Σε δεινή θέση έχουν περιέλθει 25 οικογένειες στη Νότια Ρόδο μετά την απόφαση της Διεύθυνσης Δασών να βεβαιώσει σε βάρος τους πρόστιμα ως αποζημίωση χρήσης καταπατημένων εκτάσεων στην περιοχή «Φιλίππα».
Τα πρόστιμα κυμαίνονται από 6.000 έως και 104.000 ευρώ και σε μια περίπτωση η ΔΟΥ Ρόδου έχει δεσμεύσει το εφάπαξ συνταξιούχου.
Το θέμα έχει προκαλέσει αντιδράσεις μεταξύ των κατοίκων που υποστηρίζουν ότι εμπαίζονται επί σειράν ετών από τη διοίκηση.
Όπως υποστηρίζουν, στις οικογένειές τους είχαν παραχωρηθεί προς εκμετάλλευση και συγκεκριμένα για γεωργική καλλιέργεια εκτάσεις στην συγκεκριμένη περιοχή από την πρώην Νομάρχη Δωδεκανήσου κ. Ν. Απέργη ως αντάλλαγμα για τη δέσμευση άλλων που καλλιεργούσαν στο πεδίο βολής της Κατταβιάς, το οποίο έχει δεσμευτεί από το στρατό.
Παρότι είχαν λάβει και μάλιστα κατ’ επανάληψη υποσχέσεις για την τακτοποίηση των εκτάσεων αυτών και τη χορήγηση τίτλων ιδιοκτησίας, η διαδικασία δεν προχώρησε διότι είχαν χαρακτηριστεί ως δασικά.
Ερχονται έτσι τώρα μετά από πολλά χρόνια και βεβαιώνονται σε βάρος τους πρόστιμα για εκτάσεις, που τους παραχώρησε άτυπα η διοίκηση!
Σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκτηθούν τίτλοι ιδιοκτησίας.
Στο νησί υπάρχουν εκείνοι που κατέχουν τίτλους σε δασικές εκτάσεις αλλά δεν είναι έγκυροι και άλλοι που έχουν τίτλους έγκυρους αλλά δεν μπορούν να πάρουν άδεια κατάτμησης και να κτίσουν.
Αλλοι πάλι έχουν ήδη κτίσει εντός της έκτασης αλλά δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν το οίκημά τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν αυθαίρετα από το ’50. Ομάδες ανθρώπων διεκδικούν δικαίως ή αδίκως εκτάσεις δασών ή δασικών εκτάσεων επί δεκαετίες.
Οι μισοί τουλάχιστον Ελληνες έχουν βρεθεί κάποια στιγμή στα δικαστήρια για κάποια έκταση της οποίας την ιδιοκτησία διεκδικούν. Αλλοι, περισσότερο τυχεροί, ακολούθησαν τη διοικητική διαδικασία και πέρασαν από διάφορες επιτροπές. H πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να δυσαρεστήσει χιλιάδες ψηφοφόρους.
Δεν μπορεί όμως και να τους ικανοποιήσει πλήρως -ήδη τα περιαστικά δάση, ο ζωτικός πνεύμονας των πόλεων, έχουν μειωθεί επικίνδυνα.
Το αποτέλεσμα είναι μια άκρως περίπλοκη νομοθεσία, που αποτελείται από νόμους, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, που λίγοι μπορούν να χειριστούν σωστά. Μια νομοθεσία, εν τέλει διάτρητη…
Τα δάση και κυρίως οι δασικές εκτάσεις της χώρας δέχονται εδώ και πολλά χρόνια μεγάλες πιέσεις από πολλές διεκδικήσεις, που βρίσκουν τρύπες στην περίπλοκη νομοθεσία που καθορίζει τα «περί δασών».
Εφόσον δεν υπάρχει Δασολόγιο και Εθνικό Κτηματολόγιο πολλές από τις διεκδικήσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Αν και σύμφωνα με το υπουργείο Γεωργίας είχαν συσταθεί 67 αρμόδια τμήματα στις Διευθύνσεις Δασών των Περιφερειών και των Νομών που έχουν αναλάβει την κατάρτιση των δασικών χαρτών, ώστε να καθοριστεί ακριβώς ο δασικός χώρος, έως τώρα δεν υπάρχει συνολική εικόνα.
Η Ελλάδα σε αντίθεση με άλλες χώρες διαθέτει μεγάλο ποσοστό δημοσίων δασών – περίπου το 68% των ελληνικών δασών είναι δημόσια.
Τα υπόλοιπα θεωρούνται «μη δημόσια», όρος που δεν συνεπάγεται όμως ότι είναι ιδιωτικά. Το 18% αυτών ανήκουν σε φυσικά πρόσωπα, ενώ τα υπόλοιπα χαρακτηρίζονται κοινοτικά, μοναστηριακά και συνεταιριστικά. Ωστόσο, συχνά, εκτάσεις δασών αλλάζουν χέρια εφόσον σε πολλές περιπτώσεις το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι σε εκκρεμότητα και έτσι έπειτα από δύσκολες, είναι η αλήθεια, διαδικασίες, μπορεί κάποιος να αποδείξει την ιδιοκτησία ενός δάσους.
Υπάρχουν, λοιπόν, τα «Διακατεχόμενα δάση», δηλαδή δάση των οποίων το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι τουλάχιστον νεφελώδες και τα οποία αποτελούν περίπου το 5% των δασών και των δασικών εκτάσεων.
Γι’ αυτά τα δάση ορισμένοι κατέχουν τίτλους ιδιοκτησίας ή συμβόλαια μεταβίβασης αλλά το ιδιοκτησιακό καθεστώς έχει παραμείνει μετέωρο από το 1836, όταν τα δάση που δεν αποδόθηκαν στους ιδιώτες μέσω μιας επιτροπής που τότε είχε συσταθεί, αυτόματα θεωρείται ότι πέρασαν στην κυριότητα του Δημοσίου. Πρόκειται για μεγάλες εκτάσεις που ακόμα και αν αποδοθούν στους διεκδικητές είναι πολύ πιθανό να πουληθούν απλώς σε μεγαλοϊδιοκτήτες, εφόσον δεν δίνονται άδειες κατάτμησης στα δάση, και είναι πολύ δύσκολο να συντηρήσει κάποιος ένα δάσος.
