθούν να τους παρηγορήσουν; Πάντως όχι στους επίγειους. Σε αυτούς που τους ξεχωρίζουν σε πραγματικούς ανθρώπους και μη, σε αυτούς που τους ξεχωρίζουν αναλόγως της φυλής, του χρώματος στο δέρμα τους, της θρησκείας τους.
Εγκαταλείποντας τον πολιτισμό
