Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις και τα σχόλια στο facebook στο ρεπορτάζ της κυριακάτικης «δ». σχετικά με την υποψηφιότητα του κ. Αντώνη Καμπουράκη για την δημαρχεία της Ρόδου, έχει ενδιαφέρον το ποσοστό θετικής ανταπόκρισης από τους Ροδίτες, το οποίο είναι υψηλότατο. Πολλά τα «μακάρι». Λογικό. Κουράστηκε ο κόσμος πια να βλέπει αυτοδιοικητικούς να χρησιμοποιούν τους θώκους τους ως εφαλτήριο για να «πεταχτούν» μέχρι τα βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, και από εκεί στην αυτοδιοίκηση (οι περισσότεροι αποτυγχάνοντας να επανεκλεγούν σε εθνικές εκλογές…) Η αυτοδιοίκηση χρειάζεται πρόσωπα διαφορετικής κοπής, τα οποία δεν θα έχουν εμπλακεί με αμοιβόμενη διαχείριση από κρατικό κομματικό ταμείο και δεν είχαν συμμετοχή σε συν-αποφάσεις της προηγούμενης περιόδου. Άνθρωποι σοβαροί και ικανοί με όραμα και σχέδιο, για να προωθήσουν συγκεκριμένο εγχείρημα, χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες επικοινωνιακές. Θέλουν ανθρώπους με άλλη σκέψη στις δημοτικές εκλογές, για να μπορέσουν κάποτε οι τοπικές κοινωνίες να πάψουν να είναι παγιδευμένες στις παλαιοκομματικές υποδείξεις. Μήπως και ξεφύγουμε από το κομματικό κεφαλοκλείδωμα χρόνων και να λειτουργήσουμε χωρίς «άνωθεν εντολές». Ανθρώπους με ήπιο, σοβαρό λόγο, άλλου ύφους και ήθους και με την αύρα, το status που πρέπει να αποπνέει ένας άρχοντας του τόπου. Μα θα πει κάποιος, και τον κ. Καμπουράκη τον είδαμε να συνομιλεί με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, η οποία προτίθεται να τον υποστηρίξει. Ναι, αλλά άλλο ανήκω σε κάποιο κόμμα κι άλλο μεταλλάσσομαι σε καθεστωτικό του φερέφωνο. Τουλάχιστον μέχρι αυτή την στιγμή τίποτε τέτοιο δεν έχει διαφανεί στον κ. Καμπουράκη ο οποίος ποτέ δεν δίστασε να γίνει αιχμηρός όποτε χρειάστηκε, άσχετα ποιο κόμμα κυβερνούσε.
Υ.Γ. Είθε κάποτε να μη χρειάζεται κανείς την “ευλογία” κανενός κόμματος για να ασχοληθεί με τον τόπο του και να προσφέρει σ’ αυτόν μέσα από την αυτοδιοίκηση. Να αρκεί η αποδοχή των συμπολιτών του, καθαρή ξάστερη και χωρίς κομματικούς -εκλογικούς μηχανισμούς… Ο κάθε υποψήφιος να ψηφίζεται ή όχι από το σύνολο των συμπολιτών του για το πρόγραμμά του, την προσωπικότητά του, τις ικανότητες του ακόμη και την επιλογή των συνεργατών του και όχι αναλόγως σε ποιο “χρώμα” ανήκει.
