Μια φράση

Ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες από  τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, για το δυστύχημα στα Τέμπη, ξεχωρίζει η φωτογραφία των παιδιών, από το μικρό ακριτικό Καστελλόριζο, που ένωσαν τη φωνή τους με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο σε όλη την Ελλάδα. Ξεχωρίζουν τα παιδιά αυτά, για το σύνθημα που επέλεξαν. Όλα τα συνθήματα που είδαμε στις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα δεν είχαν καμιά σχέση μ’ αυτά που μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις συγκεντρώσεις συνδικάτων. Κυριαρχούσε σε όλα το συναίσθημα. Το πως αισθάνονται τα νέα παιδιά στη χώρα μας, την  απογοήτευση για ένα κράτος που δεν μπορεί στοιχειωδώς να τα προστατεύσει. Κάτι που αποτυπώνεται και στο σύνθημα που προβάλουν, τα παιδιά στο Καστελλόριζο  με έμφαση, κρατώντας το καθένα από ένα γράμμα της φράσης «ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ». Μια κραυγή, για έμπρακτη αναγνώριση της αξίας των ζωών τους, των δικαιωμάτων τους. Γιατί ως τώρα, μόνο περιφρόνηση εισπράττουν, Γιατί τι άλλο παρά περιφρόνηση έδειξε και  δείχνει, με τις συνεχείς αποκαλύψεις, η κατάσταση στα τραίνα, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις δημόσιες συγκοινωνίες. Και τα παιδιών των ακριτικών νησιών έχουν πολλούς περισσότερους λόγους να νιώθουν την περιφρόνηση, χωρίς καράβια, χωρίς γιατρούς, με σχολεία που κλείνουν και αναγκάζονται να φύγουν από τα νησιά τους, ενώ θέλουν και προσπαθούν να μείνουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Οι νέοι που  μοιάζουν σήμερα απαθείς, αλλά εγγράφουν δικές τους αξίες, συντάσσουν δικά τους μανιφέστα. Αυτές τις ημέρες οι συγκεντρώσεις των νέων παιδιών θυμίζουν τους στίχους του Ρίτσου: “Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι. Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.”