Άκουσε κανένας τις κραυγές αγωνίας από τα νησιά;
Από την Κω ή από την Λέρο για τους μετανάστες που κατά κύματα φτάνουν τις τελευταίες εβδομάδες; Τους αστυνομικούς της Κω που μοιράζονται μαζί με 100-150 στιβαγμένες ψυχές , την μια τουαλέτα του Αστυνομικού Τμήματος;
Τους λιμενικούς που υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους σώζοντας απ’ τις βουλιαγμένες βάρκες παιδιά; Είδε κανείς τις εικόνες από το αίθριο του αστυνομικού τμήματος της Κω, από το λιμάνι;
‘Ακουσε κανείς τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να μιλούν για τους κινδύνους που ενέχουν οι συνθήκες αυτές για μετανάστες και αυτόχθονες;
Για ανθρωπιστική κρίση μήπως έφτασε κάτι στ’ αυτιά τους;
Ρητορικά είναι τα ερωτήματα, βέβαια.
Διότι στο θέμα της μετανάστευσης δε φαίνεται να υπάρχει καμιά πολιτική απάντηση.
Εκτός και αν θεωρείται συγκροτημένη στρατηγική η εγκατάλειψη το μάντρωμα με συρματόπλεγμα 200 ανθρώπων στο λιμάνι, στο κρύο και στους αέρηδες.
Χαμένες οι φωνές από τους ήχους της καμπάνας που καλούν να συμπάσχουμε στο θείο δράμα.
Να παρακολουθήσουμε πως έφτασε μέχρι τον σταυρό Εκείνος, γιατί «Αὐτός ἡμῶν ήράσθη πρῶτος, ἡμῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὑπαρχόντων… Καί οὐκ ἠράσθη μόνον, ἀλλά καί ἠτιμάσθη ὑπέρ ἡμῶν, καί ἐρραπίσθη καί ἐσταυρώθη καί ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καί διά τούτων ἁπάντων τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα» ((Μ. Φώτιος)
Γεμίζουν οι εκκλησιές, με την επιτομή της υποκρισίας …
«Οί εκκλησίες ξεχειλίζουν, αγάπα τον πλησίον σου… Απαίτηση, που μες στη ρύμη και τη γλύκα των ψαλμών, περνάει σαν εύκολη αγάπη… Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν, όπως ξεχειλίζουν τα ποτήρια στα άλλα πάθη που εορτάζουμε. Στην κοπιώδη πορεία τού δεηθώμεν τα μεγάλα κεριά προχωρούν, τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω. Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα, λυγίζουν και διεκτραγωδούν το αντίτιμο τους…» (Κική Δημουλά)
Ακούει κανείς;
