Θα ήταν ανόητο να κάνω τον ειδική στην αντιμετώπιση πυρκαγιών και να υποδεικνύω λύσεις χωρίς να ξέρω την τύφλα μου. Εντούτοις, αυτό με το 112 και οι εκκενώσεις περιοχών ολόκληρων από τους κατοίκους τους και χωριά μετά να παραδίνονται αβοήθητα στις φλόγες με παραξένεψε. Ξέρω ότι το Μάτι με τους εκατό νεκρούς είναι πρόσφατη τραγωδία και τρέμουν, τρέμουμε στην ιδέα πως θα μπορούσε να επαναληφθεί. Όπως ξέρω, ότι ανέκαθεν όταν καίγονταν δάση και πριν η φωτιά απειλήσει τα χωριά, γινόταν γενική κινητοποίηση του πληθυσμού βοηθώντας στην κατάσβεσή της, Εκ του αποτελέσματος, είδαμε στις τηλεοράσεις μας και ακούμε σήμερα για σπίτια που σώθηκαν, για φωτιά που εμποδίστηκε να μπει σε χωριά, γιατί κάτοικοι -αφού έδιωξαν ανήμπορους και παιδιά- σε πείσμα του σχεδιασμού για εκκένωση έμειναν μέχρι να αντικρίσουν τις φλόγες – βουνά και με λάστιχα να καταβρέξουν τα πάντα, με πριόνια να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες, με ψεκαστικά, λάστιχα, κλαριά. Τελικά ήταν ή όχι σωστές αυτές οι συνεχείς κλήσεις για εκκενώσεις και με τα χωριά να παραδίδονται μετά στις φλόγες; Υπάρχει απάντηση; Υπάρχει και μάλιστα επιστημονική από τον Γαβριήλ Ξανθόπουλο, έναν από τους κορυφαίους διεθνούς φήμης δασολόγους στο ζήτημα των δασικών πυρκαγιών, Διευθυντής Ερευνών στον Ελληνικό Γεωργικό Οργανισμό «ΔΗΜΗΤΡΑ» και ερευνητης στο Ινστιτούτο Μεσογειακών & Δασικών Οικοσυστημάτων και ένας εκ των συνομιλητών του πρωθυπουργού, στην περίφημης επιτροπή Γκολντάμερ:
«Το εργαλείο των εκκενώσεων χρησιμοποιήθηκε με έναν τρόπο, ο οποίος είναι δραματικός. Η οδηγία ήταν “κάντε εκκένωση” ώστε να μην υπάρχουν θύματα, αλλά και αν υπάρξουν η ευθύνη να ανήκει σε όσους δεν έφυγαν. Συμπέρασμα: αυτό θα έπρεπε να γίνεται όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Εδώ όμως η φιλοσοφία και το κίνητρο για τον κάθε πυροσβέστη αξιωματικό είναι ότι μπορείς να υποστείς κριτική αν σου καεί κάποιος, αλλά δε θα υποστείς κριτική αν τσάμπα έκανες την εκκένωση» σημειώνει ο κ. Ξανθόπουλος. «Γίνεται τυφλά η εκκένωση κι αυτό δεν είναι χωρίς συνέπειες. Όταν εκκενώνεις μετά χρειάζεται να φυλάξεις τα σπίτια. Δεν μπορείς να τα αφήσεις να καούν και όταν συμβεί αυτό αντί να κυνηγάς το μέτωπο, κυνηγάς τα σπίτια. Γίνεσαι ήρωας στα ΜΜΕ τα οποία σε καταγράφουν εκείνη την ώρα, αλλά αυτό που πληρώνεις είναι η ανικανότητα συνολικού σχεδιασμού και δράσης» συμπλήρωσε.
