Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Άλλωστε, σοφά έχει ειπωθεί ότι υπάρχουν τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέματα και τα στατιστικά ψέματα. Ωστόσο, τις αλήθειες που έχουν στατιστικά, όπως η μείωση των γεννήσεων κατά 22% (από το 2008 έως το 2014) και τη μείωση των εκπαιδευτικών (πρώτοβαθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) δύσκολα μπορεί να τις αρνηθεί κάποιος.
Άλλο ένα ανησυχητικό στοιχείο αφορά τη τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς το 40% των νέων που είναι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης. Ουσιαστικά, οι συνέπειες της οικονομικης κρισης λειτουργούν ως ντόμινο, αφού η υπογεννητικότητα παρασύρει και τον μαθητικό πληθυσμό προσχολικης και πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ ανάλογη μείωση παρατηρείται και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση: μείωση μαθητών/-τριών γυμνασίου από το 2008 εως το 2014 κατά 8,45% (σύμφωνα πάντα με την ΕΛΣΤΑΤ, όπως και ολα τα στατιστικά στοιχεία που παρατίθενται) και μείωση των σχολικών μονάδων κατά 12,7% στα γυμνάσια και 11,2% στα λύκεια. Από την άλλη, παρουσιάζεται αύξηση των ελαστικών μορφών εργασίας στη δημόσια εκπαίδευση: το ποσοστό των αναπληρωτών αυξήθηκε από 8% (2011) σε 15% (2016). Το παζλ της απογοητευτικής αυτής εικόνας συμπληρώνει ο αριθμος των εκπαιδευτικών ο οποιος γηράσκει επικίνδυνα: το 49% των δασκάλων είναι άνω των 50 ετών και των καθηγητών το 39% έχει ηλικία 40-49 ετών. Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η μείωση του εισοδήματος των εκπαιδευτικών μεσοσταθμικά κατά 25% τα τελευταία 9 χρόνια, χωρίς ανάλογη μείωση του κόστους διαβίωσης.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι κάθε προσπάθεια για την Παιδεία οφείλει να υπηρετεί το τρίπτυχο: ποιοτικό δημόσιο σχολείο, επαρκής χρηματοδότηση και διορισμοί, και όχι ιδεολογική πόλωση, διάχυτη οργή χωρίς κατεύθυνση αυτοσχέδιους τακτικισμούς».
