Η τραγουδοποιός που μας μύησε στα «Ησυχα βράδια», που τραγουδούσαμε στις ακρογιαλιές της νιότης μας «Μια φορά θυμάμαι σ΄αγαπούσα τώρα σιωπή», που δεν την ενδιέφεραν όσοι παριστάνουν τους άγιους γιατί ήταν με εκείνους που αγαπούν τους κολασμένους, που μας προειδοποιούσε πως «Ερχεται κρύο», δεν είναι πια μαζί μας. «Κάπως σαν αστείο, είπαμε αντίο…»
Τα τρυφερά της τραγούδια, η εποχή της αθωότητας την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε, η χαρακτηριστική απλότητα των στίχων της,, η στοργή με την οποία οι νεότερες γενιές τραγουδιστών ξανακοίταξαν τις δημιουργίες της, η βελούδινη φωνή της, η ηρεμία της όταν μιλούσε και για τον πιο μεγάλο έρωτα, ο ιδιαίτερος και γήινος τρόπος που αντιμετώπιζε τα πάντα στη ζωή… Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μας λείψουν. Κι αν εμείς «μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα», η ελπίδα μας είναι «Τα μικρά παιδιά που κρατούν στο χέρι τους σαν τον μύλο τον χάρτινο τις ελπίδες μας»
Σ’ ευχαριστούμε!
