(…) Φοβάμαι, λοιπόν, ότι ακόμα κι αυτό που λέμε «η Μεγάλη Εβδομάδα» κινδυνεύει να είναι μια γενικότητα. Τί θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πάρα πολλούς θα πει κάτι για διακοπές, κάτι για παιδικές αναμνήσεις, έτσι….ρομαντικές, κάποιο φολκλορικό στοιχείο,…τη Μ. Παρασκευή οι λυπητερές καμπάνες, τη νύχτα της Ανάστασης από έθιμο το κερί στο χέρι και μετά ένα καλό φαγητό, η παραδοσιακή μαγειρίτσα
(…) Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι και ένα πείσμα. Είναι το πείσμα της ζωής ν’ αντιστέκεται.
Ν’ αντιστέκεται σε τί;
Ν’ αντιστέκεται ,κατ ‘αρχήν, στο χλευασμό. Έχει περισσέψει ο χλευασμός για τη ζωή.
Σήμερα, φοριέται, περνάει πάρα πολύ να είσαι άθεος, ας πούμε. Σχεδόν η λέξη προοδευτικός έχει ταυτιστεί με το άθεος. Προοδευτικός. Σκοπεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό…
Αυτό είναι το πρώτο. Το πρώτο δεν είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Το πρώτο ,νομίζω πως ,πραγματικά, είναι αυτή η φοβερή κλεψύδρα του χρόνου.
Κι αυτή τη στγμή που μιλάμε, την κάθε στιγμή, κάποιες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Τελειώνουν τη βιωτή τους. Κι εκατομμύρια χρόνια συμβαίνει το ίδιο.
Αυτή η κλεψύδρα τρέχει συνεχώς ,κι η δική μου προσωπική ύπαρξη, αυτό το κορμί με το οποίο χαίρομαι τη ζωή και τον κόσμο, η ψυχή με την οποία έχω τις ευαισθησίες να προσλαμβάνω τη ζωή και τον κόσμο, θα χαθεί μέσα σ άυτήν την κλεψύδρα σαν μια στιγμή, μέσα στα πολυάριθμα άτομα που καταπίνει συνεχώς η κλεψύδρα.
Λοιπόν, με το θάρρος του μελλοθάνατου, χλευάζω κι εγώ, καγχάζω μάλλον, μπροστά στην απολυτοποίηση των γενικοτήτων. Η Μεγάλη Εβδομάδα με ξαναφέρνει να θυμηθώ, ότι υπάρχει κάτι πιο πραγματικό απ’ όλες τις γενικότητες. Πιο πραγματικό αλλά και γι’ αυτό πάρα πολύ άπιαστο. Τα πιο πραγματικά πράγματα είναι άπιαστα. Ο εαυτός μου. Αυτό που λέμε υποκείμενο.
Λένε οι σημερινοί σοφοί…άνθρωποι που δαπάνησαν ολόκληρο το βίο στην έρευνα τέτοιων προβλημάτων….”Το υποκείμενο αναδύεται στον τόπο του Άλλου”. Μια διανοουμενίστικη κουβέντα; Όχι. Δεν υπάρχει υποκείμενο έξω απ’ την σχέση. Δεν υπάρχει υποκείμενο δίχως αναφορά. Το βρέφος έρχεται στην ύπαρξη, κι είναι ολόκληρο μια αναφορά, μια δίψα σχέσης….για γάλα, για συγκεκριμένα πράγματα, δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Αλλ’ αυτή η σχέση πάει αλλού. Δεν μπορεί να κορεστεί μόνον με τροφή. Το βρέφος θέλει τη χειρονομία, το χάδι, το λόγο…έτσι μόνον θα μπει το βρέφος στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων. Στον ανθρώπινο κόσμο. Στον κόσμο των σχέσεων.
Αυτή η σχέση, λοιπόν, είναι που συνιστά την ίδια την ύπαρξή μας, το υποκείμενο, την υπόσταση. εν είναι γενικότητες ή ετικέττες.
Έτσι, λοιπόν, αυτή τη Μ. Εβδομάδα, όλα μας σπρώχνουν, όλα..αυτή η παράδοση που σώζεται κι αντιστέκεται ως ζωή, μέρα με τη μέρα στη Μεγάλη Εβδομάδα, μας καλεί να δούμε το συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης ως γεγονός Ζωής. Ο Θεός δεν είναι ιδεολόγημα.
Βέβαια, ξέρω ότι ο χλευασμός γι’ αυτό το χώρο της Ζωής έχει περισσέψει σήμερα, γιατί είναι μια αντίδραση, σε μια τάση ή κατεύθυνση πολλών ανθρώπων που αυτή την προστατευτική ομπρέλα την βρίσκουν κάτω από την γενικότητα Θεός, θρησκεία, δόγμα, τυπική προσαρμογή, δηλαδή πάλι έξω απ’ τη διακινδύνευση της ζωής, απ’ την αμεσότητα της σχέσης, απ’ το ρίσκο που έχει κάθε ερωτική σχέση. Γίνεται κι ο Θεός ένα είδος ποδόσφαιρο, πολιτικό κόμμα, συνδικαλισμός, ομπρέλα προστατευτική για το αδύνατο άτομο.
Στη Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα με τη μέρα, έχουμε να συναντήσουμε ένα Πρόσωπο.
Και το να φτάσεις να συναντήσεις ένα πρόσωπο είναι μια πάλη, ένας αγώνας διηνεκής.
Λέει ένας από τους σοφούς της Χριστιανικής παράδοσης, ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης :”Τούτο έστιν αληθώς το ευρείν τον Θεόν, το αεί αυτόν ζητείν, το ουδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν”.
Αυτό είναι να βρείς τον Θεό. Το να Τον ζητάς αδιάκοπα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν να βρεις ένα πρόσωπο και να το κατέχεις. Τότε δεν είναι σχέση πια. Είναι ο θάνατος της εγωκεντρικής αυτάρκειας. Των ψευδαισθήσεων της αυτάρκειας. Το να βρεις τον Θεό, το να βρεις ένα πραγματικό πρόσωπο απέναντί σου, σε μια σχέση ερωτική είναι να το ζητάς συνεχώς… να το κερδίζεις καθημερινά…( Χρήστος Γιανναράς)
Περιμένοντας την Ανάσταση
